De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 21

[p. 560]

Poëzie.

I.
Sterrennacht.

Eenzaam, ik schrijde

voort op mijn bane;

langer en langer

rekt zich de weg uit, -

en in de verte, ach!

duikt nog mijn doel....

Heen is de dag, reeds

donkert mij de avond,

dra zie ik de eeuwige

sterren alleen.

Maar ik beween u,

vliedende dag, niet, -

noch mij verschrikt gij,

nacht die mij aanbreekt, -

want van de liefde, die

waart door de wereld,

viel ook een strale

neer in mijn ziel!

D^r E.v.O.

Naar het Zweedsch van E.G. Geyer.

II.
Stormwind.

De nacht is zwart; de hemel koud.
De wind vliegt grollend doór het woud

En doet de boomen kraken.

Hij nadert. Hoor, zijn wild gebruis
Zingt door de hoeve en langs ons huis

Als om ons bang te maken.

De vlakte slaapt. De landman rust,
Terwijl een gouden droom hem sust

Op zijne legerstede.

Trek uwe dekens dichter maar.
Want 't windgehuil loeit aaklig naar

En let niet op uw bede.

[p. 561]

 

Hoehoe-hoehoe, zoo schreeuwt een uil.

 

Doch boven hem laat 't spookgehuil

 

Des winds zich sterker hooren.

 

Het briescht en klettert rondom ons;

 

Wij siddren voor het dof gebons

 

En voor de helsche koren.

 

 

 

Wat draagt ge toch in uwen schild,

 

Oh, storremwind, zoo grootsch en wild,

 

Voor wien wij allen schrikken?

 

Zijt gij de bode van den dood?

 

Of spreekt gij ons van hongersnood

 

En smart en bange snikken?

 

 

 

Voert gij misschien van gindsche zee

 

Het hulpgeschreeuw der vaarders mee,

 

Die in de golven bleven?

 

Of klaagt gij over 't arme kind,

 

Dat hier noch woon, noch kleeding vindt,

 

Waar zooveel rijke leven?

 

 

 

De nacht is zwart, De landman rust,

 

Terwijl een gouden droom hem sust,

 

Op zijne legerstede.

 

Trek uwe dekens dichter maar,

 

Want 't windgehuil loeit aaklig naar

 

En let niet op uw bede.

 

 

 

Al. Vanneste.

Kortrijk, 29 October 1891.

III.
Avondzang.⁽¹⁾
(Aria.)

De gouden zonneluister,

Die nog aan 't Westen blinkt,

Het plechtig avondduister,

Dat over de aarde zinkt;

De duistre, stille lanen,

Het donzig grasfluweel,

Waarop de dauw zijn tranen

Geschreid heeft.... 't zacht gekweel

Der lieve nachtegalen,

Dat opstijgt uit 't geboomt,

En klinkt door veld en dalen,

Waar alles rust en droomt....

Dat alles komt ons fluistren:

‘'t Is zalig uur der min!’

Mijn liefste en ik, we luistren

En gaan de velden in!...

Is. Albert.

(1) Getoonzet door Jozef Van der Meulen.