De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 16

De droom eens kinds (Uit de Household Words van Ch. Dickens).

Daar was eens een kind, en 't liep alhier en aldaar, en peinsde dit en peinsde dat. Een klein zusterken had het, en ze waren gedurig te zamen. Ze deden allebei niets anders, den geheelen dag lang, dan schoone dingen bewonderen: de blinkende bloemen, de onmeetlijke blauwte des hemels, de klare diepte van 't doorschijnende water en de goedheid van den almogenden God, die de lieve wereld gemaakt heeft.

't Gebeurde altemet dat ze aan malkander zeîen: stierven eens al de kinders, zeîen ze, van heel de wereld, zou het de bloemen en 't water en de lucht leed doen? - Ze peinsden, ja; - want, zeîen ze, de bloeisels zijn de kinderen der bloemen, - en de kleine speelzuchtige waterstriepkens, die lachend langs het striemende gras van den hille neerzijpelen, zijn de kinderen van 't water, - en de pinkelende stralen, die men bij avonde in de lucht gewaar wordt en die heel den nacht in den hemel spelen, moeten zeker de kinderen der sterren zijn; en 't zou hun varen, zagen ze hunne speelmaatjes, de kinderen der menschen, niet meer....

Daar was een klare, blinkende sterre die gewoonlijk vóór al de andere te zien was, juist nevens den toren, boven het kerkhof. Geen eene, meenden ze, was er zoo schoon en zoo groot. En allen avonde stonden ze, hand in hand, aan de venster, in de lucht te kijken, tegen dat ze uitkwam.

[p. 569]

Die ze dan eerst in de oogen kreeg, riep zeer uit: ‘Ik zie ze!’ En 't gebeurde niet zelden dat ze alle twee te gelijk riepen, want ze wisten zoo wel waar en wanneer de sterre moest uitkomen. Zoo gerochten ze allengerhand met de sterre bevriend; en, vóór ze naar bedde gingen, moesten ze altijd nog eens opkijken om heur goên avond te wenschen; en, vóór ze in slape vielen, zeîen ze altijd: ‘God zegen' je, sterre!’

Maar, terwijl ze nog geheel klein was, viel het zusterken aan 't kwijnen, en zóó flauw en deerlijk wierd ze, dat ze 't eindelijk moest opgeven des avonds aan de venster te staan; en, alleen en doodstreurig, stond het broêrken dan naar de lucht te schouwen; en als hij de sterre gewaar wierd, toen keerde hij zich om en bekeek zoo drukkelijk het bleeke wezen van 't zieke meisje, en zoetjes sprak hij: ‘Ik zie ze!’ - en 't meisje loeg en zuchte met een flauw stemmeken: ‘God zegene u, broêrken en de sterre!’

En zoo gebeurde 't dat - al te vroeg, eilaas! - het jongsken alleen bleef, dat er geen bleek wezentje meer te bedde lag, en dat er op 't kerkhof - te midden al de graven - een klein grafken was, te voren niet te vinden..., en dat de sterre heur lange brekende stralen schoot door de tranende oogen van 't broêrken.

Nu, die stralen waren zoo helder en maakten zulk een blinkende strate van den hemel af tot op de eerde, dat alswanneer het kind daar alleen in zijn beddeken lag, het gansche nachten van de sterre lag te droomen. Het droomde dat het een groote menigte volks door een leger engelen langsheen den luisterlijken weg zag opgevoerd; en de hemel ging open en liet hem eene schittrende wereld zien, waar een ander ontelbaar getal engelen in gelederen stond om den opvarenden stoet te onthalen.

Al die engelen, die daar zoo te wachten stonden, lieten met verlangen hunne blakende oogen op het gevaarte vallen, dat opwaarts naar de sterre vloog; en daar waren er die hunne reien verlieten om de aankomende menschen te gemoet te vliegen; en dan vielen ze in hunne armen, omhelsden ze teeder, en wandelden ermeê door lange wemelende lichtdreven omhoog; en ze waren zoo wel en zoo gelukkig te gaâr, dat het kind in zijn beddeken van zaligheid weende.

