Volk. Jaargang 3

[p. 107]

Müller-Brandenbürg, oberarbeitsführer: Over de arbeidsdienst in Duitsland

De ganse kultuurwereld kreunt onder de sociale schokken, die men overal juist daar bemerkt, waar het tijdperk der machine zijn volle uitwerking begint op te leveren. Landen, die nog vóór weinige jaren verklaarden dat kommunisme en marxisme bij hen niets te betekenen had, beven nu onder de verscheidene variëteiten van ontbinding en verstoring van de kultuurwereld; staan nu in het teken van de grote stakingen eenerzijds en van de grote lock-outs anderzijds, van de strijd om immer hoger loon aan de ene kant en van de prijsstijging aan de andere kant. Kortom, de klassenstrijd woedt en doet de struktuur der kultuurstaten in haar grondvesten beven. Frankrijk is op dit ogenblik het voorbeeld van het proces dat zulke klassenstrijd doormaakt, indien geen weerstand geboden wordt, tot het stadium van Spanje bereikt wordt. Een ontwikkeling waarvan, zo men de dingen niet meester wordt, het eindresultaat onvermijdelijk moet zijn: de heerschappij van het bolchevisme naar het model van Moskou.

Hoofdartiekel op hoofdartiekel, redevoering op redevoering worden overal in alle kultuurmiddens geschreven en gehouden tegen de klassenstrijd. Het proletariaat klaagt aan; de bourgeoisie klaagt aan, beiden klagen tegen elkaar op, beiden staan in wilde kamp tegenover elkaar en trachten mekaar te wurgen. Tenslotte zal geen van beiden het halen, maar volkeren en staten zullen door die klassenstrijd in een algemeen pauperisme ten gronde gaan.

Het inzicht in die feiten heeft het Nationaal-socialistische Duitsland ertoe aangezet de ‘bourgeoisie’ en het ‘proletariaat’ te overwinnen, door het ganse volk in een gesloten eenheid in te lassen, doordat het volk tot volksgemeenschap opgevoed wordt, doordat standen en klassen samengebracht worden om gemeenschappelijk te handelen en te werken tot nut van het algemeen. Rijkskanselier Hitler heeft in 1933 op het plein voor het Tempelhof bij de eerste Mei-viering aan anderhalf millioen burgers en werklieden uit Berlijn de weg gewezen die moet gevolgd worden toen hij sprak:

‘De millioenen mensen, die in beroepen ingedeeld, in kunstmatige klassen van mekaar werden gehouden, die, door klassenbekrompenheid en standenwaanzin aangetast, mekaar niet meer begrijpen kunnen, die mensen moeten weer de weg naar mekaar vinden! Een geweldige, kolossale

[p. 108]

taak - wij weten het! Wanneer 70 jaar lang de waanzin voor politische idee moest doorgaan en gepredikt werd, als 70 jaar lang het verstoren der volksgemeenschap politisch gebod was, dan is het moeilijk met één slag de neiging der mensen te willen omwenden. En toch mogen wij niet moedeloos worden en vertwijfelen. Wat mensenhanden bouwden, kunnen mensenhanden afbreken; wat menselijke waanzin eens uitvond, kan verstandig doorzicht weer overwinnen...

Toen we voor de eerste maal in het publiek over de arbeidsdienstplicht spraken, hieven de vertegenwoordigers van het stervend Marxisme een luid geschreeuw aan en verklaarden: “Dat is een nieuwe aanslag op het proletariaat, een aanslag op de arbeid, een aanslag op het leven van de arbeider!” Waarom deden ze dat? Ze wisten héél goed dat het geen aanslag op de arbeid en zeker niet op de arbeider zou zijn, maar slechts een aanslag op het vreselijke vooroordeel als zou handenarbeid minderwaardig zijn. Dit vooroordeel willen we uitroeien in Duitsland. Wij willen, in een tijd waar millioenen onder ons leven zonder in het minst de handarbeider te begrijpen, het Duitse volk door de arbeidsdienstplicht opvoeden tot het inzicht dat handenarbeid geen schande is, niet onteert, maar integendeel zo goed als welke andere bezigheid ook, diegene tot eer strekt die hem getrouw en verstandig verricht.

Het blijft ons onomstootbaar besluit elke Duitser, wie hij ook zij, rijk of arm, zoon van geleerde of zoon van fabriekarbeider, eens in zijn leven voor handenarbeid te stellen, opdat hij hem zou leren kennen, opdat hij ook hier gemakkelijker zou kunnen bevelen na eerst te hebben leren gehoorzamen. We denken er niet aan het Marxisme slechts uiterlijk uit de weg te ruimen. Wij zijn besloten het alle levensvoorwaarden te ontnemen. Wij willen de geslachten die na ons komen voor zijn verwarringen vrijwaren.

Hoofd- en handenarbeiders mogen nooit tegenover mekaar staan. Daarom roeien wij die verwaandheid uit die zo gemakkelijk het individu aangrijpt en hem uit de hoogte op zijn kameraden doet neerkijken omdat zij ‘slechts’ aan de werkbank staan, aan de machine of achter de ploeg. Maar het volstaat niet dat elke Duitser deze arbeid lere kennen en waarderen maar omgekeerd moet de handenarbeider weten dat ook intellectuele arbeid noodwendig is. Ook hem moet aan het verstand gebracht worden, dat niemand het recht heeft op anderen neer te kijken, zichzelf beter te wanen, maar dat ieder paraat moet staan voor de grote gemeenschap’.

Wanneer burgerszoon en arbeiderszoon, de zoon uit een adellijk midden en de boerenzoon gedurende een half jaar in de arbeidskampen van het

[p. 109]

rijk dag na dag zware handenarbeid leveren voor Duitsland, zes uur per dag; wanneer ze, lichamelijk gestaald door die physische oefeningen, 's namiddags verstandelijk ontwikkeld worden door het onderricht in de beginselen van het nationaalsocialisme, en 's avonds met de kameraden in het kamp feest vieren, dan vallen de scheidingsmuren, die door standen en klassen tussen de jonge Duitsers werden opgetrokken. Die jonge mensen beleven hun Duitser-zijn en ze voelen aan den lijve dat elke arbeid, door eerlijke mensen gedaan voor een eerlijk doel, uiterst eervol, goed en nuttig is en dat niemand het recht heeft zich beter te wanen dan zijn volksgenoot, omdat deze zulke arbeid, gene zulke andere arbeid uitoefent. Echte volksgmeenschap wordt in de kampen van de arbeidsdienst geboren, een nieuwe denkwijze over mensen, volk en staat ontwikkelt zich daar, en een nieuw arbeids-ethos ontstaat. In de kampen van de arbeidsdienst wordt standenwaan en klassenhaat gewoon belachelijk, en voor de geest van deze jonge mannen vertoont zich als echte grootheid de idee dat, wil een volk gedijen, volksgemeenschap een noodwendigheid is. Het grondbeginsel wordt dat het eigen leven, en zijn toekomstige mogelijkheden van groei of ondergang, met de toekomst van het volk verbonden is, en dat het de mensen goed gaat wanneer het eigen volk het goed stelt; maar dat alles ten gronde moet gaan en zal gaan, wanneer het volk tot hetwelk men behoort, ten gronde gaat.

