De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 20

[p. 31]

Uit het visschersleven.

- ‘Dag Roosje!’

Ze antwoordde niet. Ze keek zelfs van het zeil, dat ze aan 't verstellen was, niet eens op naar haren Loden, een kloeken visschersjongen, die, vóór in zee te steken, nog eventjes zijn liefje groeten en omhelzen kwam.

- ‘Dag Roosje!’ herhaalde hij nadrukkelijker en op haar toetredend, meenende dat het meisje niet gehoord had dat hij binnengekomen was en weeral van hem, haren beminde, zoet aan 't droomen zat.

Maar Roosje bleef op haar werk staren en hare blauwe kijkers zagen nog niet op naar den verbluften jongen.

Zelfs het sijsje zweeg en danste niet voort op de stokjes van zijn kooitje; het uurwerk tikte eentoniger en het rollen der golven klonk nog holler over de kruin der duinen, tot in 't woonkamertje der visschershut.

- ‘Wat is er dan, Roosje?’ vroeg half smeekend de onthutste jongeling.

- ‘Niets!’ siste 't na een zucht.

- ‘Toch wel; waarom ziet en spreekt ge mij niet aan? Waarom reikt ge mij geene hand als vroeger en komt ge mij niet te gemoet?’

Sterker hijgde 't onder den borstdoek der blonde meid, maar ze zag nog niet op: ‘Men heeft me verteld, zegde ze trillend, dat ge gisteren avond met Betje van den voerman den kermisdril uitgedaan hebt, nadat ik u verlaten had om met vader en moeder huiswaarts te keeren....

- ‘Is het maar dàt, mijn bloempje?’ riep de gerustgestelde minnaar.

- ‘Zou het niet genoeg zijn dan?’ klonk het bitsiger, terwijl de rozenlipjes van jaloerschheid beefden en de schoone oogen nijdig fonkelden. ‘Welhoe! wij vrijen samen en van 't oogenblik, dat ik niet bij u ben, zijt ge met eene andere op den gang! Moeder heeft het mij al honderd keeren gezegd, dat de jongmans gelijk de bieën van de eene bloem naar de andere vliegen, en nu ondervind ik het met u... En gij weet nochtans dat ik u gaarne zie, liever dan m'n eigen ouders!...’

En dikke tranen rolden nu als parels langs de roodgloeiende wangjes.

[p. 32]

- ‘Och, mijn blondje, sprak de jongen eenigszins ontsteld door dit onverwacht beklag, terwijl hij zijne hand op haren ronden schouder legde, men heeft de zaken overdreven. Toen gij mij gisteren avond na de eerste regenvlaag verliet, werd ik in 't naar-huis-gaan door eene tweede verrast. 'k Liep door langs den grooten beuk, waaronder Betje eene schuilplaats gezocht had; en dewijl het meisje niet gaarne hare nieuwe muts bedorven had met door zulk een stortregen te loopen, heb ik haar een plaatsje onder mijnen regenscherm aangeboden, - 't geen ze gaarne aannam - en ik heb ze tot aan hare woning geleid. Daarin ligt er toch niets dat u achterdochtig kan maken en mij dunkt, dat ik, met dat meisje eenen dienst te bewijzen, slechts mijnen plicht heb gedaan!

Roosje zweeg en zag haren geliefde vlak in de oogen. Ze wist wel dat hij waarheid sprak; immers, hij loog nooit. Ze zag het op zijn open gelaat, waar zijne gevoelens voor haar als in een boek te lezen stonden. Ja, nu speet het haar dezen morgen Wanne Kwatonge, die de zaak op eene heele andere wijze verteld had, niet toegeroepen te hebben: Ge liegt; ge lastert! Mijn Loden ken ik best; 't is een eerlijke jongen!

- ‘Ik geloof u, zegde ze kalm en hem geruststellend. Ik heb te gauw naar kwaadsprekerij geluisterd. In den grond meende ik 't niet, maar ziet ge, Loden, de gedachte alleen maakte mij reeds ongelukkig!’

- ‘En daarom moest ge pruilemuilen en mij een smokje weigeren?’

- ‘Kom, mijn beste, daar hebt ge er al meer dan één; 't is al lang vergeven en vergeten.’

- ‘'k Moet voort, Roosje, want de vloed rijst en men wacht mij reeds aan de wadden.’ En na eenig dralen: Maar, kijk, dat 's voor u; 'k heb het gisteren van mijn spaargeld voor u gekocht, in de groote kraam die langs den kerkmuur staat. En nu weg....’

- ‘Maar loop toch zóó niet heen, riep ze hem na, zonder ik u voor dit mooie halssnoer eens goed bedankt hebbe!’

- ‘'k Heb geen tijd meer, m'n liefje. Morgen zooveel en zoolang ge wilt. Komt ge me niet te gemoet tot aan de ‘Hooge duin?’

- ‘Ja wel! Goede vangst, Loden!’

- ‘'k Dank je. 'n Avend, Roosje!...’

[p. 33]

De rustelooze zee schijnt nog bedwelmd door den storm, die haar den vorigen dag tot in hare uiterste diepten geschokt heeft en rolt hare baren doelloos naar den oever, als ware ze onbewust der krachten, welke nog in haren schoot sluimeren; want alles voorspelt dat de storm nog niet uitgewoed is. De zon, als vreesde ze van een nieuw schrikwekkend tooneel getuige te wezen, heeft zich reeds achter de kim gedoken; terwijl ginds aan den gezichteinder, de zwarte stippen allengs tot onheilspellende wolken samenballen, omhoog voorwaarts schuiven en eindelijk het waterveld onder een donker zwerk in volslagene duisternis dompelen.

En in 't eenzaam avonduur kan de storm zoo naar en vreeselijk huilen, als hij de golven eensklaps tegen elkander smakt, dat ze stuiptrekkend en ontzenuwd nederslaan. De getergde zee schiet omhoog, woedend en bruisend, en hare wateren woelen gevaarlijke kolken. Heviger loeit de orkaan; hij bespringt verraderlijk zijne ontzaglijke tegenstreefster en geeselt ze onmeedoogend tot ze machteloos onder zijne laffe slagen wegkrimpt. Maar heure bedwelming duurt slechts eene poos: ze brult en dondert dat ze wraak nemen zal en hare macht, die de reus haar betwisten durft, ongeschonden zal bewaren. Ze raast en ziedt van toorn en slingert nu zelve hare baren knallend en verpletterend tegen elkaar. Ze klimt en daalt en keert, verheft zich weer en woelt, dat het dreunt en davert door 't ruim. Schuimend en brullend, steigerend en kantelend, graaft ze ontzettend diepe kuilen in haren schoot, of heft hare massa zuchtend omhoog. En nu moet ze zich ijselijk wreken op de broze vaartuigen, welke den storm niet ontvluchten konden. Ze werpt ze beurtelings als eene pluim op den rug harer golven of ploft ze plonzend in het waterdal. En onophoudelijk wervelend, grijpt ze schielijk de tengere sloep en springt er woest mede naar de branding, waar het oude zeil vaneen rijt, de mast met eenen schok in den afgrond stort en den rampzaligen visscher de laatste hoop ontvliedt nog ooit den wal te bereiken. Dol beukt ze het ranke vaartuig op het rif, en op hare vermoeide baren, die ze stenend ten oever stuwt, drijven een lijk en eenige splinters der verbrijzelde sloep.

_* * _*

En terwijl de natuurkrachten woedden en elkander bevochten, zat er in het huisje, aan den voet der duinen, eene ang-

[p. 34]

stige maagd op hare sponde. In zoo'n akelig stormweer ontvlood haar de slaap met zijne gulden droomen en ze luisterde, den dood in 't harte, naar het toenemend loeien en bulderen des orkaans.

Och! Wanneer haar schat op de woelige golven zwalkte, om het karig stukje brood te winnen en aan duizend gevaren en rampen blootgesteld was, dan heeft zij dikwijls treurige stonden en bange uren doorleefd. 't Stormde haar ook in 't benauwde hart, waar hoop en vrees, angst en moed, wanhoop en vertrouwen tegen elkander worstelden en woedden, en meermalen heeft zij toen in vertwijfeling gedacht: ‘Men zegt dat Gij der zee en den winden beveelt; waarom laat gij dan toe dat onze vaders en geliefden in den storm vergaan? Zij die ons dierbaar zijn, drijven ginds op de onmetelijkheid, gedwongen door nood en plicht. Waarom?... Hoe hebben zij het verdiend, door U als verworpelingen der fortuin geschapen te worden en elken stond hun leven te moeten wagen, om ons tegen armoede en prangenden nood te beschermen? Is dat Rechtvaardigheid?... Men zegt dat Gij, als een bewijs uwer Almacht, de reuzenkrachten der natuur, als speelballen, tegen elkander opjaagt. Maar in dien strijd vergaat de mensch en laat de zijnen aan honger en ellende ter prooi! Waarom slaat Gij, o Vader, het eene kind en spaart Gij het andere? Zijt Gij wel goed, als Gij het smeeken van machtelooze vrouwen en onschuldige kleinen verstoot, wanneer ze U genade voor den echtgenoot of broeder vragen?... Waar is hij nu, mijn geliefde? Zie ik hem nog eenmaal weder?... Neen?... Maar dat ware ijselijk! Dat ware wreed van U! Spaar hem, ten minste, wijl ik er U om smeek! Een vader kan niet doof blijven voor de bede van zijn kind!...’

Maar terwijl het meisje zuchtte en bad, sloeg het dwaze Lot, ongevoelig aan haren noodkreet, blindelings den armen Loden. En als wou het nog wreeder spotten bij die gruwelijke ramp, Roosje zelve zal morgen het lijk van haren hartsvriend vinden liggen aan den voet van de ‘Hooge duin.’

Med. Verkest.