De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 19

[p. 271]

Poëzie

I.
Zij is heen!

De sneeuw in groote vlokken

Viel dwarr'lend naar beneên,

En 't luiden van de klokken

Riep treurig: ‘Zij is heen!’

Wij droegen haar ten grave,

En schreiden bitter luid....

O moeder! ô de brave

Haar levensstrijd was uit!

De stille en naakte lanen,

De weg naar 't doodenveld,

Besproeiden we met tranen;

Het wee hield 't hart omkneld!

En alles om ons henen,

Dat vroeger vreugde bood,

Dat treurde of was verdwenen;

Als moeder was het dood!

Een laatste beê tot zegen

Was 't vaarwel, dat men gaf....

Wij snikten.... en wij zwegen....

De doodkist zonk in 't graf.

De sneeuw in groote vlokken

Viel dwarr'lend naar beneên....

En 't luiden van de klokken

Riep immer: ‘Zij is heen!’

Isidoor Albert.

II.
De klok.

o Klok, o Klok, ik blijf u trouw,

Wat of er ook geschied',

Want gij verkondigt wel het rouw-

Maar ook het vreugdelied.

[p. 272]

 

Wen watersnood den lande schendt,

 

Of als een helle brand

 

Zijn lichtgloed over de aarde zendt,

 

Dan vraagt ge een helpende hand.

 

 

 

Maar is het feest in Koningshuis,

 

In Kerk of in Kapel

 

Dan dreunt ge niet met woest gedruisch,

 

Maar klingelt beiaardspel.

 

 

 

Daarom, o Klok, blijf ik u trouw,

 

Wat of er ook geschied',

 

Want gij verkondigt wel het rouw-

 

Maar ook het vreugdelied.

 

 

 

K. Stessens.

Borgerhout.

III.
Het sneeuwklokje.

Sneeuw en ijs bedekt nog de aarde.
Boom en struiken staan nog kaal.
Noordenwind, die hen ontblaarde,
Blaast nog immer guur en schraal.

Niet een enkel groenend spruitje
Breekt de eentonigheid van 't veld;
Niet een enkel bottend kruidje,
Dat ons lentezon voorspelt;

Dan gij, needrig lieve bloeme,
Door de sneeuwge korst geboord.
Dat men u steeds eere en roeme,
Die zich aan geen vlagen stoort!

Eenzaam bloeit ge, sneeuweklokje,
Aan den zoom van 't dichte bosch;
Op uw slank en groene stokje
Breekt uw blanke kelkje los.

Wis is 't weer u ongenegen,
Weinig vriendlik zijn onthaal;
Doch gij hoeft noch dauw, noch regen,
Slechts een' enklen zonnestraal.

[p. 273]

 

Geene zefiers, die u streelen,

 

Om u, bie noch vlinder vliegt.

 

Mijmrend gij uw zacht fluweelen

 

Kroontje heen en weder wiegt.

 

 

 

Al de bloempjes luidt gij wakker:

 

Uw geheimnisvolle toon

 

Ruischt door wei en woud en akker,

 

Waaruit 't leven schijnt gevloôn.

 

 

 

Maar al zijn zij nog aan 't droomen

 

En al sluimren zij nog voort;

 

Eene heeft uw stem vernomen,

 

Eene toch heeft u gehoord.

 

 

 

't Is het geurig violetje,

 

Dat van liefde voor u blaakt,

 

En dat, met zijn fulpen petje,

 

Tusschen 't spichtig gras ontwaakt.

 

 

 

Voor het u heeft toegefluisterd,

 

Waarom, klokje, gaat gij heen?

 

Waarom niet zijn taal beluisterd?

 

Waarom laat gij 't zoo alleen?

 

 

 

Mensch, niet dit geheim doordrongen!

 

Maar die eedle bloem begroet

 

En haar eer en lof gezongen

 

Om haar' eenvoud en haar' moed!

 

 

 

Prosper Leflot.

Lier.