De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 20 (1890)

De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 20

(1890)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 307]
Poezie I. Het geweten.Ga naar voetnoot(*) Wanneer, met zijnen stam, gekleed in 't vel van beesten, Met losse haren, bleek, te midden der tempeesten, Caïn voor Jehovah de vlucht genomen had, Terwijl nu de avond viel, de vluchtling, afgemat, Kwam in eene groote vlakte aan eenen berg gelegen; Zijn vrouw en kindren, die zich niet meer voorwaarts kregen, Bezwijkend, zegden: ‘Rusten wij hier op den grond.’ Caïn in wanhoop dacht, wijl hij den slaap niet vond. Hij wierp zijn blik omhoog; ginds in den sombren hemel, Met zijn onmeetlijk zwart en zonder stargewemel, Was er een oog vol vuur, dat starlings hem bezag. ‘Ik ben te dicht!’ sprak hij, en in zijn stemme lag De schrik. Hij wekt de zijnen, die, vermoeid, daar rusten. Rampzalig vlucht hij voort, nog voort, naar andre kusten. Hij ging een gansche maand, hij ging en dag en nacht, Nog bleeker dan de dood, stom, wanklend, zonder macht. Een dief gelijk, vol angst en immer, immer droever, Ja, zonder rust noch vaak, bereikte hij den oever Der zee, ginds in het land, dat aan Assur behoort. ‘Die schuilplaats is hier veilig, gaan wij niet meer voort,’ Zoo sprak hij tot zijn volk, ‘wij zijn hier aan de palen Der wereld.’ En hij liet zijn blik ten hemel dwalen. Ginds op dezelfde plaats, diep in den horizont, Was weer het vreeslijk oog, dat hem zijn stralen zond. ‘Verberg mij’ huilde hij en zijne bange zonen Aanhoorden siddrend, spraakloos deze woeste tonen. Caïn sprak tot Jabel, den vader van den stam, Die stout den doortocht der woestijnen ondernam: ‘Gij zult langs daar de tentenhuiden openhangen.’ De ruime horizont werd door een muur vervangen, En als met klompen lood hij vast stond in den wind, ‘Nu ziet gij zeker niets’ zei Tsilla, 't blonde kind, De dochter zijner zoons, dan 't morgenlicht nog zachter, En Caïn's antwoord was: ‘ik zie het oog daarachter.’ Jubal, het hoofd van allen, die hun tochten doen Al slagende op de trom, al blazende in 't klaroen,
[pagina 308]
Beweerde: ‘Ik zal die huiden met een paal verruilen.’ Hij maakte een muur van brons om Caïn te verschuilen. En Caïn sprak: ‘Dit oog beziet mij immer voort.’ En Hennoch op zijn beurt sprak tot de omstaanders: ‘Hoort, Laat ons dan eene omheining, sterk, van ijzeren staken, Met hooge torens, dik, zoo schrikverwekkend maken, Dat niets haar nad'ren durft. Ja, bouwen wij een stad Met haar kasteel en sluiten wij die toe.’ Hij had Gezegd. Tubalcaïn, de vader van de smeden, Vervaardigde eene stad, ontzettend, buiten reden. Zij joegen 't kroost van Seth en Enos uit de streek En staken de oogen uit van alwie hen bekeek. En 's avonds ging men pijlen naar de starren schieten. In plaats van stoffenmuren stelden zij graniet en Verbonden elken blok met banden van hard staal. De stad scheen hun een ondoordringbre hinderpaal; Der torens schaduw wierp den nacht ver in de velden, De dikte van de muren zal nooit iemand melden. Men schreef er op de deur: ‘Hier buiten blijve God.’ Zij dachten, dat Hij zich zou schikken naar 't verbod, En plaatsten Caïn in een hoop graniet en steenen; En hij bleef somber, ruw. ‘Is 't oog nog niet verdwenen, O, vader lief?’ vroeg Tsilla, siddrend, 't harte naar. En Caïn zegde: ‘Neen, het is nog immer daar.’ Dan sprak hij voort: Ik wil diep onder de aarde wonen, Daar, in een graf, alleen, gescheiden van mijn zonen; Dat niets mij nog ontwaar', dat niets mij nog ontstel'.’ Men maakte een diepen kuil en Caïn sprak: ‘'t Is wel.’ Dan onder dit gewelf, zoo ak'lig somber, daalde Hij gansch alleen. Wanneer zijn blik in 't ronde dwaalde En op zijn hoofd de kuil voor goed gesloten lag, Was daar ook 't gloeiend oog, dat Caïn strak bezag. Al. Vanneste. Kortrijk, 24 November 1889.
