Volk. Jaargang 1

[p. 190]

Robert Franquinet: Het was een jong barbaar...

(voor Mathias Kemp.)

Het was een jong barbaar
die in de bergen echo's gonzen liet,
met beukenkransen rond zijn haar.
O, van zijn arm het ruig gebaar
dat al zijn hart verried!

Bergop en afwaarts, en door de bossen,
door kruid, bijwijlen zilt en sterk,
beminde hij de wilde trossen
bloemen, de paarse, rode en rosse
blaadren van najaars bomenzwerk!

En als hij neeg in duisternissen
van wild gewas, met bronzen kleur,
of met zijn brede kniën in de lissen
neerzonk, bij den watergeur,
en lachte naar de zilvre vissen.

Hij zingt van 't wentelend groen der dalen
dat langs zijn blote borsten stroomt
totdat zijn helder oog verdroomt
naar het gezang van wielewalen
dat lokkend schalmt uit ver geboomt.