De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 19

[p. 561]

Poëzie

I.
Os en ezel.

Aan zekere volksopruiers.

‘Ik zou wel weten’ zegde de ezel tot den os

‘Zoo gansche dagen, 's morgens vroeg

En 's avonds laat, dien zwaren ploeg

Te trekken; steeds dat juk te torsen; 'k zou wel los

Geraken, maat; ik beet en sloeg.’

En 's anderendaags, toen pas de morgenschemer glom,

Kwam wêer de kloeke boer daar aan,

Met akkerstok en tuig gelaân.

Het was een hemelsch weer; het stoppelland moest om,

Geëgd, en ook gezaaid het graan.

Maar de os, door trotschheid aangedreven, gaf den bras

Van juk en ploeg. Hij wilde niet;

Hij loeide vreeslik, sloeg en stiet;

Zoodat de pachter dacht, dat 't beest bezeten was;

En stom van schrik den stal verliet.

‘En toch’ zei hij ‘nog heden moet mijn werk gedaan.

Indien ik maar den ezel nam;

Dat is een van den goeden stam:

Gezond is hij en sterk gelijk een paard. Kom aan!

Hij zal gedwee zijn als een lam.’

En Langoor moest in 't haam, een haam zoo zwaar als lood.

Hij stampte wel en balkte luid;

Maar 't hielp hem niet, hij moest vooruit;

Vooruit naar 't stoppelveld, zooals de boer gebood,

Of, klets! de zweep neep in zijn huid.

Vooruit den ganschen dag; wat rust ter nauwernood.

Geheel zijn lichaam deed hem zeer;

Hij was zoo moe, hij kon niet meer.

En 's avonds laat kwam hij, bij zijnen stalgenoot,

Oprecht meer dood dan levend weer.

‘Och, maat!’ zei hij ‘wat is de boer op u verstoord!

Naar 't slachthuis moet ge;... toe! hervat

Uw werk, wees braaf en minder prat.’

En 's anderendaags trok de os den zwaren ploeg weer voort,

Als had hij nooit een gril gehad.

[p. 562]

 

Een ieder is een taak beschoren: de eene is licht

 

En de andere zwaar; dies luister naar

 

Den raad niet van den babbelaar,

 

Die soms den braven werker 't hoofd op hol brengt; zwicht

 

De luiheid; werk verheugd en spaar

 

 

 

Jacob Stinissen.

II.
Sneeuw in de zon.

Aan eene tachtigjarige Dichteres.

Zie, terwijl 'k hier dubbende zit te denken

welk een needrig bloemetjen in uw kroon ik

best wel vlechten kon, o vereerde Vrouwe,

Staar ik naar buiten....

Heerlijk schouwspel! Sparkelend in den zongloed,

glimt en glanst het witte gewaad des winters,

't maagdlijk sneeuwveld, gloeiende zee van vonklend

stoeiende sterren.

Licht is warmte, is leven. Jochij! hoe vlug vliegt

los de fantazij in het wild'! Hoe lief lacht

lentelust en zomergebloemte, dàar waar

weende de winter!

En - ik zeg mij: Even als gindsche zon die

- tooverurne - een vloed diamanten zaait op

't sneeuwig veld, en winter herschept tot zomer,

straalt er eene zon Heur,

zon van tachtig bloeiende zomers! zon van

eeuwig frissche en blakende, jonge geestdrift!

zon van warme liefde in des levens kouden,

sneeuwigen winter!

Heil u, Vrouw! Die zonne, wij kennen ze allen!

Heil! wij zien haar glinsteren in de ziel u,

bloemen, sterren strooiend op 't rein gewaad uws

eerbaren winters!

Lach nog lang, o zonne, Heur toe en strooi nog

lang uw peerlenzee op den sneeuw Heurs levens,

Haar en ons ten heile, gij - toovrend zonlicht,

o Poëzije!

D^r Eug. van Oye.

7 December 1883.