Volk. Jaargang 2

Lisbeth van Thillo: In memoriam

Hoe schoon zijt gij gestorven zonder klagen
in trage glimlach naar de goede dood
die eer wij hem om uitstel konden vragen
u in de koele rust van zijn omhelzing sloot.

Gij vaarde uit dien zoen naar 't eeuwig leven
zoals een schip glijdt van de kust in zee
en als een trouwe bootsman aan de steven
trad aan uw zij een lichte engel mee.

Gij waart te teer een bloem voor onze dagen
die openslaan in vuur en doven in de nacht
daarom hebt gij uw levensvlam gedragen
in eenen dageraad waarop geen avond wacht.

Nu bloeit uw dood gelaat in onze dromen
zoals een nenufaar wijlt op het watervlak
Onz' onrust zoekt uw rust, in diep-eerbiedig schromen
Gij zijt de zwaluw aan ons eenzaam dak.

En als wij 's avonds, wenend, wijken willen
naar paarsen tuin van laat volbloeide smart
zullen uw handen vruchtbren vrede tillen
over het duister dal van ons gepijnigd hart.