Volk. Jaargang 2

[p. 317]

Ferdinand Vercnocke: Kolga (Episch fragment)

De zon, karbonkel-rood
gloeide ter roode kim.
Meeuwen, borst en wiek
van louter goud,
zwenkten neer ter ruste.

Over zand en schelpengruis,
langzaam, met de blijde
ritseling van feestgewaden,
gleed de avondvloed
naar 't hooge duin.

Toen brak een rimpeling
de spiegelende zee;
en over 't wijkend water rilden
kringen van licht
waarop de meeuwen wiegden.

En aan de wenteling ontstegen
handen, palmen aaneen
als van wie duikelt;
en haren, drijvend, van een vrouw
die zwom met slanken arm.

Zij zwom; de zonne blaakte
rond en rood. Twee kleine handen
kliefden, en bij elke dompeling
ontving een schouder
pijlen van licht.

En rustend, aangezicht ten hemel,
leden ongebogen,
dreef zij naar het duin; toen
waadde zij, en wrong uit klevend haar
het dropplend zeenat.

[p. 318]

 

Golvend, zilverblond

 

als haver op het duin,

 

voel het om haar leden, bruin van zon

 

en zomerwinden, koel

 

van parelende zee.

 

 

 

Zoo kwam zij. Meeuwen

 

klapwiekten, en zweefden weg;

 

doch zij, het lenig lijf in rust,

 

wendde groote oogen, groen

 

als water, zeewaarts.

 

 

 

...Rood werd karmijn;

 

een laatste felle vlam

 

ontsprong de zon, die groot en purper

 

zonk. Over de rimpellooze zee

 

glom zilver en paarlemoer.