De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 18

[p. 217]

Poëzie

I.
Diano marino.⁽¹⁾

In kalmen vrede goot de maan haar stralen;
Met ambergeuren was de lucht bevracht;
Het lied der blauwe golfjes ruischte zacht,
Gelijk sirenenzang, langs duin en dalen.

De gouden nectar paarlde in zilvren schalen;
Er werd gedanst, gejubbeld gansch den nacht,
Bij schittrend licht, bij weergalooze pracht -
Een verre galm der oude saturnalen. -

Toen gilde Hertha in haar ingewand en
Heur weeke borst, die angstig rilde, bood
Een aaklig tafereel van nood en dood.

Het rookend puin begraaft de dierste panden;
De morgenzon schreit bloedge tranen meê
En 't koeltje snikt in 't loof een doodenbee.

Jacob Stinissen.

1887.

(1) Den 23ⁿ Februari 1887 werd Diano Marino door eene schrikkelijke aardbeving geteisterd.

II.
Zonsopgang.

o Zwarte nacht, uw liefdrijk duister

Hield reeds te lang natuur omhuld;

Thans spreidt de dageraad zijn luister,

Die in de verte 't oost verguldt.

Dra doet hij star na star verkwijnen

Bij 't scheemrend licht de kim ontsneld:

Hoe ze ook niet langer mochten schijnen,

Wien griefde niet haar droef verdwijnen

In 't bleek azuur van 's hemels veld?

[p. 218]

 

Gij, door Aurora uitverkoren!

 

Misleide u niet dit ijl vertoon!

 

Hoe weidsch een dag er word geboren,

 

Het schijnsel welk gij thans ziet gloren,

 

Is maar stoffeering van haar troon.

 

Door onverklaarbaar heilgenoegen

 

Is 't dat uw binnenst nu herleeft:

 

't Is of de wolkjes kronen droegen

 

Die zij met vuur omsluierd heeft,

 

Terwijl ze in 't hemelruim gewiegeld

 

Stil weemlen boven 't peilloos diep,

 

Waaruit, door de eindeloosheid weêrspiegeld,

 

Jehovah 't licht te voorschijn riep.

 

Van tint verwisslen de oosterkimmen;

 

Hun halfrond, met een zucht bezield,

 

Wordt purperrood, en wischt, bij 't glimmen,

 

Het duister, door den dag vernield.

 

En vroolijk dringt een bundel schichten

 

Van uit der wolken vuurgewaad,

 

En opent wondere vergezichten,

 

Waarin de zon haar luister baadt,

 

Die met volheerlijk lichtgeflonker

 

Den helm uit 't oosten opwaarts beurt,

 

Tot zij, bij 't naadrend avonddonker,

 

Het westen door haar weêrschijn kleurt.

 

 

 

Gustaaf Rens.

Antwerpen, 1888

III.
Meilied.

o, De schoone Mei verjaart!

Boomen bloes'men, bloemen bloeien,

Takjes spruiten, vruchten groeien,

Heerlijk is nu veld en gaard,

o, De schoone Mei verjaart!

Heerlijk, heerlijk,

Mei verjaart!

o, Hoe frisch de Morgenlucht!

't Jeugdig malsche kruid en loover,

Is als door een mingetoover,

Mild met zachten dauw bevrucht;

o, Hoe frisch de morgenlucht!

Heerlijk, heerlijk!

Morgenlucht!

[p. 219]

 

o Hoe schoon is 't Aardrijk niet!

 

Groen is wêer de kruin der boomen;

 

Vischjes spelen in de stroomen;

 

't Vinkje zingt zijn klinkend lied:

 

o, Hoe schoon is 't Aardrijk niet!

 

Heerlijk, heerlijk,

 

't Aardrijk niet!

 

 

 

o Wie zingt het Vreugdgezang!

 

Vooglen, zingen 't in de lanen,

 

Kindren, juichen 't langs de banen,

 

Heel Natuur, stemt lied en klank;

 

Heerlijk klinkt het Vreugdezang,

 

Heerlijk, heerlijk,

 

Vreugdezang!

 

 

 

Charles L. De Waele, Vrederechter.

St-Helen, Michigan, Noord-Amerika.

IV.
't Is zoo zoet!...

Schoone, kom met mij naar buiten

In de lommerrijke laan,

Waar de vogels liefdrijk fluiten,

In het veld waar bloem en blaân

Zoete geuren om u spreiden,

Waar natuur u minzaan groet;

Schoone, wil niet langer beiden:

Met u wand'len is zoo zoet!

Zie het windje stijgen, dalen,

Ruischend kust het groen en riet,

Zie de gouden zonnestralen

Koozen, kussen loof en vliet;

Zie de vlinders 't bloemtje sussen,

Dat 't zijn kelkje sluiten moet;...

Laat mij ook uw' wangen kussen:

U omhelzen is zoo zoet!

Wil, o maged, mij beminnen,

Eindig mijne liefdesmart,

En als eene koninginne

Zult ge troonen in mijn hart;

Want ik voel mijn harte blaken

Van den reinsten minnegloed;

Zeg, mag ik uw' liefde smaken:

U beminnen is zoo zoet!

Ern. Pallemaerts.

Mechelen.