Volk. Jaargang 1

[p. 216]

Ferdinand Vercnocke: De wacht aan de grens

Toen sprak een stem: ‘De dooden wachten’.
en ik ontwaakte langs een vreemde baan.
En dââr, de oogen zijwaarts vol verwachten,
zag ik, eindloos-streng, een leger staan.
En ik: ‘o Gij van kim tot
kim aaneengeklonken,
Wat wacht gij op de grens van nacht en dag?
Wie zijt gij?’ Oogen glinsterden als vonken:
‘Geef ons een lied, geef ons een vlag!’
Ik schrok: ‘Zijt gij geen dooden, veege zielen?’
Maar stormend sprak de eindelooze stoet:
‘Wij leven! Wij verrezen waar wij vielen,
onsterfelijk, geboren uit ons bloed.
Kassel, Kortrijk, Pevele, Rozebeke;
Wij wachten aan Germanje's bloedig front,
sterker dan levenden, op 't heilig teeken
der klaroenen, dat den storm verkondt!’
Ik zag het branden van hun hunkerende oogen,
en zegde: ‘Broeders, hoort’... En ziet; dat woord
volstond. De rijen, plotseling als een stroom bewogen
rukten regelmatig door den schemer voort.

Vignet:
Jan Wouters