De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 16

[p. 481]

Vlaamsche brieven
door Peter Benoit

Zie de aflevering der maand Augustus blz. 380.

Wat Liederick ook aanwenden mocht om het geheim, dat de schoone Idonea omhulde, te ontsluieren, alles bleef vruchteloos; en daar zijne liefde voor de edele maagd steeds toenam, viel het hem des te pijnlijker in voortdurende onzekerheid omtrent haren oorsprong en haar vorig bestaan te moeten leven.

Wel had zij hem eens als een nog onopgelost raadsel toevertrouwd, dat zij als eenige ‘Hooge Vrouwe’ bestond tusschen deze landen, Pruisen in 't Oosten en Spanje in 't Westen. Dit scheen echter den Forestier in zijne gissingen weinige opheldering te hebben bijgebracht.

Eens dat zij samen, volgens gewoonte, na eenen prachtitigen zomerdag, met het vallen van den avond, eene genotvolle wandeling hadden gedaan en tot het kasteel terug keerden, verklaarde Liederick zijne liefde aan Idonea, haar smeekende zijne trouwe gade, zijne levensdurende hart- en zielsvriendin te willen worden. Schoon de joncfrou door hare eigene gevoelens zich die van haren minnaar had verklaard, voelde zij zich innig geschokt en verkeerde eenige oogenblikken in eene diepe verslagenheid. Nevens het beeld van den ridderlijken jongen man, welke sedert lang in ‘haar innere’ een bijzonder leven had verkregen, verschenen plotselings in haren geest de wezens haars vaders, harer moeder. Zij schrikte bij de gedachte een huwelijk, eene eeuwige liefdesverbintenis aan te knoopen zonder voorwete van die, aan welke haar hart zoo dicht door de innigste familiebanden was aangesloten. En dit, wel is waar met een man, wiens edelmoedig karakter en verhevene gevoelens zij had leeren waardeeren, maar wiens sympathie of antipathie tegenover den Franschen vorst, haren vader, zij niet had kunnen vernemen.

‘Gij aarzelt mij een geluksvol antwoord te schenken, -

[p. 482]

zegde haar Liederick, diep bewogen en tot in het diepste van zijn beminnend hart aangedaan - Welke geheimzinnige geest zweeft er dan over u en heerscht over uw lot, dat de uitdrukking mijner liefde u zoo onthutst? En nochtans, scheen het mij - was het eene begoocheling? - of gij voeldet in uw hart eene teedere genegenheid voor mij ontkiemen en opwassen. In uwe uitdrukvolle oogen las ik soms zulke zoete dingen, dat ik mij en bij dage en bij nachte van hunne zachte en indringende omstraling niet kon - maar ook niet zou hebben willen onttrekken!’

Idonea, verrukt over de woorden welke zij had gehoord, legde hare bevende hand in de hand des Forestiers. Haar besluit was genomen, en daar zij toch vast besloten had nooit haars vaders hof meer terug te zien en alzoo een eeuwig vaarwel zegde aan deze, welke zij niettemin diep vereerde en beminde, voelde zij zich overgelukkig bij de gedachte, in liefde en vrede, eenen huiselijken kring rond haar, met ter tijd te zien ontstaan. ‘Ik bemin u vurig - sprak zij - maar gij? Zal het geheim dat om mij zweeft uwe liefde niet verzwakken, zal de gedachte u niet kwellen, dat er iets in mij wordt bewaard, dat uw eigendom niet zijn kan, schoon al het overige mijns wezens u is verzekerd en u door mij wordt toevertrouwd. O mijn edele sterke man; mijn gemaal, mijn Heer en Meester, heersch over mij, ik ben en blijf voor eeuwig de uwe, gij leeft in mij, en zult steeds in mij leven.’ - ‘Beminde mijns levens, - sprak Liederick Idonea toe, - niets wat u betreft kan mij onverschillig zijn. Bedenk u, indien zulk een geheim het mijne ware, zoudt gij er aan kunnen onverschillig blijven? Maar, mijne liefde is kloeker dan mijne weetlust. Wellicht zal zich het raadsel, waarvan gij de levendige uitdrukking zijt, van zelfs oplossen. Wie weet, door welke geheimzinnige wegen wij te zamen onze schreden zullen wenden, en alzoo misschien zonder schokking of welkdanige onaangenaamheden voor U, het geluk bekomen, uw vader en uwe moeder terug te vinden. Welk was niet mijn lot? Ik heb het u, op uwe vriendelijke aanzoeken, dikwijls verklaard.’ - ‘o Ja, viel hem Idonea in de rede, voorzeker is het met U zoo als met mij op zonderlinge en misschien als iets heel wonderlijks voorspellende gegaan. Maar... verschoon mij indien ik mij op dit plechtig oogenblik zoo ver durf bewegen... Gij vertrouwdet mij uwe eerste liefde met Graziana toe! Voor-

