Volk. Jaargang 2

[p. 322]

Albe: Vers

Ontlast mij van
een zelfverwijt,
dat als een wig
mijn wezen splijt.

'k Heb mijn gelaat
trots afgewend
en in uzelf
mijn heil miskend.

Wees mild in mijn
verlatenheid
en wijs de bron
die 't hert verbeidt.

Door eigen angst
steeds opgejaagd
werd elke sprong
uwaarts gewaagd.

Het zwaar gewei
in trotse dracht
verbrak der vlucht
de onzin'ge jacht.

Alleen de geur
der scherpe lucht
leidde mijn dwaze
en dolle vlucht.

Tot waar de bron
haar laafnis spreidt
en 't dorstig ree
zich nedervlijt.

(Uit ‘Kerubijn en Mens’ eerlang te verschijnen.)