Volk. Jaargang 1

[p. 142]

Karel Vertommen: Cristofoor

Er dwaalde langs de dijken van de Schelde
een somber man die bomen velde.
Voor hem zong 's nachts het schelderiet
een lang vergeten wiegelied.

Seizoenen gingen. Zijn krachten velden bomen,
zijn zwakheid velde zielen en veel schone dromen,
en 's nachts zong voor hem 't schelderiet
Verleidend een sirenenlied.

Terwijl zijn bijl in 't witte hart der bomen beet
lag op zijn voorhoofd 't stadig leed
van een ontworteld hart. Een man die bomen velt
en swenst bij elke slag zijn nederlagen telt.

De vogels vluchtten uit de kruin bij d'eerste slag,
de mensen waren schuw voor hem bij 't sterven van de dag.
Als 't laatste herfstblad neerviel op zijn somber hoofd
heeft hij niet meer in God, de mensen en zichzelf geloofd.

Toen is op Kerstnacht langs de dijk een Kind gekomen,
hij heeft het op zijn schouders mee naar d'overzij genomen.
Daar zong voor hem het schelderiet
een lang vergeten wiegelied.