De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 17

[p. 177]

De passiebloem

Met een zwaarmoedig hert stapte dien avond Emma von Ilmenau heure kamer binnen, de donkerbruine oogen door tranen beneveld. Zij was een dier zachtzinnige wezens, die enkel geschapen schijnen om te beminnen en te worden bemind. Eene tint van weemoed overschaduwde en verzachtte heur karakter; zij ontweek het geschitter van het daglicht en 't gewoel der menschen, en wenschte te kunnen alleen zijn. Der maagdelijke nachtbloeme gelijk, ging heur hert slechts open met het vallen des avonds, maar het bloeide vol zoete geuren in het rustige donker. Heur moeder, integendeel, prijkte slechts in den schitterglans der wereld. Er bestond geene sympathie tusschen moeder en dochter. Nooit ontmoetten of verstonden zich hunne zielen, en meer dan eens waren tusschen beide vrouwen woorden gesproken, die diepe wonden sloegen. En zoo gebeurde 't nog eens, dien avond, dat Emma von Ilmenau met betraande blikken in heure kamer trad.

Ze was gevolgd door heure fransche kamermeid, Madeleine, die in de familie was oud geworden. In heur jonkheid was Madeleine arm geweest - en deugdzaam, omdat ze nooit de bekoringen had gekend; en nu, dat ze grijs was geworden, en nooit eenig voordeel uit hare deugd had kunnen trekken, ging het haar even als zoovelen die arm van geest zijn: zij wanhoopte van de Voorzienigheid en bekloeg het inwendig dat zij nooit was bekoord geweest.

Terwijl dat armzalig schepsel de wassen keersen op de toilettafel ontstak en de bedgordijnen openschoof en babbelend rond de kamer trappelde, wierp Emma zich in 'nen leunstoel neer, en de handen in heuren schoot vouwend en het hoofd op de borst latende vallen, scheen ze weg te dwalen in 'nen droom.

‘Waarom heb ik die fijngevoeligheid ontvangen?’ dacht ze in heur eigen; ‘waarom ben ik met al die warme driften, die brandende zuchten naar al wat schoon en goed is geboren, indien ze maar voeren naar droefheid en ontgoocheling?... O! mocht ik iemand beminnen - een enkele maal en voor eeuwig -, mijzelve aan hem alléen opofferen - voor hem leven - voor hem sterven - in hem alléen bestaan! Maar

[p. 178]

eilaas! er is niemand op deze arme wereld die mij bemint zooals ik zou willen bemind zijn, niemand die ik beminnen kan zooals ik bekwaam ben te beminnen.... Hoe ledig, hoe eenzaam schijnt me de wereld rond me! - - Waarom gaf de hemel mij dit gevoel, indien het enkel is om te treuren en te verslensen?...’

Arm kind! ook gij, als zooveel anderen, eilaas! moet leeren dat de Voorzienigheid in 't geheim heure wegen gaat, en geenen uitleg - geen antwoord geeft op onze ongeduldige vragen....

‘God bewaar me, kind! wat hapert er u?’ riep Madeleine, ziende dat Emma geen acht sloeg op heur ijdel gezwets. ‘Toen ik uwe jaren had -’

‘Och, praat nu niet, goede Madeleine. Laat me, ik wensch alleen te zijn!’

‘Wel,’ zoo ging de meid voort, eenen brief uit heuren boezelaar nemende, ‘hier is iets dat, naar ik hoop, u een weinig meer leven zal geven. Toen ik uwe jaren had -’

‘Ust! Ust!’ zuchtte Emma, den brief uit de ruwe hand van Madeleine rukkende, ‘nog eens, ik bid u, laat me! Ik wil alleen zijn!’

Madeleine nam de lamp en verwijderde zich traagzaam, hare jonge meesteres menigmaal goeden nacht en zoete droomen wenschend. Emma brak den zegel des briefs. Toen ze begon te lezen, werd heur aangezicht bleek, maar aanstonds met de vlugheid der gedachte - schoot haar een purperen blos op de wangen, en heur handen beefden. Teederheid, medelijden, liefde, gekwetste hoogmoed, de zwakte en de weerdigheid der vrouw, - dat alles vermengde zich in haren blik, daar het, als wolkschaduwen zich afwisselend, over heur fijne gelaatstrekken heentoog. Zij zonk achterover in haren leunstoel en bedekte heur aangezicht met de handen, alsof zij het voor haarzelve en voor den hemel had willen verbergen.

‘Hij bemint me!’ murmelde zij, - ‘bemint me! en is met eene andere getrouwd voor wie hij geene liefde heeft! En hij durft mij dat bekennen! O nooit - nooit - nooit! En toch! hij is zoo vriendloos en alleen in deze onmeewarige wereld, - en een balling en zonder thuis! Ach, ik moet hem beklagen - en toch, ik haat hem en wil hem niet meer zien!’

Die korte droomerij van liefde en haat werd onderbroken

[p. 179]

door 't geluid eener klare zachte stem, die, in de algemeene stilte des nachts, bijna de stem geleek eens geestes. Zij zong, zonder begeleiding van eenig instrument, dit lieve versje van Goethe:

Alles rust en ligt te droomen,
't Vogeltje in de kruin der boomen

Slaapt zoo zacht;

't Windje ligt in rust bevangen...
Dra zult ge ook de rust' erlangen,

Wacht maar, wacht!

Emma herkende die stem, en schrikte. Zij sprong naar het venster om het te sluiten. De nacht was schoon - en vreedzaam blonken de sterren over den Allerheilenberg. 't Geruisch van den Neckar was zacht en dof; nachtegalen zongen in 't droomend geruizel des wouds; de groote roode maan glanste, als een robijn, aan den helderen horizont, en goudene lichtdraden zwommen in de trillende golven des strooms. Spookachtig stonden de groote witte standbeelden op de brug. Scherp teekenden zich de heuvelen, het slot, de bogen der brugge, de torens en de daken der stad op den in licht zwemmenden hemel af. Midden in dat tooverachtig tooneel gleed zachtjes en zwijgend een bootje den stroom neer.

Emma sloot koortsig het venster en schoof er de gordijnen voor.

‘Ik haat hem! - en toch, ik wil voor hem bidden,’ zuchtte zij, daar ze heur moede hoofd op het kussen neerleî, van hetwelk ze, eenige maanden te voren, nimmer meende weer op te staan. - ‘O, ware ik dan gestorven! Ik mag hem niet beminnen, maar ik zal voor hem bidden!’

Arm kind! indien de verzoeking zoo dikwerf tusschen u en den hemel komt, dan vrees ik voor uw lot! De plant die uit Helena's tranen sprong vernietigde serpenten; kon uit uwe tranen gerustheid des gemoeds opwassen, konden zij eene plant doen ontspringen die de serpenten in uwen boezem vernielden! Geloof me, op de boorden alleen van hemelsche stroomen groeit het kruid dat de wonden des herten geneest.

En dit beschouwden de zwijgenden sterren des hemels, en vertelden het niet voort. Dit beschouwde ook Frau Himmelhahn, die loerde van uit heur venster; maar ze was niet zoo bescheiden als de zwijgende sterren.

E. v. O.

Naar het Engelsch van H.W. Longfellow.