Volk. Jaargang 2

[p. 42]

Karel Vertommen: De verloren zoon ballade^(*)
(Fragment)

... Toen de maar liep dat hij zijn deel had bekomen
zijn 's avonds veel vrienden tot hem gekomen:

die schenen hem allen wel gezind,
ze hadden niet hem maar zijn geld bemind.

Nu had hij menig kameraad
die noemden hem vriend en pleegden verraad

zij hebben het veld en het dorp verlaten
en trokken al zingend langs de straten.

Zij gingen en gingen tot in het land
waar in plaats van het koorn men de wijnstok plant.

Daar dronken ze wijn uit zilvren bokalen
tot diep in den nacht klonk hun lied door de zalen,

en vrouwen waren daar, donker en fel,
die koosden en kusten in minnespel.

Ze koosden en kusten en minden zijn geld
en zaaiden jaloersheid en nijd en geweld

zij dronken en feesten een hele jaar,
menige strijd werd gevochten daar;

menige nacht vloeide wijn en bloed
menige vriend ging van hem voorgoed.

Menige vriend zwoer hem trouw met den mond
wijl zijn paard aan de deur reeds gezadeld stond.

(*) Uit den dichtbundel ‘Peillood’ die eerstdaags verschijnt bij de uitgeverij ‘De Garve’ te Lier.

[p. 43]

 

Maar met luider lied vulden d'anderen 't gemis

 

van de ledige plaatsen aan de dis.

 

 

 

Bij zijn laatste daalder verstierf het gezang

 

toen werd het hem plots om het harte bang.

 

 

 

Hij nam in zijn armen een donkere vrouw;

 

- ‘Schoon lief, gij blijft me toch immer trouw?’

 

 

 

- ‘En waar ik U lief, zo bleef ik u trouw

 

Nu was ik voor u slechts een donkere vrouw’.

 

 

 

Ze lachte hem toe met rode mond

 

maar ging dan heen in de nacht terstond.

 

 

 

Toen hief hij zijn laatste beker omhoog

 

maar niemand was daar nog die hem beloog;

 

 

 

hij dronk zijn laatste beker bedroefd

 

en plotseling heeft hij de droesem geproefd.

 

 

 

Met een bittere smaak is hij buiten gegaan

 

en zag de dag in den oosten opstaan.

 

 

 

- ‘Nu stapt mijn vader over het land

 

Nu regent het korrels uit zijn hand’.

 

 

 

Zijn vader die stapte over het land

 

en 't regende korrels uit zijn hand

 

 

 

maar tusschen die korrels viel soms een traan

 

en telkens aan 't eind van een voor bleef hij staan

 

 

 

om uit te zien met de hand boven de ogen

 

langs de weg waar zijn zoon uit het land was getogen

 

 

 

- ‘Mijn jongen, ik zaai nu in groot verdriet

 

omdat gij het milde land verliet,

 

 

 

En gij bereidt u een oogst van smart

 

omdat gij het onkruid niet wiedde uit uw hart’.

[p. 44]

 

Maar in 't hart van de zoon was nu hoogmoed gegroeid

 

hij kon niet naar huis, was van zwerven vermoeid

 

 

 

Waar hij sliep was de grond hem nu hard en koud

 

aan de pachthoven klopte hij menigvoud.

 

- ‘Geef me toch werk en breek me toch brood’.

 

- ‘De oogst is mislukt, er is hongersnood’.

 

 

 

Een weigerige kier of een nors gezicht...

 

Hij heeft dan zijn moede schreden gericht

 

 

 

naar een wei waar een kudde zwijnen wroette;

 

daar heeft hij zijn honger stillen moeten

 

 

 

met de lijmige draf uit der dieren trog.

 

Toen brak in zijn hart alle zielbedrog.

 

 

 

- ‘Van einder tot einder door heel mijn land

 

rijpt nu het koren in zonnebrand

 

 

 

eenieder doet er nu vredig zijn werk

 

eenieder voelt er zich rustig en sterk,

 

 

 

en de minste knecht vindt na d'arrebeid

 

‘zijn voedsel en zijn loon bereid’.

 

 

 

Zijn schamele kleren deed hij aan:

 

- ‘'k wil opstaan en naar mijn vader gaan’...