En tusschen de engelen die in de sterre bleven stand houden en niet uitvlogen, was er een dien het jongsken erkende. Het bleek en deerlijk wezentje dat vroeger op het bedde lag te

[p. 570]

sterven, was nu stralend van glorie, en 't broêrken hoorde eene stem in zijn hert: ‘Dat is uwe zuster.’

En daar stond ze weemoedig aan den ingang der sterre en zocht naar den hoofdman des aankomenden legers, en vroeg hem: ‘Is broêrken niet meê?’ - ‘Neen hij.’ -

En dan ging ze weg, voldaan. Maar het slapende kind stak zijne armkens omhoog en riep: ‘O zuster, hier ben ik! Kom haal me!’ En heur pinkelende oogen bezagen 't, en 't was nacht. En de sterre keek in de kamer neer en schoot heur lange brekende stralen door de tranende oogen van broêrken.

En van toen af beschouwde deze de ster als het huis dat hij moest ingaan, wanneer het zijn tijd was; en hij dacht dat hij niet alleen aan de eerde maar ook aan de sterre toebehoorde, omdat zijne zuster daar wonende was.

Een nieuw broêrken werd hem gegeven; maar terwijl het nog zoo klein was dat het nog nooit een enkel woordje gesproken had, strekte 't zijn tenger lichaamken neer en - stierf.

En opnieuw droomde het jongentje van de open sterre, van het volkgevaarte en de reien engels met hunne glanzende oogen.

‘Is broêrken meê? zei de zuster tot den hoofdman. - Dát niet,’ sprak hij, ‘maar een ander.’

En het kind zag zijn broêrken in heure armen, en riep: ‘O zuster, ik ben hier! kom haal me!’ En ze keek omleegewaart en loeg, en de sterre blonk.

Het kind groeide op en wierd jonkman. En op zekeren keer kwam er iemand tot hem en sprak: ‘Uwe moeder is dood. U breng ik haren zegen.’

En 's nachts zag hij weer de sterre en de engels en het volk. ‘Is broêrken meê?’ zei de zuster tot den hoofdman. - ‘Neen,’ zoo sprak hij, ‘'t is uwe moeder’.

Een galmend vreugdegejuich dreunde gansch de sterre door, omdat eene moeder heure kinderen weervond. En de alleengebleven jongeling vouwde zijne handen samen en kermde smeekend: ‘O moeder, zuster en broeder, nog ben ik hier! komt haalt me!’

‘Nog niet,’ zeîen ze,... en de sterre blonk.

Hij groeide op en wierd man. En daar zat hij alleen, in den hoek van den heerd, gebogen onder weedom en ellenden, en zijne oogen zwemmend in tranen.

En de sterre ging open.

[p. 571]

‘Is mijn broêrken daar? vroeg de zuster aan den hoofdman.

“Neen,” zuchtte hij, maar zijne dochter’.

En de man zag zijn kind, zijne dochter, blijde en gevierd, tusschen de drie vroeger verloren wezens; en treurig sprak hij:

‘Mijn dochters hoofd rust op 't harte van zuster; heure handen zijn rond den hals gevouwen van moeder, en aan heur voeten speelt mijn gestorven broederken. En ik heb dat alles zien weggaan, - en mijn herte kon dat uitstaan. De Heere zij gezegend!’

En de sterre blonk.

En de man wierd oud. Zijn haar was grijs, zijn aanzicht ingevallen en bleek, zijne stappen flauw en onzeker, en zijne leden ingekrompen en gebroken. En op zekeren nacht dat hij sliep stonden zijne kinders rond zijn bedde, toen hij - zooals langen tijd geleden - zijne oogen opendeed, naar den hemel schouwde en uitriep: ‘Ik zie ze!’

En de verschrikte kinders fluisterden: ‘Vader gaat sterven!’

En hij sprak: ‘Ja. Het leven valt mij af gelijk een kleed en ik roei naar boven, naar de sterre, gelijk een kind.... En, hemelsche Vader, ik dank u dat gij dikwijls de ster hebt ontsloten om de lievelingen in te laten die mij nu wachten!’

En de sterre blonk, - en nu blinkt ze op zijn graf.

Eug. Van Oye.