Volks-liedjens, uitgegeeven door de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen (5 delen)

[p. 13]

Aan God.

Wijze: Men zag Dametas langen tijd.

Ik heb een ziel, 'k heb denkenskragt,

ô Schepper deezer wentlende Aarde!

Een ziel, die Gij in wezen bragt,

Een vonksken dat uw goedheid baarde;

Maar 't is in zondig vleesch gehuld,

Dat dikwils mij met angst vervuld.

Die ziel, getroffen door 't gevoel

Van nog een leven na dit leven,

Zucht, heigende naar 't edelst doel,

Dat haar naar 't hoogste goed doet streeven.

Zij is onstoflijk, eeuwig, vrij:

Dit kloppend hart voorspelt het mij.

[p. 14]

 

Mijn zondenschuld stijgt voor uw troon,

 

'k Moet dit, met smart, voor U belijden:

 

Maar Gij zond uw' geliefden Zoon,

 

Om mij van schuld en straf te vrijden.

 

Hij heeft het al voor ons voldaan,

 

Zijn oog zal mij ook gade slaan.

 

 

 

Mogt uwe gunst mij zeker zijn,

 

Eer nog de dood, met snelle schreden

 

Mij nadert in deez' rampwoestijn?

 

Kan ik gerust hem tegen treden?

 

Of is mijne allerjongste snik

 

Niets, dan een weiflend oogenblik?

 

 

 

Dan, 'k mag niet twijflen, zeker neen:

 

't Geloof geeft mij verzekeringen.

 

Mijn ziel! uw zuchten en gebeên

 

Weêrgalmen bij de Hemellingen.

 

De Hemel juicht - de heldraak mort,

 

Zo ras één ziel gewonnen wordt.

 

[p. 15]

 

Wat dankerkentnis, Hemelheer!

 

Zal ik aan U, op aard, bewijzen!

 

Daalt gij, ô zalige Englen! neêr!

 

Helpt mij mijn God, mijn Goël prijzen.

 

Of voert mijn ziel, ô Majesteit!

 

Bij Hen, in 't hof der zaligheid.

 

 

 

J.H.C.Z.