De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 21

[p. 228]

Pater Thibald en de Elzebloemen.
Legende.

‘Aan mijnen vriend Andreas Houtappel.’

In een dier bloeiende munkenkloosters, die in de middeleeuwen zoo talrijk waren in het schoone Vlaanderen, was er een jeugdige pater, die door gansch de streke beroemd was, om zijne deugden en talenten.

Pater Thibald was zijn kloostername, - en als hij het was, die binst de diensten op den predikstoel het woord moest voeren, dan kwamen van heinde en verre de veldelingen toegestroomd om zijne stemme te aanhooren. - Niemand ter wereld en kon toch ook tot zóó diep in 't menschelijk herte doordringen als pater Thibald; niemand wist zooals hij die oneindig fijne, teêre en verborgen snaarkens van deugd en gevoel te doen trillen; niemand had eene stemme zoo medeslepend en zoo roerend als de zijne.

De goede kloosterling was echter niet gelukkig. Eene geheime smerte ontnam hem alle vroolijkheid en ondermijnde zijne gezondheid. Hij zocht steeds de eenzaamheid, en zelden of nooit gebeurde het, dat hij een noodeloos woord tot zijne broeders sprak. Deze hadden het innigste medelijden met hem en eerbiedigden zijn stille lijden.

Zekeren dag, door de keuken komend, vond de oude grijze prior den jongen pater in droef geween bij den heerd, waar hij aan 't vuur maken was onder den ketel met avondkost.

‘Brave Thibald’ sprak de prior goedig. ‘Gij lijdt, en wij zien het allen met deernis aan. Ik wou geerne weten wat er u aan het herte knaagt.’

De jonge man stookte eerst het vuur wat op, veegde dan zijne tranen af en zeî:

‘Uw wil is wet voor mij, eerweerde vader. Zoo gij begeert dat ik u mijn hert opene, dan zal het zoo wezen.’

‘Spreek vrij op,’ wedervoer de prior. ‘En als het in

[p. 229]

mijne macht is uwe zielewonde te heelen, zal ik dit voorzeker niet nalaten.’

‘Welnu, eerweerde vader, in de wereld had ik eenen broeder, die mij dierder was dan het ooglicht. Moeder schonk ons samen het leven. Wij wierden samen gedoopt en deden samen onze eerste Communie. - Ook maakten onze beide zielen als het ware maar ééne ziel uit. Ik las in zijne oogen, hij las in de mijne, de minste gedachten en begeerten des herten,

‘En samen groeiden wij tot jongelingen op, in deugd en in Godvreeze.

‘Zekeren dag bekende mijn broeder mij, dat hij eene onweêrstaanbare liefde opgevat had voor een meisje uit onze gebuurte. Het was eene engelachtige maagd, ten volle zijne liefde weerdig. Ik ried hem aan tot heure ouders te gaan en heure hand te vragen. Hij deed het, maar wierd echter door de ouders koel afgewezen: de maagd was beloofd aan eenen anderen jongeling, die rijker en machtiger was.

‘Ik zag mijnen broeder bleek en mager worden.... O! ik begreep wat hij lijden moest, daar ik wist hoe vuurig eene ziel als de zijne minnen kon!

‘Rond dien tijd verliet ik de ouderlijke woning om, tusschen de kloostermuren mijn leven heel en gansch aan den Heere te komen wijden. - In mijn herte droeg ik het treurend beeld mijns broeders mêe. Hoe kon hij lijden zonder dat ik lede? Zijne ziele was immers een deel der mijne!

‘Eilaas, nauw was ik eenige maanden in het klooster, of ik ontving de allerschrikkelijkste der tijdingen: mijn broeder had zich verdronken.... God! 't was gewis de eerste zonde zijns levens, ach! waarom toch moest zij hem dooden naar lijf en naar ziele?... En het is nu reeds meer dan vijf jaren, eerweerde vader, dat ik treure om mijnen diep rampzaligen broeder, en dat ik lijde in het bewustzijn mijner onmacht om hem te helpen. De gewijde schriften leeren ons immers: wie de moordenaar van zijn eigen zelven is, zal eeuwig verdoemd zijn.

De ongelukkige Thibald sloeg de beide handen voor het aangezicht om zijne tranen te verbergen, en de prior diep bewogen door het treurig verhaal, voelde ook eenen waterdrop aan de wimpers.

[p. 230]

‘Kind’ sprak de overste op plechtigen toon. ‘Het is den christen verboden de droefheid hardnekkig in het herte op te sluiten; dus, troost u, wees gelaten in 's Heeren wille en.... vergeet uwen broeder, want eerder nog kwamen er bloemen op die dorre elzenknuppels, dààr in den houthoek, dan een zelfmoordenaar in den Hemel.’

Dus sprekend, verliet de Vader de keuken.

De jonge kloosterling weende meer en bitterder dan te voren en schouwde driest in den eerdhoek, op het droge elzenhout, dat toch voorzeker geene bloemen dragen en kost....

Tegen alle hoop in kon hij het niet nalaten een Vaderonsken voor den geliefden doode te bidden; en dien nacht waren allen reeds ingeslapen, toen hij nog slapeloos op zijne stroomat te denken en te muizen lag over zijnen broederen die onbermhertig dorre, sappelooze elzenstokken.

Toen de zonne des anderendaags heure eerste stralen over het aardrijk schoot en de vogelen zingend ontwaakten, stond pater Thibalt even droef van zijn leger op. Na het lezen der getijden, ging hij naar de keuken om het ontbijt gereed te maken.

Wanneer hij den keukendorpel overtrad, bleef hij echter eensklaps getroffen stilstaan en hij liet eenen luiden schreeuw van verrassinge. Want ziet! - vóór hem, in den heerdhoek, stonden dezelfde elzenstokken des vorigen avonds, van onder tot boven begroeid met kleurrijke, bloeiende rozen, die de kamer met hunnen zoeten geur vervulden!

Een glimp van bovenaardsche vreugde kwam des monniks aangezicht beglanzen, en zoo gauw hij van zijne eerste ontroeringe bekomen was, liep hij tot zijne ordebroeders, om hun het wonder te vertellen.

Op één oogenblik waren al de kloosterlingen in de keuken vergaderd. De prior bekende, dat hoewel de knuppels nog altijd even droog waren en bruin van schil, de rozen er toch werkelijk uitschoten.

Dan, de hand op Thibalds schouder leggend, riep hij uit:

‘Kind, ik herinner mij mijne woorden van gisteravond. - Wie weet, uw broeder kan nog, terwijl hij in 't water lag, tot goede gevoelens gekomen zijn, vooraleer te te sterven. - De Heere heeft medelijden gevoeld met uwe diepe treurnis en Hij heeft u willen troosten door een

[p. 231]

zienlijk wonder. Zink dus op uwe knieën en aanbid den Almachtige, wiens schikkingen geen aardeling doorgronden kan!’

Op deze woorden viel pater Thibald geknield ten gronde en begon met opgestekene armen eene vuurige dankzegginge tot God; de andere paters knielden ook en baden mede.

Weken lang bleven de wondere rozen op de elzenknuppels prijken en vele maanden nadien was het klooster nog steeds met hunnen zoeten reuk vervuld.

Sinds de heuglijke gebeurtenisse met de elzebloemen, zag men nooit het minste wolksken van droefheid meer op het hemelsch zachte wezen van pater Thibald.

Balgerhoeke, Weversmisdag, 1891.

Emiel De Graeve.