De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 17

Tentoonstelling van Arte et Labora.

Er is een tijd geweest, dat onze jonge schilders geene klas van werkende menschen zoo belangwekkend vonden als die der meiden en knechts, en geene gebeurtenissen zoo merkwaardig als die, welke voorvielen binnen den kring der dienstbodenwereld. Men kon toen geene tentoonstelling bezoeken, of men kreeg eene doorloopende reeks van dienende lieden te aanschouwen van beiderlei geslacht, op elken leeftijd en in al de schakeeringen van schoon- en leelijkheid, terwijl hunne min of meer droevige of vroolijke lotgevallen het voorwerp uitmaakten van de meeste schilderijen.

Op een ander tijdstip, begonnen in 1877, werd er niet gemaald dan gezichten uit het Plantijnmuseum, en wie dàar zijne bezieling niet ging zoeken, vond geene genade bij zijne kunstgenooten.

Ehwel, tegenwoordig zijn de werkplaatsen aan de dagorde, en geen beroep is er, of het wordt uitgebaat om een onderwerp te leveren voor een paneeltje. Ik geloof, dat de schilders onderling wedijveren in het opsporen van den akeligsten zolder, het geheimzinnigste achterhuis, den wonderlijksten ouden rommel en het meest ongewone bedrijf. Men zou zeggen, dat zij zich nergens zoo recht op hun gemak gevoelen dan in een vuil, stofferig en muf vertrek, vol donkere hoeken, vermolmde balken en spinnewebben, in gezelschap van allerlei werklieden, die er liefst heel grijs en rimpelig moeten uitzien.

Zonderlinge voorliefde! Doch 't is waar, de gustibus non est disputandum, en het onbetwistbare talent, waarmee de meeste binnenhuisjes worden gepenseeld, doet ons nogal gemakkelijk het gebrek aan levensfrischheid en aantrekkelijkheid over het hoofd zien. Overigens, kan men geen opgetogen bewonderaar wezen van Rubens en Rembrandt, en toch heel veel houden tevens van Brauwer en Teniers, van Maes en De Hooch?

[p. 320]

De tentoonstelling van Arte et Labora, bevat verscheidene zeer verdienstelijke stukken.

Van den heer De Bruyn een fraai landschap, Maand Maart getiteld, benevens een veelbelovend binnenzicht, eene timmermanswerkplaats.

Een poosje rust, het atelier van eenen schilder, door den heer De Smet, is bevallig van kleur, doch als opvatting alles behalve nieuw.

De heer Dierckx blijkt een veelzijdig ontwikkeld jong kunstenaar. Zijn mannenportret is in- en uitwendig zeer gelijkend, terwijl hij door zijnen visscher ons schijnt te voorspellen, dat hij eenen eigen weg wil bewandelen. Zijn werkhuis van steenhouwers is uitstekend van toon.

Zeer uitvoerig en met zorg getoetst is het stukje van den heer Geerinck, de Oude Olieslagerij, doch niet minder ook de Smid van M. Mortelmans, die bovendien nog eenen wagenmaker tentoonstelde, voortreffelijk van kleur en licht, doch schetsachtig uitgevoerd.

Een kunstenaar van M. Nahon, dat is te zeggen, een arme vioolspeler onder de hanebalken, oud en grijs, maar toch gelukkig nog door zijn instrument, is een uitmuntend paneeltje, met talent en gevoel geschilderd.

De heer Timmermans had eene heele verzameling uitgestald, zoo schoon als verscheiden, en geen stuk, of het legde getuigenis af voor den ernst, waarmee hij zijne kunst opvat. Hier geene schetsen, geen haastig afgekletst werk; maar zorg en degelijkheid. De koestal is een uitmuntend stuk, zoowel als het grootere, de beeldhouwer, volgens ons de parel der tentoonstelling. Doch ook de Smis, de borstelmaker, de verfwrijver, en de daken van oud Antwerpen, maken aanspraak op hooge waardeering, die hun ook geenszins onthouden werd.

Van de twee binnenhuisjes van M. Van Groeningen, beide rijk aan verdienste, was de klooster apotheker best.

Eindelijk kregen we van den heer Verdonck een groot doek te zien, bloemen en vruchten, dat reeds een geoefend en krachtig penseel verraadt en ons naar meer van dien aard en die hand doet verlangen.

Antwerpen.

Frans Van Cuyck.