De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 16

[p. 379]

Vlaamsche brieven
door Peter Benoit

Zie vorige aflevering.

* _* *

‘Int jaer ons Heeren VI^e XVI (zoo als de oude ‘Chronycke’ spreekt,) dit is in 616, werd de ‘overschoone’ Idonea, (dochter van Frankrijks koning Klotaris ‘ofte Clotharius II’,) die alle harten der hovelingen haars vaders in liefde deed ontvlammen, door den Prins ‘Madon van Poirtiers’ met behulp van twee zijner neven: ‘Maderant van Bourgongnen’ en ‘Zwijchart van Partenay, geschaakt en met allerhaast op weg naar Engeland gevoerd.

Niettegenstaande de onverschilligheid, waarmede ‘Idonea’ zijne liefdeverklaringen, benevens die van vele andere, had beantwoord, vleide zich de ‘Prins van Poirtiers’, haar, met of tegen wil, tot vrouw te bekomen, eens zij in Engeland te zamen zouden aangeland zijn.

Maar, het ‘liefdefatum’ had over al die voornemens anders beschikt.

‘Maderant’ en ‘Zwijchart’ waren zelfs beiden op ‘Idonea’ zoo smoorlijk verliefd dat zij niet zonder ‘achterdocht’ hunnen oom in zijne schaking waren behulpzaam geweest.

‘Eens diep in de wouden gekomen,’ zoo dacht Zwychart, ‘zal ik wel het middel uitvinden om den “Prins van Poirtiers” te doen verdwijnen, en met hem, zijnen trouwen “Moderant” die er mij niet kloekmoediger uitziet dan het zijn moet!’

En waarlijk, en zonder het minste woord te hebben uitgesproken, sloeg ‘Zwijchart’ zijnen oom ter neêr, op het oogenblik dat dezen, in liefdevervoering, de hand der beangstigde ‘Idonea’ kussende, van haar eene bepaalde huwelijksbelofte trachtte te verkrijgen.

Arme Prins!....

[p. 380]

‘Moderant’, zooeven ondervindende dat het niet al ‘zoet en honig’ is dat men in 't romantische liefdeleven te genieten krijgt, verhaastte zich het ‘hazenpad’ te kiezen.

Hij verdween ‘illico’, alzoo ‘Zwychart’, alleen als ‘Heere ende Meestere’, over het lot der schoone maagd latende beschikken.

Zwychart zette zijnen weg voort, maar kwam, ongelukkiglijk voor hem, het slot van ‘Rijssele’ voorbij, waar hem de Forestier Liederick toevallig te gemoet kwam. Deze bemerkende hoe bitterlijk de edele ‘Joncfrou’ weende, vroeg haar naar de oorzaak van haar verdriet.

Idonea, door schrik bevangen, kon hem niet antwoorden, niettegenstaande de groote begeerte welke zij had hem terstond hare lotgevallen te verklaren. Zij gevoelde zich op eene onweerstaanbare wijze tot den Vlaamschen Forestier geneigd, en zoude hem toch zoo innig alles hebben gezegd, maar ‘Zwychart’ die nogmaals ongelukkiglijk voor hem, niet van al te ‘zwijgenden aard’ was, veroorloofde zich, als prins, zoo dacht hij, van Franschen bloede, eenige beleedigende woorden tegen ‘Liederick’ uit te spreken. De straf deed zich niet lange wachten, en ‘Zwychart’ viel, in tweegevecht, onder het staal van den verontwaardigden Forestier neêr!

_* * _*

‘Idonea’ en ‘Liederick’, bevonden zich alleen.

‘Hoe heet gij? Wie zijt gij?’ vraagde haar de Forestier met beklemde stem; want hij ook gevoelde zich als door eene onweerstaanbare kracht tot het edele Joncfrouwezen, dat daar voor hem stond, getrokken!

‘Wie ik ben? Hoe ik heet?’ stotterde de nog half van schrik, en nu reeds van een voor haar nog onbegrijpelijk liefdegevoel, ontstelde maagd... ‘Spreek mij daar niet verder over, Edele Heer, laat mij hier op uw slot de gastvrijheid genieten... ik wil u dienen... u eeuwig dankbaar zijn... maar ik moet alles, (na het voorgevallen) wat mij als familie betreft, vergeten: nooit durf ik terug naar mijn heimat, noch onder 't oog mijns “machtigen” vaders verschijnen.’