|
| |
| |
| |
Poëzie.
I.
Kindercantate.
Woorden van Frans Willems.
Muziek van Emiel Wambach.
| |
I.
Naar buiten.
Naar buiten, naar buiten, gezellen!
De hemel is heerelijk blauw,
Het zonneken schijnt al zoo helder,
En glinstert in peerlenden dauw.
Naar buiten, naar buiten, met vroolijken tred,
En lustig gezongen tot geestesverzet!
Ziet, hoe prachtig tuin en velden
Hoort, hoe daar Gods lof vermelden
Bloemensier en vruchtentros!
Ziet, hoe lieflijk 't koren wiegelt
Tusschen 't krachtvol looffestoen,
Naast het vlas, die zee van groen,
Waar de blauwe lucht in spiegelt!
Ziet de landliên, hoe zij werken
't Hart vol hoop op rijken oogst;
Zoo weet God hun' moed te sterken,
Al hun' moeite en zorg ten troost.
Brave liên, dat God u zegen'
'k Wensch u overvloed van graan,
Heil en vreê op al uw' wegen!
(Het wordt allengs heeter: eene koele rustplaats word verlangd. Men ziet het woud in de verte.)
| |
| |
Naar 't woud, naar 't woud!
Naar 't woud, naar 't woud!
Naar 't woud, naar 't woud!
| |
II.
In 't woud.
Hoe plechtig stil is 't woud!
Welk zacht, nauw hoorbaar ruischen!
Wijl engelvleuglen suizen!
Door 't siddrend loover dalen!
Der vooglen zang, hoe schoon!
Dien de echo's zacht herhalen!
O, wat is 't hier frisch en koel!
Doortintelt er ziel en zinnen!
Komt laat ons de spelen beginnen!
Moet het balleken vliegen.
't Zal ons niet bedriegen.
| |
| |
De hoepels mogen ook zwieren en zweven;
Zij rollen zoo snel door de lomrige laan!
Toe, makkers, in wedren ze voorwaarts gedreven
Wie raakt er het eerst aan heteinde der baan?
(De meisjes plukken bloemen, sieren hun hoofd en maken eenen rondedans).
| |
| |
| |
III.
Terugkomst.
Wij komen weer, met ruikers belaân
Van schoone frissche bloemen;
We bieden ze thuis onz' moeder aan,
Wier goedheid we luide roemen.
We brengen ook lekkere bessen meê
Voor lieve broêrkens en zusjes:
Zij smullen eraan, zoo wel te vreê,
En geven ons lekkere kusjes.
De zonne daalt aan 't Westen
Ziet, hoe ze veld en boomen
Van goudglans tintlen doet!
Hoe mast en wimpels blozen
Hoe vriendlijk 't haantje schemert
En hoort, de beiaard klingelt;
Hij zingt ons 't welkom toe.
Verheugt u, vader, moeder!
Wij naadren, blij te moê.
Gegroet, gegroet, o Scheldestad,
Ons vaderoord, onz' bakermat!
Gij zijt ons liefste plek op aard,
Ons meer dan goud en kronen waard,
Meer dan 't paleis den koning!
Uw klokgebengel galmt zoo zoet,
Zoo helder in ons blij gemoed;
Uw volksgewriemel lacht ons tegen!
Wij keeren kloeker, beter weer;
Wij loven luide God den Heer
Om al zijn' gunst en zegen!
Gegroet, o Scheldestad, gegroet!
| |
| |
| |
II.
Scheldelied.
o Mocht ik uw ruischen steeds hooren,
Zoo teeder, zoo heimelijk zoet,
En mocht gij mijn blik steeds bekoren,
o Schelde, o verruklijke vloed!
Hoe wijd strekt ge uw golvenbed uit,
Dat, grijsgroen tapijt, waar het licht
In spranklende tinten ontspruit,
En spelend zijn wondren verricht,
o Wiegelend beeld van de zee,
Wat wekt gij gedachten in 't hoofd
Van hem, die uit Antwerpen's rêe
U hulde bewijst en u looft!
o Mocht ik uw ruischen steeds hooren,
Zoo teeder, zoo heimelijk zoet,
En mocht gij mijn blik steeds bekoren,
o Schelde, o verruklijke vloed!
Gij smelt, onbewogen, uw baar
Met 't blauw van den hemel ineen,
Maar wordt als een rilling gewaar
Zoodra er de stormwolk verscheen.
Dan razen uw golven door 't ruim
Als monsters op wraaklust bedacht,
En 't schip, overspat met hun schuim,
Zinkt hooploos in 't diepst van den nacht.
o Moest ik uw huilen dan hooren,
Zoo naar, en zoo ijslijk verwoed,
En 't noodsein in 't duister verloren,
'k Verwenschte u, o nijdige vloed!
Doch zie, na dit vreeslijk tooneel,
Wat prachtig verschiet voor het oog!
Daar ruischt wêer, met lieflijk gestreel,
De stroom waar de orkaan over vloog.
| |
| |
Thans heft er de vreedzame schuit
Haar blinkende zeilen in 't licht,
En 't edelst gevoelen ten buit
Juicht weder mijn hart bij dit zicht:
o Mocht ik uw ruischen steeds hooren,
Zoo teeder, zoo heimelijk zoet,
En mocht gij mijn blik steeds bekoren,
o Schelde, o verruklijke vloed!
1885.
| |
III.
Aan Judith
op haar naamfeest.
Zij vierden ten tweeden male,
het naamfeest van 't jongste der vijf;
't Was Mei, en het regende bloemen:
Hun tuin was een hemelsch verblijf.
getreurd had, boog onder 't gewicht
Der malsche bloementrossen,
En 't nederig lelieken der dalen,
naast 't vriendelijk klimmerblad,
Ontvouwde geurend zijne klokjes,
Zij vierden met innige vreugde,
het naamfeest van hun jongste kind,
Dat vijftien maanden telde,
gekoesterd werd, en diep bemind.
| |
| |
Van de zusjes kreeg het een popje,
met kleêren en suikergoed;
De moeder schonk hem een ruiker
van lila's frisch en zoet.
Dat alles werd liefdrijk bezegeld
met een' hartlik klinkenden zoen,
En vromelik ruischte de bede:
‘De Hemel moog steeds u behoên!’
En minzaam kwam nu de vader;
De Heer versterkte heur harte
En reikte haar zegenend de hand
Dat wensch ik u, kind, zoo blijft ge
mijn schat, mijn duurste pand’!
Borgerhout-Antwerpen.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd