De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 20

[p. 257]

Poezie

I.
Rouw.

(Villanella)

Ik had heur gansch mijn hart gegeven, -
Zooals men 't ééns in 't leven doet...
Ze was mijn al... ze was mijn leven!

Ik ging met haar langs stille dreven, -
Alleen met haar zijn was mij zoet...
Ik had heur gansch mijn hart gegeven...

Haar hand voelde ik in mijn hand beven,
Toen ik geknield lag aan haar voet;
Ze was mijn al... ze was mijn leven!...

'k Zei haar: ‘O, zie den vlinder zweven,
Thans 't zonlicht 't bloempjen opendoet...’
Ik had heur gansch mijn hart gegeven!

Ik zag geen vlekje op 't roosje kleven,
Zoo vlekk'loos waande ik haar gemoed!...
Ze was mijn al... ze was mijn leven!

Ze zwoer mij trouw, doch - om het even,
Verstiet ze mij - en ik... ik boet!
Ik had heur gansch mijn hart gegeven, -
Ze was mijn al... ze was mijn leven!...

Isidoor Albert.

II.
Natuur.

Verdwenen zijn de mistgordijnen, -
De zon verguldt de bloemenblaân;
Het landschap biedt zijn schatten aan...
Natuur herleeft... niets blijft nog kwijnen!

[p. 258]

 

Wijl 't koeltje lispelt tusschen 't loover,

 

Het vogelijn zijn liedje kweelt,

 

De gouden vlinder 't bloempje streelt,

 

Waait ambergeur de schepping over!

 

 

 

De dauw beperelt 't gras der lanen,

 

Alom ontvouwt zich 't jeugdig groen;

 

Natuur verspreidt haar prachtfestoen...

 

Op 't water zwemmen blanke zwanen.

 

 

 

Geliefden dolen door landouwen,

 

De toekomst zien ze lachend in,

 

Hun herte zwelt van reine min;

 

Een zoen bezegelt 't zoet vertrouwen...

 

 

 

De Lente is weer in 't land gevaren;

 

De zon, de groene looverzee, -

 

't Brengt alles liefde en leven mee...

 

't Is of wij in een Eden waren!

 

 

 

Isidoor Albert.

Beirvelde, den 5 Mei 1890.

III.
Ramp en zelfopoffering.

Drie mannen verdwenen in den ruimput: de tweede om den eerste, de derde om de beide vorigen te redden. Allen bezweken, oogenblikkelijk verstikt....
(Ramp te Haaltert-bij-Aalst).

Nog immer vraagt het werk zijn drom van martelaren,
En laat bedrukten over bijwien 't gebrek vergroot;
't Zij in der vlammen gloed, 't zij in het diep der baren,
Hoe menig werker vindt niet bij zijn taak den dood!

Een man is in 't gevaar: daar snelt ter hulpe een broeder,
Voor wien 't gevaar vergoddelijkt zijn hart van mensch:
Wat gaz, vergif of vlam ook dreigen steeds verwoeder,
De redder aarzelt nooit; zijn moed is zonder grens.

[p. 259]

 

Drie offers rusten ginds op 't doodenveld der braven,

 

Want braven zijn die vallen gehuld in 't werkmanskleed;

 

Thans blijft aan ons het troostend woord des plichts te staven:

 

Dat nooit liefdadigheid vergeefs haar oproep deed.

 

 

 

Drie offers rusten ginds. Dat elk van ons thans trekke

 

Uit zijn vermaak een stuiver of luttel 't zoo beperk',

 

Opdat ons liefdegift den moed ginds weder wekke

 

Der weduwen en weezen, der offers van het werk?

 

 

 

Victorien Vande Weghe.

Laken bij Brussel.