Van even grote betekenis als het nationaalpolitische opvoedingswerk van de arbeidsdienst, en deze dienst als dusdanig nog in waarde verhogend, komt daarbij nog het feit van de grote staathuishoudkundige verwezenlijking. Dagelijks werken ongeveer 250.000 jonge Duitse arbeidsmannen aan de verbetering van de labeurgronden, aan de houtvesterij in de wouden, aan het indijken van stromen en beken om overstromingen te voorkomen, aan het droogleggen van broeklanden en moerassen en aan het terugwinnen op het water van de kustgebieden die in de laatste eeuwen door de Noordzee werden afgevreten. De staathuishoudkundige taak van de arbeidsdienst bestaat hierin, mede te werken om aan het Duitse volk een verzekere bevoorrading te bezorgen door de verbetering van de bodem. Dat hier een zeer beslissende staathuishoudkundige arbeid geleverd wordt, toont ons het feit dat, sedert 1933 sedert Hitler aan de macht gekomen is en sedert de rijksarbeidsdienst werd opgericht door arbeidsführer Hierl, deze dienst de volgende verwezenlijkingen op zijn actief heeft:

Circa 120.000 Ha. laagland aan stromen en aan de zee werden door dijkbouw en vloedregelingen gevrijwaard tegen regelmatige overstromingen bij hoogwater. De oogst werd verzekerd en de boerderijen beschut.

[p. 110]

Voor ongeveer 200.000 Ha. natte grond werden grachten aangelegd en werd drainering doorgevoerd. Op labeurlanden van geringe waarde werd daardoor een onmiddellijke verhoging van de opbrengst bereikt, ofwel werd de mogelijkheid geschapen tot een volledige opbrengst. Voor het braakland werd daardoor de basis gelegd voor het verder bebouwen. Op ca. 50.000 Ha. werden rooiingen en ontginningen gedaan.

Ca. 40.000 Ha. versnipperde eigendommen werden weer saamgebracht tot gesloten landerijen, werden door wegen afgesloten, afgewaterd en zoodoende tot intensievere opbrengst opgevoerd.

9000 Km. wegen voor houtafvoer hebben grote woudgebieden toegankeiijk gemaakt en hun gebruiksmogelijkheid hoger opgevoerd of voor de eerste maal mogelijk gemaakt.

8500 Km. bedrijfswegen hebben de uitbating van labeurgrond vergemakkelijkt.

Voor circa 135.000 Ha. bosgrond werd door houtvesterij de mogelijkheid geschapen nut op te leveren of werd de opbrengst door allerlei werken verhoogd.

Verder verleende de Rijksarbeidsdienst zijn medewerking bij het ontstaan van landbouwnederzettingen of stadsuitbreiding, door het ophogen van bouwfunderingen, wegenbouw enz.

* * *

Dat de jonge meisjes in Duitsland geen deel nemen aan die zware arbeid spreekt vanzelf. Zij doen de arbeid die aan de vrouw toekomt. Zij werken als helpster der boerin in huis, op het erf en in de tuin, zes uur per dag. Vanuit de kampen waarin ze zich bevinden, en die zeer huiselijk ingericht zijn, trekken ze 's morgens naar hun werk bij de boerin; 's namiddags zijn ze allen weer in het kamp om onderwezen te worden in de zaken die de vrouw aanbelangen (kinderverpleging, huishoudkunde enz.). Ook hier staat in het opvoedingsprogramma, naast een degelijke lichamelijke opvoeding, die bijzonder op het lichaam van de vrouw berekend is, een degelijk staatspolitisch onderricht. Ook hier gemeenschappelijke zang en gezamenlijk spel, alles met het doel, gezonde, krachtige vrouwen te vormen. Vrouwen die weten dat niemand uit zichzelf alleen is wat hij is, en dat niemand dat wat hij bezit uit zichzelf alleen heeft, maar dat alles slechts waarde heeft door de gemeenschap, en dat daarom ieder verplicht is zich te gedragen zoals het belang van het volk het vereist. Wij willen door de arbeidsdienst bij de vrouwelijke jeugd bereiken, dat de Duitse vrouw in al haar doen en laten en in de opvoeding harer kinderen steeds voor ogen zou hebben, dat zij niet alleen voor zichzelf en voor haar gezin leeft, maar ook voor haar volk.