Volk. Jaargang 2

[p. 155]

Albert Westerlinck: In viam pacis

Laat ons nu keeren naar het Paradijs waar nooit Uw licht zal sterven overzwerven
en waar de sterren aan den einder nimmer ondergaan.
Hoelang nog zullen wij met heimwee naar Uw huis de aarde
tot eens de opene Poort aan het eind van de weg zal staan?

Zal er nog hoop zijn als w'ons hoofd ter ruste leggen
zonder de opene Poorten in het verschiet?
‘Hoefden we daarom, Heer, dit al vaarwel te zeggen’?
Zullen we telkens herhalen in twijfel en verdriet.

Zoovele vriendenhanden zullen ons op deze tocht ontvallen,
zoovele harten zullen breken van moeheid en verdriet.
Maar telkens hoogmoed en drift klaroenen van opstand schallen.
Zie dan ons ellende aan, o Heer, en straf onze boosheid niet.

Laat ons met vreugde, Heer, het opperste uur verbeiden
en droomen van het Paradijs, waar Gij ons wachten zult;
en wijl wij na de laatste tocht door d'opene Poorten schrijden
sluit Gij dan onze oogen toe, als alles is vervuld...