II. De engel en het kind. Een glanzende Engel, licht, gezwind, Boog over 't wiegje van een kind En sloeg het gade stond na stond, Alsof hij er zijn beeld in vond. ‘Bevallig kind, aan mij gelijk, Sprak de Engel, laat ons henenvaren Ver van 't onzuiver aardeslijk, Dat u wellicht verdriet zal baren.
[pagina 309]
Hier is men nooit ten volle blij, De ziele lijdt er in haar vreugde En zelfs met wellust aan de zij Vondt gij er niets, dat u verheugde! De kommer is bij ieder feest. Nooit hoeden stille, klare dagen Den morgen voor verwoed tempeest Noch voor de donkere onweersvlagen. En wat!... De droeve alarmkreet Zou in uw zuiver hart verschansen? En door het zuchtend harteleed Zou uw azuren blik ontglanzen! Neen, neen! met mij door 't meetloos veld Der ruimte zult gij henenvluchten. De Godheid heeft een eind gesteld Aan uwe pas begonnen zuchten. Dat noch familie, noch gebuur Zich met een rouwgewaad behange; Dat men uw jongste levensuur Als 't eerste met geluk ontvange. Elks voorhoofd blijve zonder wolk. Dat niemand op uw graf koom klagen; Want, voor het reine kindervolk, De laatste is een der schoonste dagen.’ En, wijl hij zijne wieken slaat, Neemt de Engel zijne vlucht en gaat Naar Godes eeuwige woon vol pracht, Waar, arme moeder, 't kindje u wacht. Al. Vanneste. Kortrijk, 3^en Juli 1882.
III. Avondschemer. Na de dagreis is de zonne Traag en statig neergedaald Aan het mijmerende Westen, Waar een zee van goud nu straalt.
[pagina 310]
Gansch de ziele wordt bewogen. Zooveel pracht en goud en gloed In 't oneindig groot der ruimte Geeft ontroering aan 't gemoed. Vlakten, bergen, dalen, monsters, Grootsch en lief van vorm en toon, Eensklaps door de zon geschapen, Schijnen haar eene avondkroon. Doch het schouwspel blijft niet duren. Weldra rolt de nachtgordijn Over al de gouden bergen, Die als rook verdwenen zijn. 't Windje, frisch als Godes adem, Speelt in 't loof des booms en kust Al de planten, al de bloemen, Die het zacht in slape sust. Alles zwijgt. De dartle vogel Is naar 't sombre woud gevlucht En, gewiegeld in zijn nestje, Ligt hij vrij van smart en zucht. Ook de herder is reeds binnen Met zijn schapen en zijn hond; Want misschien mocht een verdwalen, Dat men niet meer wedervond. Op de weide, waar de koeien Graasden, loeiden gansch den dag, Is het rustig, heimlijk treurig, Alsof daar een rouwkleed lag. En het klokje, dat zijn klanken Trillend in de weide zendt, Doet ons al den weemoed voelen, Dien men op een rouwdag kent. Avondschemer, indrukwekkend Grootsch, breng vrede voor het kind, Tal van sterren in den hemel, Zaligheid aan hem, die mint. O! ofschoon 'k reeds veel begooch'ling Zag ontsnappen in 't verleên, Dat op grenzelooze vleugels Van het rustloos niet verdween, Toch nog min ik u wel teeder, Gulle vriend, zoo heimlijk zoet, Omdat gij de ziele mijmeren, In 't oneind'ge dwalen doet. Al Vanneste. Kortrijk, 25 Juni 1890.	voetnoot() Vrij naar Victor Hugo, uit: La légende des Siècles.*

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Al. Van Neste

datums