Nieuwe boeken
Paul van Ostayen: Gedichten. 2e uitgave - ‘De Sikkel’ Antwerpen. 35 fr.
Toen Paul Van Ostayen in 1928 stierf werd er genoeg over zijn werk gezwamd om het in handen van de snobs over te leveren. Het was een lofcampagne in pompierstijl. De verhoudingen worden weer normaal. Van Ostayen verdient nóch medelijden nóch verheerlijking, een loyale waardering volstaat.
Toen de dichter stierf waren drie van de vier bundels, waaruit hier gebloemleesd werd, voor hem overwonnen standpunten, en we mogen gerust bedenken dat alleen de dood hem heeft belet zijn ‘Eerste Boek van Schmoll’ als overwonnen standpunt te beschouwen, want Van Ostayen was dichter genoeg om levenslang onvoldaan te blijven.
Het oeuvre van Van Ostayen was een heilzaam serum tegen de Fonteintjesmanie, de Roode-Zeil-infectie en de Van De Woestijnekoorts; elk overwonnen standpunt heeft de Nederlandse lyriek ontslagen van een nieuwe stroming. Zonder dat serum was een volkse klassiek eenvoudig ondenkbaar.
Maar zij is evenzeer ondenkbaar zonder de gemeenschapslyriek van die periode. En hier kunnen nóch Van Ostayen's Self Defense, nóch de pogingen van Bursens (de piëteitvolle inleider en bloemlezer van deze ‘Gedichten’) het feit verdoezelen dat de dichter van een kosmisch standpunt vertrokken is, evenals Wies Moens, maar dat, waar deze over het nationale tot de volksgemeenschap is genaderd, gene ‘dit geloof gescheiden heeft van zijn literaire productiviteit’ en het gedicht als louter doel in zichzelf heeft geproclameerd.
Van Ostayen het serum, Moens het dieet, daarna een langzame convalescentie... en nu?
Is het een toeval dat bij ‘De Sikkel’ samen met deze ‘Gedichten’ van P. Van Ostayen een nieuwe bundel verzen van Wies Moens (‘Golfslag’) verschijnt?
KAREL VERTOMMEN.
Met iemand vriendschap sluiten is vriendschap sluiten met diens deugd. Er zou nooit een andere reden tot vriendschap mogen gelden.
(Confucius)
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd