|
| |
De Keukenmeid.
Wijze: Chloris die mijn hartjen rooft.
Wel wat is dat hier een boêl;
Foei! wat zou mijn vrouw wel zeggen?
Als zij 't hier zo vol zag liggen,
Niets is leêg! niet eenen stoel;
Ieder brengt mij wat om laag,
Maar dan wordt het neêr gesmeten:
't Bergen wordt al meest vergeeten,
Dat is mij de grootste plaag.
Kom! ik knap het raschjes op,
Een, twee, drie, wat goed geborgen,
'k Zal maar voor den vrede zorgen,
Zo! nu is 't weêr als een pop.
Als ik door een kleine zaak,
Ongenoegen kan vermijden,
Dan kan ik mij regt verblijden,
Zeker, dat is mijn vermaak.
| |
| |
'k Heb 't van daag nog magtig drok;
Maar, dat mag men vrij geloven,
Kooken, bakken, braaden, stooven,
Kijk! het is mijn grootste pret,
Als ik veel heb klaar te maaken;
'k Heb nu ook verscheiden zaaken,
Reeds vooraf gereed gezet.
Als mijn volk gezelschap heeft,
Zorg ik, dat ze lekker eeten,
Nochthands zal ik nooit vergeten,
Dat 'er zuinig word' geleefd.
'k Durf Mevrouw bij 't botervat,
Op een kijkjen zelfs verzoeken:
'k Spit met kuilen noch met hoeken,
Neen 't is als een ijs zo glad.
'k Stook nu wel wat grooter vuur;
Maar ik pas op 't koolen dooven;
'k Moet van avond groenten stooven,
En de turf is vreeslijk duur:
Die in voorraad koolen gaart,
Heeft niet altijd hard te stooken,
'k Moet toch telkens water kooken,
't Vuur is altijd aan den haard.
| |
| |
't Is mijn pligt, en 'k doe 't met lust,
Om voor 't volk wat te overleggen,
Schoon zij 't niet geduurig zeggen,
Zij zijn op mijn trouw gerust.
'k Neem 't ook als mijn eigen waar;
En verlangt Mevrouw de blijken,
Laat ze in al mijn kasten kijken,
't Is 'er altoos kant en klaar.
'k Ben 'er grootsch op, dat men 't weet;
Waar ik ooit heb rond gezworven,
Nimmer is mij iets bedorven;
'k Zorg dat me eerst de kliekjens eet'
'k Weet wel, hier is overvloed,
Maar was 't daarom te vergeeven,
Dat me 'er roekloos meê zou leeven?
Neen! 't bezwaarde mijn gemoed.
Wat of Kee-buurs Mie toch denkt,
Als zij telkens iets benadert?
Suiker, Thee, en Kruid vergadert,
En 'er anderen meê beschenkt?
't Is de grootste dieverij,
Want zij schendt het goed vertrouwen,
't Zou mij al mijn leven rouwen,
Zoo ik ooit zo deed' als zij.
| |
| |
'k Heb 't hier wonder na mijn' zin!
't Volk beschouwt ons ook als menschen;
'k Zou de kost nooit beter wenschen,
't Loon is reed'lijk, dat ik win.
En Mevrouw! - o! Ze is zo goed!
'k Moet haar achten en beminnen.
'k Weet niet, wat ik zal beginnen,
Als ik haar verlaaten moet.
Maar 'k heb Koô, dien braaven Knegt,
Nu reeds vijf jaaren laaten wagten;
'k Heb op zijn herhaalde klagten,
Eind'lijk toch eens Ja gezegd.
Zijn verdienste is wel niet groot,
Maar hij is me opregt genegen;
'k Denk door vlijt en 's Hemels zegen,
Krijgt men ligt zijn daaglijksch brood.
|
|
Auteursrechtvrij