Volks-liedjens, uitgegeeven door de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen (5 delen)

Goedaardige Grietje.

Wijze: Arm en nedrig is mijn hutje.

Lief, goedaardig, is mijn Grietje,

Minzaam, vriendelijk en zacht;

't Schijnt altijd, of zij zich zelve

Minder dan een ander acht;

Nooit beheerschen norsche luimen,

Stuursche vlagen haar gemoed,

En altijd zijn Grietjes woorden

Ongemaakt en zuikerzoet.

Even steken hare lippen,

Met een' lieven lach, vooruit,

Daar de mond zich, malsch en zachtjes,

Met een vriend'lijk trekje sluit;

Op haar kaken, rood als rozen,

Leeft en zweeft goedaardigheid,

Daar, in beide toverkuiltjes,

Min haar looze netten spreidt.

[p. 54]

 

Moet ze iets weig'ren, ô! hoe minzaam

 

Ziet ze mij zelfs weig'rend aan!

 

En ik ben zoo wel te vreden

 

Als of zij 't had toegestaan;

 

En bewilligt zij mijn wenschen,

 

Daar 't de kieschheid niet verbiedt,

 

't Is dan, of 't van lieverlede,

 

't Is of 't ongevraagd geschiedt.

 

 

 

Laatst, bekoorlijk vriendlijk meisje!

 

Op dien meischen avondstond,

 

Toen ik u in 't elfelaantje,

 

Bij het maanlicht zitten vond;

 

Toen 'k in stilte u daar verraschte,

 

En een eerbaar kusje gaf,

 

ô! Toen weerde gij mijn liefde

 

Met geen preutsche fierheid af.

 

 

 

Neen! wel vriend'lijk staakt ge uw mondje

 

Bij den tweeden kus mij toe.

 

Maar toen 'k bij den laatsten Bruiloft,

 

Door de blijdschap was te moê,

 

Meerder vroeg, dan gij mogt geven,

 

Achter in de lindelaan:

 

ô Mijn lief, goedaardig Grietje!

 

ô Hoe zaagt gij mij toen aan!

 

 

[p. 55]

 

‘Zoudt gij,’ en gij wrongt heel zachtjes

 

Uwe hand uit mijne hand,

 

‘Zoudt gij zoo iets van mij vergen,

 

Jongelief! waar 's uw verstand?

 

Neen! dat kunt gij vast niet menen!

 

Kom! dien vreemden luim verdoofd -

 

Kom! naar boven weer aan 't dansen,

 

Dans die grillen uit uw hoofd.’

 

 

 

'k Stond gelijk een arme zondaar,

 

smekende u vergifnis af -:

 

‘Immers, 'k zou niet met u dansen,

 

Zoo 'k niet hartlijk u vergaf!’

 

Met dat antwoord boodt ge, lagchend,

 

Mij uw handje weder aan;

 

Alles was voor d'eersten dans reeds

 

Afgekust en afgedaan.

 

 

 

1805.