Volk. Jaargang 2

[p. 51]

Maurits van Hoeck: De berg der zaligheden

Geen schrift noch codex vermeldt zijn naam,
en toch klinkt over de wereld zijn faam,
luid, als 't feestlijke schallen
van triomfbazuinen door Sion's tempelhallen...

Werd hij niet voor tijd en eeuwigheid
door Christus' woord heilig gewijd?...
Want Koning zonder koningskroon, -
was deze heuvel, Christus' troon.
Hier klonk het ‘Zalig zijn die...’
- O! wereldwijsheid, die 'k zoo klein zie
bij dit woord, dat een nieuwe wereld ontsluit
naar alle de windstreken uit.
Hier van dezen heuveltop
schoten naar de eindelooze hemelen op
- een nooit geraden vergezicht! -
de stralen van zijn goddelijk licht,
die het heelal hulden
in den mantel van hunne gulden
kleurenpracht. En gleden
wondre wóórden, uit zijn mond.
Aan den voet beneden
stond
- tegen list en logen het alverwinnend wapen -
zijn wonderwóórd in wonderdáád herschapen.
Hier heeft Hij met gewijde hand
den Levensboom geplant,
en sprak Hij - waren ooit zulke woorden gezeid? -
van ootmoed en zachtmoedigheid.
Hij wees - schitterend in den oosterschen zonnegloei -
naar den blanken bloei
van leliën, wier reinheid Hij prees,
wijl zijn hand naar de vogelen wees,
wier kommerloos nest stak
onder 't schuttende looverdak
der palmen.

[p. 52]

 

Hij hoorde de liedren weergalmen

 

der schuldlooze kindren.

 

‘Laat ze komen en wilt ze niet hindren’

 

en doet ze nàder treden

 

dicht bij Mij!’ En Zijne handen gleden

 

streelend over de blonde hoofden.

 

Hier was 't dat Zijn blik doofde

 

de vlam van zooveler driften,

 

dat Hij Zijn waarheid in de harten grifte.

 

Zijn woord was het zaad, dat viel op dorre velden

 

en ziet! het brake land welde

 

in golven van aren. En dan dit woord

 

- een woord, dat alle wereldwijsheid brak -

 

‘Uw woord zij ja, Uw woord zij neen!’

 

en werpe er geen

 

zijn schuldigen broeder den steen.

 

Hij zegde: ‘Bemint wie u haat

 

en zoent nog de hand die u slaat’ -

 

‘Vader’, ‘Vader’: dat was Gód

 

en hij maakte ons, Zijne broeders, al te gader

 

tot

 

kindren van éénzelfden Vader.

 

Hier leerde Hij dat der wereld grootst gemis

 

Liefde, Liefde, de wàre, is.

 

Doch hóógst ‘Zalig wie van harte rein’ -

 

die zijn en zullen zalig zijn.

 

Hij baande eenen weg door woeker van struiken en heester

 

- waarom zoo smal, m'n goddelijke Meester? -

 

en schopte van zijn voet het aardsche slijk

 

en baande den weg naar zijns Vaders Rijk.

 

Hij bouwde, voorportaal van den eeuwigen Tempel,

 

het stille Huis van Vrede,

 

en noodde de menschen, langs de treden

 

van den hoogen drempel,

 

Zijn Vredewoning in, waar - aller zielen diepst betrachten -

 

Liefde en Heil Zijn volgelingen wachtten.

 

 

 

Toen daalde Hij van den Berg af

 

de wereld in en vond er - een kruis en een graf.