Vlissings redens lust-hof, beplant met seer schoone en bequame oeffeningen

[fol. I1r]

Alckmaer.
't Lauwerier, In jeught groeyende.

Op de Vrage: Wat oeff'ningh is elck best, en nodighst voor 't ghemeen?

DEn opper Hemels Heer schiep d'ed'len Mensch van aerd:
En blies daer in een ziel na sijnen Beeld (seer waerd)
Verrijckt hem mildelijck met alderleye gaven;
Die Reden en natuer in eenigh schepsel baert.
Doch, door de sonden val, zijn wy gheworden slaven
Der driften, van het vleesch; soo dat wy dickmael draven
Verkeerde weghen in. Maer, 't Blaeuwe Akolai,
Nood elck, tot raden: na 't best, nodighst in dit slaven.
Ons Groene Lauwerier, voeght haer me aende rai,
Met lust, en met vermaeck: want 't is nu inde May;
Als 't alles (datter is) verheught, en toont vermaken:
Kruyd, Boomen, Vog'len, en de Dieren in de Way.
Den reden-lijcken Mensch, bevat wat beter baken,
Als al de schepsels. O! een yver komt hem raken,
Tot Hemels en tot Aerds (door 't ingestorte licht.)
Soo dat ons dunckt, het best, en 't nodighst; hier te smaken:
Oprecht yverheyd; die Ziel, en Lichaem sticht.

Wie dat hier op de Aerd oprechte yver heeft:

Profijtigh (voor 't ghemeen, en voor hem selven) leeft;
Want schijn en geld daer niet, in sulcke goede zielen.
Haer drift, aen 't vleesch, noch schat, noch yd'le lusten kleeft;
Al dat de sonde baert, dat soeckt sy te vernielen:
Begeert tot 's werelts lust, vervolght sy op de hielen:
d'Onmatelijck Geld-sucht, sy op het hooghste warft:
Het traegh onlustigh Volck, vermijdse: (als qua sielen;)
Al dat gheen deuchde teelt, sy uyt haer selven parst:
Dat ziel of lijf ontstight, haer binnenste beknarst;
Haer uyterst ingesicht, is, om Godt te vernoegen,
Soo veel den Mensch het kan. Nijt welckers oeff'ningh, barst
Een stichtigh ommegangh: en 't Aerds werck soo te ploegen,
Dat 't lichaem nood-druft krijght; de vord're rest te voegen
Nae nodighe vereysch: op suyvere insicht;
Want, dat de ziel aengaet, de Wijsen 't swaerste woeghen:
Oprechte yverheyt; die Ziel, en Lichaem sticht.

[fol. I1v]

 

Soo veel het lijf aengaet (dat onse ziele dient,

 

Tot arbeyd, en tot deuchd: als een ghetrouwe vriend;)

 

Betaemt ten uytersten een aengenamen yver:

 

Want, daer tot is den Mensch de kennisse verlient,

 

Die hem bedienen mach, als stierder, en aendrijver:

 

Als yver werckt in't hart, het lichaem werckt veel stijver;

 

Deur dien dat ons gemoedt seer redelijck beooght:

 

Den Mensch is op de Aerd een Reyser; en geen blijver.

 

Wel hoe? Een vreemdelingh! Waer toe dient meest gepooght?

 

Tot rusten? Neen. Tot werck? Ia; soo veel als ghy mooght:

 

Want Salomon, die gheeft daer toe, verscheyden banden;

 

En Sinte Paulus me; en onsen Hemel-vooght:

 

Deur traegheyt, en onlust; onststaet verderf, en schanden:

 

Deur yverheydt, en deught; verstercken 't Volck en Landen.

 

't Is nodighst, en het best, als elck betracht sijn plicht;

 

Elcks voordeel, en 't ghemeens welvaert, brencht inde handen:

 

Oprechte yverheyd; die Ziel, en Lichaem sticht.

 

 

 

Prince.

 

Gods Princelijcken Geest, die Ondersoecket Al;

 

Al dat hier was, of is, of immer komen sal.

 

Die dan met yverheyd, en deughde In jeucht groeyen;

 

Betoonen, dat sy zijn van 't aenghenaem ghetal,

 

Die (als goe telghen) nae den Aerd haers planters bloeyen:

 

Die vande traegheydt walght; en d'ontucht doet afsnoeyen:

 

Maer naerstigheydt belieft; en d'yvere verblijt:

 

Met slapers trage hand, wil Godt hem niet bemoeyen:

 

Het al de sleeu gemoed, veel rijckdom wel ontglijt:

 

Den yver is van nood, voor elck, hier in dees tijd;

 

Ons Daphne groeyt daer deur, en al de Redens-maegden;

 

Een goede Christen ziel, voert (daer deur) altijt strijd:

 

De Wereld rust daer op: de deucht daer stees na jaegheden:

 

't Bekranste eer-lief-volck, (hierdeur) het leven waeghden:

 

Al 't aengenaem op d'Aerd, is (deur haer) uytgericht;

 

Soo dat wy sluyten, op het geen, dat ghy ons vraeghden:

 

Oprechte yverheyd; die Ziel, en Lichaem sticht.

In jeught groeyende.

Vander Woude.