De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 18

[p. 72]

Eene kleine St-Nikolaasvertelling
door Julius van Herendael.

St-Nikolaas.

Wat al herinneringen wekt het niet op, het blijde kinderfeest, ja tot in het hart van den grijsaard zelven, dien het van aan het opene graf, dat hem wenkt, terug tot aan de wiege toovert en weêr kind doet zijn.

St-Nikolaas! We zijn weer teruggeleid aan dien gouden heerd, toen we nog allen te zamen waren en daar zaten bij vader en moeder, met de leliekroon van de onbezorgde jeugd om het hoofd, vol hemelsche begoochelingen; rond dien heerd die onze eerste en grootste school was in het leven, dat we er kommerloos met volle teugen genieten mochten, immer vol zaligheid, waar we leerden bidden en danken en ons zoo menig sprookje verteld werd, tot het klokje van de kerk, de engelgroete kleppend, ons kwam toeroepen, met vader en moeder, immer te vroeg: Goede nacht!

Och! wat al troostende herinneringen spiegelt ons dat al te ras vervlogen verleden voor het oog en met hoevele voorliefde doen zij ons thans ook nog het langgewenschte kinderfeest verbeiden!

Thans, dat we in het oog der wereld geene kinderen meer schijnen, thans dat we verstrooid liggen als de bladeren van éénen stam of met gebroken hart en eene bede gedenken hoevelen er van ons nog overblijven, thans dat we dat verleden met zoovele tranen reeds bepereld hebben.

Thans genieten we eenen eigenen heerd, doch met hoeveel dankbaarheid gedenken wij ons immer nog dien van vroeger, den heerd bij vader en moeder.

Op Sint-Nikolaasdag worden ook wij weer kinderen en zijn 't wezenlijk in de kommerlooze vreugde onzer eigene kleinen.

Zou er daarom wel een huisgezin zijn, dat niet den heiligen kindervriend hartelijk welkom heet in zijn midden?

Zoo zou het dan ook bij Hendrik zijn.

[p. 73]

Het was de vooravond van het heuglijk feest. Ze waren allen vereenigd en geen of hij dacht aan morgen. Hij, de gelukkige vader, met zijne twee krullebollen, een op iedere knie, en daar zij, aan den arbeid, de moeder hunner lievelingen en de liefde en trots van hunnen vader, daar zaten ze, wegsmeltend in al het geluk, dat ze eens gedroomd hadden en waaraan niets meer ontbrak, stil God dankend voor den zegen, dien ze thans zoo mild genoten.

In het hoekje van den haard, bij het knapperend vuur, had grootvader zijne plaats verkozen. Straks zou hij er zijn pijpje trekken, want thans moest hij nog eens de wondere geschiedenissen verhalen, die hij reeds honderdmaal verteld en die hij ook eens, och! zoolang reeds geleden! van zijne moeder gehoord had, en hoe Sint Nikolaas de brave kinderen bemint en de booze straft, en hoe zij toch altijd goede kinderen blijven moesten.

Glimlachend blikte de moeder hen aan en haar hart zwol van zooveel zaligheid, dat ze slechts met moeite den vreugdetraan in haar moederoog verbergen kon.

Eindelijk was grootvader uitverteld. Beschermd door een kruis en geloond door een paar kussen, gingen de gelukkige kleinen ter ruste, om op de vleugelen der zoetste droomen gewiegd te worden bij de engelen hierboven in het hagelblank gewaad.

En beneden was de gelukkige vader al de vreugde aan het bereiden voor morgen, onder den vriendelijken lach zijner aangebedene gade. In den schoorsteen, stond het korfken van het zoete meisje en daarnevens, het groote papieren schip van den lieven jongen, waaraan hij dien dag, onder het toezicht van grootvader, zooveel geduldige zorg besteed had: onnoozele voorwerpen, die al de hoop der onnoozelheid besloten.

Weldra stonden in het vertrek de sierlijke pop van klein zusje en het houten paard voor broertje te prijken, en op de tafel och! lagen zoovele lekkernijen van allen aard, waarmede brave kinderen beloond worden.

‘Zoo is het goed’ had de moeder gezegd, en zij had den vader harer kinderen in eene vurige omhelzing al hare liefde op het voorhoofd uitgestort, terwijl uit zijn vriendelijk oog onuitsprekelijk geluk glinsterde.

Sint Nikolaas had gereden; en wanneer morgen vroeg, binnen weinige uren reeds, Gods lieve zon aan den blauwen hemel zou schitteren, ja dan zou ook hier de gelukszon in vier

[p. 74]

harten stralen, en er bij juichende kinderen eene gade vinden en eenen echtgenoot, voor wie liefde geen ijdel woord was.

