De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 21

[p. 355]

De blauwe mees
door Isidoor Albert.

Op eenen schoonen winterdag wandelde ik in den Jardin Botanique. De sneeuw bedekte den aardbodem, en de kruinen der boomen waren reeds met een wit dons bestrooid.

Weinig wandelaars vertoonden zich langs deze uitgestrekte laan, en de flauwe zon, die nauwelijks door eene donkere wolk drong, verwarmde niet eens de stille, doodsche natuur.

Ik stapte toevallig in een der wegels, het meest van den hof verwijderd, toen een lief tooneeltje mijne aandacht trok. Een jongentje van twaalf tot dertien jaar, gekleed in vollen rouw, had in eene enge ruimte de sneeuw weggedaan, en vermaakte zich met broodkruimels te werpen aan de vogelen die in de nabijheid vlogen. Een oude dienstknecht in livrei achter hem, scheen hem te bewaken, en droeg den mantel waarvan het kind zich ontdaan had, om zijne beschermelingen niet te verschrikken.

Vele lieve vogelen waren naar dit feestmaal gekomen. De musschen, zoo gemeenzaam en snoepachtig, betwistten elkander de groote brokjes met een onophoudend getjilp; de roodborstjes daalden schuchter van uit de kruinen der kastanjeboomen om aan het feest deel te nemen; de meezen kwamen de eene na de andere, en droegen naar het meest afgezonderd struikgewas de korreltjes brood, die zij in hunne vlucht hadden opgepikt; en al deze minzame diertjes zongen, kwinkeleerden van vreugde, als om hunnen weldoener te danken.

Het kind aanschouwde met eene innige blijdschap deze gulhartige genoegens der vogelen; hij volgde met het oog diegenen op, welke het meest schuchter schenen en afgezonderd bleven; hij wierp hun het voedsel toe zonder hen te verjagen, en glimlachte kinderlijk, wanneer hij ze had weten te onttrekken aan de vraatzucht der kloekste en stoutste.

Ik trad op mijne beurt naderbij; en deelde aan de kleine

[p. 356]

hongerigen eene taart, welke ik gekocht had. De knaap dankte mij met eenen glimlach.

- De ongelukkige wezens, zegde hij mij, vinden op dezen besneeuwden bodem hun voedsel niet; wij moeten wel medelijden met hen hebben.

- Gij bemint dus zeer de vogelen? vroeg ik met belangstelling.

- O! ja, antwoordde hij mij - zijne oogen afwendende als om eenen traan te verbergen; - vooral de meezen....

Ik verstond dat er in dit hartzeer eene droeve geschiedenis verborgen lag, en ïk dorst niet verder vragen.

Niettemin scheen het mij belangwekkend dit geheim van den jeugdigen knaap te doorgronden, bij wien ik zooveel rechtschapenheid en poëzij aantrof. Ik zal u niet zeggen door welk middel ik er toekwam zijn vertrouwen te winnen, en hoe ik hem deed besluiten mij dit verhaal te doen, dat ik verlangde te kennen zonder het te durven vragen; doch, na zachtjes zijnen dienstknecht geraadpleegd te hebben, die hem tot opvoeder scheen te dienen, zegde hij mij met eene zachte, droeve stem, terwijl we met trage schreden een eenzamen zijweg inwandelen:

- Ja, mijnheer, ik bemin de lieve vogelen van het woud, want zij wekken in mij veel teedere en innig geliefde herinneringen op; ik bemin ze niet als anderen om ze in een kooitje op te sluiten en hun lucht en vrijheid te ontrooven, welke zij door Godes wil genieten, maar om hen te beschermen, deze zwakke wezens, die niemand hinderen en iedereen behagen.

Dit gezegde, zoo eenvoudig en nochtans zoo verstandig, verwonderde mij uit den mond van een kind. Maar er is eene ontwikkeling, die gegeven wordt door de smart; zij had aan den kleinen vriend niet ontbroken. Hij hernam met eenen zucht:

- Ik had eene zuster, een jaar jonger dan ik, die mijne gevoelens deelde. Lieve kleine Nina! Ze leed als zij eenen vlinder zag lijden, dien ik op eene bloem verrast had! Ze was zoo zacht, zoo goed, zoo vreesachtig! Lieve kleine Nina!...

Ik sloeg de oogen op de kleedij van den knaap, en begreep waarom hij weende.

- Verleden zomer, vervolgde hij, was ik met Nina op den buiten. Zekeren dag wandelden wij door het park en

[p. 357]

vermaakten ons gulhartig, toen een rauw geschreeuw van eenen sperwer zich in het naburig struikgewas liet hooren.

‘Nina werd bang en wilde vluchten, maar ik weerhield haar, en wij naderden het struikgewas om er den afzichtelijken roofvogel te verjagen, die met zijne uitgestrekte vleugelen loodzwaar heenvloog. Fijne, slanke pluimen verspreiden zich hier en daar. Wij verwijderden de twijgen eens hazelaars, en bemerkten een arm nestje, dat de sperwer geplunderd had. Een der vogeltjes was nog levend, te midden der bebloede overblijfsels zijner broeders, en slaakte eenen kreet van wanhoop, als om onze hulp in te roepen. De moeder was ongetwijfeld omgekomen door haar nest te beschermen; het was dit enkele, maar het liefste van alle, dat gespaard was gebleven.

‘Nina nam het heel omzichtig in de hand.’

‘- Arme kleine! zegde zij, het heeft noch moeder, noch broeders meer, en de booze sperwer zal misschien wederkeeren; indien wij het verlaten, zal het van honger sterven of verscheurd worden.

- Welnu, zoo sprak ik, ge moet het behouden; wanneer het groot en sterk zal geworden zijn, en het zijn voedsel vinden kan, zullen wij het de vrijheid teruggeven.

Nina werd gansch opgeruimd en nam den kleinen vogel mede naar huis. Zij maakte een donzig bedje, en beiden hadden wij er de grootste zorg over.

Allengskens groeide onze begunsteling: in plaats van dit naakt, lijdend diertje, dat wij opgenomen hadden, kregen wij eene levendige, dartele mees, met blauwe vederen, een citroengeel buikje en een helder blauw kuifje, dat fier in oogenblikken van vreugde of woede omhoog kwam. Zij vloog rond de kamer, trippelde en kweelde onophoudend; ze scheen ons de vrijheid terug te vragen.

Dan zegde ik tot Nina:

- Wij hebben dit diertje 't leven niet gered om het gevangen te houden.

Nina begon te schreien, doch ze nam de mees, en wij begaven ons in den tuin.

Het was schoon weder, de hemel stond blauw, de zon schitterde in al haren glans. De boomen waren met vruchten beladen, en de boorden van het grasperk met bloemen bestrooid. Toen Nina de schoone natuur zag,

[p. 358]

zegde zij, den vogel aanschouwende die uit hare hand wilde los geraken:

- De ondankbare zal ons al spoedig vergeten!

Wij gaven aan onzen leerling elk een zoen, en Nina opende hare hand, de oogen afwendende.

De mees schoot met eenen vleugelslag snel door de lucht, en ging zich op eenen naburigen boom plaatsen; dáár begon ze te zingen als om hare verlossing te vieren, en, hoe welluidend dit gezang ook was, het verscheurde 't hart mijner zuster Nina. Het meisje was aan den voet van den boom gezeten en bekeek droevig de kruin. Al op eens kon zij hare droefheid niet weerhouden; ze strekte de armen naar de mees uit, roepende: Bluette! Bluette! Dit was de naam dien ze haar gegeven had.

Bluette, op dit zoo gekend geroep, vloog van den boom, en kwam zich op den schouder van hare jonge meesteres zetten.

O! wat was Nina toen gelukkig! Hoe omhelsde zij hare vriendin, die met haren kleinen bek 't meisje opbeurde. Mijne zuster sprak heur toe met hare als zilver klinkende stem; de mees kweelde onverpoosd; tranen rolden van Nina's wangen, en Bluette droogde ze met haren lichten vleugel.

- Ge ziet wel, zegde Nina mij met hoogmoed, Bluette wil mij nooit meer verlaten.

Arme, kleine zuster! zij wist niet dat ze zooveel waarheid sprak.’

Het kind zweeg nogmaals, ontroerd door al deze herinneringen. Het bracht de hand aan de oogen en sprak verder:

‘Van dit oogenblik begon eene onuitsprekelijke vriendschap tusschen Nina en de mees. De vogel verliet zijne meesteres niet meer; vliegend volgde hij haar door gansch het huis, hij herkende heur aan den klank harer stem, aan 't gerucht harer stappen. Nina deed hem achter haar trippelen tot aan het uiteinde van den hof, waar hij in vrijheid liep. 's Morgends was hij het die haar wekte; hij schoof al zingende het bedgordijn open, kwam zich op den hoofdpeluw plaatsen, en pikte op de rooderozen lipjes van het ingeslapen meisje.

Gelukkige Bluette, die Nina omhelsde vóór onze goede moeder en vóór mij!

[p. 359]

Ondertusschen was het schoone jaargetijde voorbij, en wij moesten naar Parijs terugkeeren. Mijne zuster scheen ziekelijk, en men zegde dat ze de hulp van de uitstekendste docters noodig had. Toen wij hier terug waren, voelde zij zich nog ziekelijker dan vroeger en weldra verliet zij hare kamer niet meer. Dikwijls zag ik de ziekendiensters met stille stem droeve woorden wisselen, en moeder, met mij en mijne zuster sprekende, verkropte dikwerf haar leed; maar ik begreep dan nog niet wat sterven was.

Bluette volgde overal hare meesteres. Deze kon ook niet dulden dat de mees zich van haar verwijderde, en, in hare kinderlijke eenvoudigheid, in haren ziekelijken toestand, vertelde zij gansch haar lijden aan hare vriendin. Hoe menigmaal heb ik Bluette zien zitten op den witten, mageren vinger van Nina, met aandacht schijnende te luisteren naar de droeve klachten mijner zuster. In deze smartvolle oogenblikken had zij haar gekweel verloren: geene opgewektheid. geen geklapwiek meer. De mees was droevig, nadenkend, alsof ze de kwalen voelde waarover men zich beklaagde. Wanneer Nina, afgemat van haar gesprek, het stilzwijgen behield, naderde Bluette haar zachtjes met haar blauw kopje om de lijdende eenen kus van aanmoediging te geven; in de alkoof van wit gaas vielen beiden in slaap.

Eens had men mij een oogenblik alleen bij mijne zuster gelaten. Ik waande ze ingesluimerd, toen ik mij al op eens door eene zwakke stem hoorde noemen. Ik trad haar spoedig nader.

- Vaarwel, broeder, zegde zij; ik voel dat ik ga sterven. Waar is moeder?

Ik wou haar gerust stellen en zegde haar dat moeder weldra komen zou.

- Omhels mij, vervolgde zij.

Ik boog mij over haar om haar te omhelzen; maar zij viel bewegingloos terug op haar hoofdkussen.

Ze was dood!

Ik slaakte eenen kreet en wierp mij op de knieën.

Op dit oogenblik nam de mees, die naast mijne zuster rustte, hare vlucht, en ontsnapte met een zacht klagend gekweel langs het half geopend venster.

Ik meende de engelachtige ziel mijner zuster naar den

[p. 360]

hemel te zien stijgen met hare helderblauwe vleugelen.’

Ik nam de hand van het kind en drukte ze in de mijne.

Hij bedankte mij met eenen hoofdknik. Zijn oude dienstknecht, die ons gedurende dit verhaal genaderd was, had de oogen vol tranen.

- ‘Hij zal u zeggen wat ik al geleden heb, voerde het jongentje voort, zijnen trouwen oppasser aanduidende: mijne kleine zuster had geenen ondankbare lief!’

Daar hij zweeg, vroeg ik hem bedeesd:

- ‘En de mees, weet ge wat er van geworden is?’

Hij deed zijn best om voort te spreken, en vervolgde:

- ‘Zoodra ik een weinig in moed toegenomen had, vroeg ik om mij naar 't graf van Nina te leiden, op het kerkhof. Ik knielde op den grafsteen en bad voor mijne zuster. De zang van eenen vogel, die zich in mijne nabijheid liet hooren, trok mijne aandacht. Ik hief het hoofd op en bemerkte op eenen naburigen treurwilg eene blauwe mees. Mijn hart klopte snel.... Ik riep: ‘Bluette! Bluette!’ zooals mijne zuster deed; en de mees kwam zich op mijnen vinger nederzetten.

‘Ik besproeide met mijne tranen dit lief schepsel, en overlaadde het met kussen. Na een oogenblik, ging ze zich schuil houden in de kronen van oranjebloemen en immortellen, die het grafhuis omkransten, als om mij te zeggen dat ze nog aan de doode toebehoorde.

Telkenmale ik het kerkhof bezocht, heb ik Bluette aan het graf harer meesteres gezien. Gedurende den dag zong zij op het graf; 's nachts sliep ze in de maagdelijke bloemen, die vriendinnenhanden er kwamen neerleggen.

‘Eenige dagen geleden hebben wij haar dood van koude op hare gewone plaats gevonden.

‘Zij heeft de arme Nina niet meer willen verlaten.’

Gedurende dit verhaal, hadden wij het hek van de brug van Austerlitz bereikt. Een rijtuig wachtte het kind en zijnen geleider. Op het oogenblik van scheiden, zegde hij mij met een droevigen glimlach:

‘- Gij weet nu, waarom ik de vogelen liefheb!’

(Naar het Fransch.)