Volk. Jaargang 1

[p. 287]

Renaat de Vos: De mijnwerker

Heelder dagen heb ik in de zwarte putten gewroet
Ik ben een duivel. Mijn gelaat, mijn handen zijn zwart als roet.

Licht en onstuimige vreugde schijnen voor eeuwig dood
en plots wordt het martelend heimwee zoo ontzaglijk groot

dat ons lijf en ons hart van de kramp en de pijn wil bersten
om toch zijn dorst naar de schoonheid overvloedig te lesschen.

Doch er is niets dan bitternis in het vermoeide gebaar.
Niets dan de lugubere klaarte en het flitsend gevaar

dat ieder oogenblik over 't wrange leven kan breken
waarop w'ons nooit met hoon en vloeken vermogen te wreken.

Waar bleef de lichtende Zomer en de geweldige wind?
De schuchtere vrouw en ook het warme tengere kind?

Hebben wij niet alles in die vervloekte krochten verloren
dat zelfs duivelen er ons niets meer kunnen ontroven?

Hier zwerven duizend angsten en duizende droomen rond
Het leven heeft ons reeds vroeg met de dood gewond.

En niets dat ook maar een oogenblik de verveling breekt
Niets dat deze schandige verdoeming met straffen wreekt.

Hier zullen wij traag en donker naar het licht blijven zwerven
en eens misschien onder deze gewelven zwijgzaam sterven.