Thans pinkte lachend de maan in de kamer die beiden tevreden toe, die zoowel gevoelden dat ze vader waren en moeder.

En dan schoot hen ook het verleden voor den geest, hunne kinderjaren, hunne liefde, hunne kinderen, en biddend, legden ze dankbaar hand in hand.

Ook zij begaven zich te rust.

Buiten was het ijskoud en de hond huilde pijnlijk op de eenzame straat en de gure noorderwind kloeg akelig en naar, als om den nood en de klachten rond te dragen van zoovele arme menschen, die van honger en koude beefden.

Daar lagen in het donzig nestje hunne beide engelen als rozen te slapen en zij dachten aan zoovele andere kleinen die, helaas! thans klappertandden op de stroobussel en niets hadden, niets om hun harteken te warmen - en, rijk aan liefde, hadden ze thans rijk willen zijn, rijk aan goud om die ellendigen op te beuren en te helpen en dan, ja dan was 't nog meer Sint Nikolaas geweest, morgen.-

Lang reeds was het morgen geworden, nog stonden pop en peerd naar hunne kleine meesters te wachten, en geen uitgelaten kinderhart deed, als een vogel, zijn lustig danklied schateren: de vroolijke dag ging zóo voorbij en zoo ook de volgende dag.

Buiten dartelden duizenden vlokjes dooreen en spreidden in de eenzame straat en op het wijde veld een glinsterend gewaad van rouw.

In hoevele huisgezinnen heeft nochtans de goede Sint Nikolaas luim in het gemoed getooverd! Ook in het enge steegsken, op het zindelijk kamerken, waar Hendriks oude dienstmeid woont, heerscht eene ongewone kindervreugde. Vroolijk als de bie rond eene madelieve, draait en trippelt haar meisje om het eenvoudig vertrek. Eene prachtige pop draagt ze in den arm, die ze sust en troetelt, die ze duizendmaal toelacht met haar vriendelijk oog, waaruit zooveel geluk straalt als uit den hemelschen blik eener jonge moeder, die met trots haren eersteling aan het harte drukt.

's Avonds zat het arme kind op zijne kniekens voor het Onze-Lieve Vrouwenbeeld en bad voor de speelgenoote, die met Sint Nikolaas ten hemel gevaren was.

Want op de wiege, bij Hendrik, lag dien dag een kransje van bloemen, zoo wit als het blanke sneeuwvlokje.

[p. 75]

Op het stille doodenveld, was een paar dagen later, een grafken gegraven, waarin de hemel een hagelblank dons gespreid had.

De kinderen van het dorp knielen er biddend rond; wanhopend staat er een vader bij die hartebrekend weent en dan de vader van dien vader, gebogen en naakt van kruin als de wilg die naast hem treurt.-

Thuis, bij de ledige wiege, zit in radelooze smart, de moeder, die krampachtig de handen van haar eenig kind in de hare klemt, als ging men het haar ontrukken.

‘Wat zal het koud zijn voor zusje’ zucht het kind.

De moeder snikte noch luider en prangt het zoontje dicht bij het bloedend hart en kust hem en kust hem weer en richt het uitgeweende moederoog, als om genade ten hemel waar zusje thans woont!-

Op het kerkhof, onder het kruis, wordt het kleine graf gesloten; met bevende hand laat de vader eene handvol aarde op het kistje van zijn kind vallen en ook de grootvader; en het weêrgalmt zoo ijselijk droef in hun hart.

‘God gaf, God nam’ zucht de grijsaard, ‘maar ik, ik was toch al zoo oud.’

Het klokje klept nog een laatste groet; ginds dartelt reeds de uitgelaten jeugd en het kerkhof wordt weer stil en eenzaam.

Wanneer het weer Zondag was, zaten ze weer allen bijeen: vader en moeder en grootvader, maar niet vroolijk als voorheen. Zij dachten veel en zwegen.

Hotsend reed broertje juichend op zijn houten schommelpaard en wanneer hij moegeschokt, zijn paard tegen den schoot van moeder verwisselde, dan vroeg hij haar wanneer toch zijn zusje terug komt.

Maar alleen de lente keerde weer en als het nederig viooltje bloeide, stonden vader en moeder en broertje op het eenzame kerkhof, waar grootvader nevens zusje te rusten lag.

Boven hun hoofd schitterde het eenvoudige kruis in de zon, als het eeuwige teeken der hoop, onder de schaduwen waarvan reeds zoovelen sliepen. Het schonk hun troost en de kracht om gelaten ook hun kruis te dragen, want het had hun herinnerd, dat het leven slechts een droom is, die hierboven vervuld wordt, waar zusje thans woont en gelukkig is.