Vlissings redens lust-hof, beplant met seer schoone en bequame oeffeningen
(1642)–Anoniem Vlissings Redens lust-hof–
Auteursrechtvrij
[Folio R4r]
| |
Op den Regel; Geluckigh is het land, daer sulcke Volck'ren woonen?
WIe baer leest Godes Woort en dat te recht verstaet,
Ten schijnt niet moghelijck dat sulcke Menschen vallen,
Haer sorgh niet-te-min is altijdt vroegh ende laet,
Offer wel een sal zijn, jae een onder haer allen,
Die daer dan erven sal de Croon der glory groot,
Die Godt heeft wech gheleyt al voor sijn uytvercooren,
Hoe wel den Christen steedts door Satan lijdt aenstoot,
Nochtans en wil Godt niet dat eymant gaet verlooren.
Dus Christenen denckt toch hoe groot sal zijn het loon,
Voor die die Godes Wet, en sijn gheboden vreesen,
En hoe ons Godt toeseyt, het Hemelrijck seer schoon,
Al die volstandich blijft, dat het ons erf sal wesen:
Siet eens wat David dee, doen hy ghevallen hadt,
Viel hy niet Godt te voet, wou sijn doen niet verschoonen,
Maer bekenden sijn schult, om ghenaden hy badt,
Gheluckigh is het Landt daer sulcke Volck'ren woonen.
Hoewel dat Godt de Heer, is een ghenadigh Godt,
Misbruyckt sijn goetheyt niet, maer vreest voor sijnen tooren,
De Moordenaer 'tis waer, heeft hem aen 't Kruys bespot:
Ick segh dat soo een Mensch was beter noyt ghebooren,
Want men siet dat Godt lief sijn Kinderen heeft op aert,
Heeft hy niet aen het Kruys sijn bloet voor ons vergoten,
Denckt eens of wy hem dan niet zijn lief ende waert,
Of hy ons dan wel soeckt op aerden te verstooten.
Dus laet ons met Pauli bekeeren toch in tijdt,
Soo moghen wy met die Kind'ren Israels comen,
In het beloofde Landt, al tot des Satans spijt,
Die toch een Vyandt is, een Vyandt vande vromen,
Een oprecht Christen die en vreest Duyvel noch Doodt:
Dat bleeck aende goe Iob, die hem naeckt ginck vertoonen,
Was quijt Kinders en goet, maer riep tot Godt in noot,
Gheluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.
| |
[Folio R4v]
| |
Het quaetste Woort dat Iob al uyt de Monde quam
Dat was dat hy sprack tot sijn Vrouw die hem verachten,
Dat het was sijnen Godt, die het hem gaf en nam,
En vertrouden op hem, en daer van weer verwachten,
Sijn segen menichfout, alsoo't daer naer claer bleeck,
Dat hyt creegh thien vout weer meer als hy hadt voor desen,
Om dat hy in sijn noot, niet van Godt af en weck,
Maer in sijn groot ellent, heeft altijdt Godt gepresen,
En heeftmen niet ghesien doen Pharo fel en wreet,
De Kind'ren Israel met sijn legher naejaechden,
Sy baden tot Haer Godt, stracks stondt Moyses gereet,
Scheyden de Roode-zee, waer mee Godt Pharo plaechden:
Yemant die maer 't Geloof heeft als een Mostert-saet,
Die sal oock metter tijdt, Godt sijn vruchten beloonen,
Want die can lichtelijck, scheyden het goet vant quaet,
Geluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.
't Geloof soo Paulus seyt, door u wercken bewijst,
Soo machmen claerelijck u voor een Christen achten,
Soo ghy ghesegent wort, Godt daer van danckt en prijst,
En hout sijn mogentheydt altijdt in u ghedachten:
En in tijdt van voorspoet, weest den Armen ghedachtich,
Vergheet dan u Godt niet, door overvloet van haven,
Hy beproeft oock de zijn, dats een saeck waerachtich,
Hy deelt den Godloosen oock mildelijck sijn gaven,
Om soo te trecken haer al uyt des Duyvles strick:
Want hy roept al tot hem, al wie door Godt gebooren,
Hy is der swacken troost, en der Godtloosen schrick,
Hy wenst dat wy door hem, op nieu werden herbooren,
Dus laet ons al gelijck van sonden doen afstandt,
En daer vermanen toe, ons Dochters ende Soonen,
En werpt den ouden Mensch geheelijck ane een candt,
Geluckigh is het Landt, daer sulcke Volck'ren woonen.
De Pen doet veel. |
|