[p. 483]

zeker zal dit lieve beeld niet teenemaal uit uw geheugen zijn verdwenen; doch ik betrouw mij op u... en indien het U voor het oogenblik hard valt niet teenemaal met mijn verleden ingewijd te zijn, denk ook, mijn edele vriend, dat voor mij soms als een lichte nevel, de herinnering aan Engelands koningsdochter en hare liefde voor hem aan wien ik alles schenk weleens, onze genegenheidszon zal omzweven, maar niet verdooven... ‘Gansch mijn hart hoort u toe, Idonea, onderbrak de Forestier, voorzeker zal de lieflijke beeltenis van deze die voor mij den weg tot de liefde heeft geopend, nooit uit mijn geheugen verdwijnen... Gij zelfs, Idonea, zoudt het niet edel vinden.. men vergeet niet wie men heeft bemind.’ - ‘Ga niet verder, mijn gemaal, sprak op haastigen toon de fiere Fransche freule,.. en blijmoedig voegde zij er bij: wat is voorbij gevloden, is voorbij. Waarom zoo diep in het menschelijk hart zien? Wie durft zich vleien alles wat in ons omgaat met den vinger duidelijker aan te wijzen en de reden er van te beseffen... Laat ons gelukkig zijn. Gij bemint mij, en ik ben gansch aan U... Ga, mijn stoute Forestier; ik voel het, gij wordt eens groot en machtig en ons kroost zal het niet min zijn dan gij het waart... Dit slot zij niet het eenige eigendom der na ons komende Forestiers, in wier aderen edel bloed zal vloeien dat hen haast met koningen gelijk zal stellen,..’ Bij het zeggen dezer woorden scheen Idonea gansch opgetogen. Een glinsterende straal ontsprong haar oog... o Ja, het was wel eene koningsdochter, die aldus sprak... Liederick bewonderde haar... en bleef in diepe gedachten verzonken...

Idonea, de dochter van Frankrijks koning, werd de vrouw van den Forestier Liederick van ‘Ryssele.’

* _* *

Vele jaren gingen voorbij zonder eenige verandering of stoornis te brengen in de diepe gevoelens en de oprechte genegenheid, welke tusschen het gelukkige en edele paar heerschten en bleven heerschen.

Een talrijk kroost, bestaande uit 15 zonen en drie meisjes, schonk Idonea aan haren dierbaren gemaal.

Zij dragen de volgende namen:

1.	Joseram: de oudste, was Leenhouder.
2.	Antheunis: Heere van 't Forest, nu Vlaanderen geheeten.

[p. 484]

3.	Bosschaert: Heere van Leuven (huwde aldaar des prinsen of Meyer 's dochter).
4.	Baudewyn: Heere van ‘Lommenoble’ (Amiens).
5.	Allianus: Heere van ‘Nobele’ nu ‘Atrecht’ (Arras).
6.	Lyonnel: Heere van het land van Vermandois.
7.	Gallerant: Heere van Nijgele of Nijelle.
8.	Maurits: Heere van Lijsle bij Buck (Rijsel).
9.	Bandry: Heere van Riviere, Duwaij (Douai).
10.	Magnifer: Heere van Arijen.
11.	Salodrijn: Heere van Schiters of Sachin. (St-Omer).
12.	Montfort: Heere van Blandyn (nu Gent).
13.	Ganimedes: Heere van Brughstock (nu Brugge).
14.	Baudiaen: Heere van Haerlebeke.
15.	Liederick: Jongste zoon, verslagen voor Parijs.

De meisjes droegen de dichterlijke namen van Idonea, Gandrie en Rithilde.

Bij deze opsomming ontsteekt de ‘oude chronycke’ in oprechte geestdrift voor de zoo wakkere moeder, en voegt er ‘naïevelijk’ bij: ‘dattet jammer ware geweest dat deze princesse eene nonne geweest hadde!’