Vlissings redens lust-hof, beplant met seer schoone en bequame oeffeningen

[fol. Z1r]

Alckmaer,
't Lauwerier.

Op den Reghel: Gheluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen?

DE Wereltsche vooghdy bedwinght haer Ingheseten
De som'ge tot verderf, en and're hoogh tot staet,
Haer wil uyt macht bestaet nae dat sy gaet uyt meten,
Het sy op eeren krans of laegher veer versmeten,
't Gheschiet uyt wil nae macht en schickingh van sijn raet,
Soo dat der Dienaers dienst niet altijdt streckt tot baet;
Wanneer de hoop van gunst tot Honing wort verbroocken,
De trouwicheyt verflenst, het Loon van dien is quaet,
Den yver wort verdelgt, en tmach niet sijn ghebroocken,
Door lonck der Princen straf, 'tmoet blijven heel ghedoocken,
Maer soo is het niet met die hier Gods Wet betracht,
Haer naem of werck en can in eeuwicheydt verschroocken,
Int diepste van d'Ellent, 't vervolch hun niet versmacht:
Vernieut van tijdt tot tijdt, dies hy den Palm-boom slacht,
Die altijdt bloeyent bloeyt met onverdorde Kroonen,
d' Wtdeylders van Godts Woort ick op het hooghst hier acht,
Gheluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.

Niemant ter werelt wijs mach edel sijn van leven,

Gewaerdicht voor oprecht, beneen des Hemels tent,
't Is over langhe vant gheheylicht Volck beschrefen,
Hoe de Tessaloniers haer hebben steedts begeven,
Tot Schrifts uytleghts beduyt, en tot ghehoor ghewent,
Midts dat sy sochten door, waer 't wesen mocht ontrent,
't Geen s'Hemels toegangh haer ghewesen had de Paden,
En vondent oock also, en maecktent voort bekent,
Aen and're die haer mee al soo ginghen beraden,
Al die de Wet uytdeelt, hy wort hier Rijck beladen,
En grooter eer omkranst van die hen oock benijdt,
Daerom liet 't oude Room haer Borgerij versaden,
Int leeren vande Wet, op dat het vroomheyt dijt,
Want sonder dees ghewis waren wij d'Eendracht quijt:
Die ons daer door blijft by met daeglijcx 'twoort te thoonen,
Het gans ghemeen met vreucht haer in soo een verblijdt,
Geluckich is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.

[fol. Z1v]

 

Indien daer niemant was die s'Hemels wech verkonden,

 

Door sendingh of door last, 't liep alles in het Wilt,

 

Dat werck der goeden bleef vant boos niet ongeschonden,

 

En 't gantsche Werelts woel dat nu soo wort ghevonden,

 

Door Leeraers mondt beklemt, het wulpsich is gestilt,

 

Den gever van het al bereyckten ons seer milt,

 

Sijn Wet int woeste Landt aen sijn gheliefde Volcken,

 

Op dat niet haeren tijdt Afgodisch bleef verspilt,

 

Wanneer hy 't steen ghegroef aengaf om te vertolcken,

 

Vermits hy sach dat sy verdroncken inde kolcken,

 

Van ydelheydt, dies sandt hy Leeraers tot haer leer,

 

Op dat sy sloeghen 't Ooch nae s'Hemels sael'ge Wolcken,

 

Bedaelen in het Hert, wien was haer Opper-Heer,

 

Het is het hooghst bevel haer staegh te lieven meer,

 

Van al wat sterff'lijck is, die ons de Wet beloonen:

 

Het onsterff'lijck lof neemt tot sulck een sijn keer,

 

Geluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.

 

 

 

De Geest het al door-soeckt, door haer stem tot int Herte,

 

't Beweecht 't versteent gemoet, bedwinght des Konincx staf,

 

't Baert wroegingh inde Siel, teelt vrydom van Hels smerte,

 

Brenght Liefd', oprecht geloof, doet Vleesch, Duyvel, Doot terte

 

In dullicheydts ghesproy, maelt sonden heel tot Kaf,

 

Het sWerelts woest gheraes ghedreygh is veel te laf,

 

Om dees waerheyts Mondt, te gronde waerts te stooten,

 

Wie sou dan immermeer hier kunnen wijcken af,

 

Daer 't wel ghereglt Volck met streden onverdroten,

 

Sy hebben met verheuch nae s'Hemels wit gheschoten,

 

Al hoe haer leyder was door haer vercondingh recht,

 

Dies kan gheen ongheval bedervings by hyn vlooten,

 

Die 't suyv're woort uytdeylt als eenich heylich knecht,

 

Dus segh ick met bewijs der Leeraer trouwe vecht,

 

't Gemien blijft tot gheluck al wil haer yemant hoonen,

 

't Bewerck veel heylich maeckt in dien ment wel uytleght,

 

Geluckich is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.

Liefd' al meer.