De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 15

[p. 285]

Tentoonstelling van ‘Als ik kan.’

Dat de werken, in Mei l.l. door den zoo gunstig gekenden kring in de Verlat-zaal tentoongesteld, eene minder schitterende verzameling vormden dan voorheen, is licht te verklaren. Hadden onze jonge schilders geen gelijk, van hunne beste stukken te zenden naar de groote expositie? Er zijn verschillige leden van ‘Als ik kan,’ welke daar ginder tusschen hunne andere vakgenooten in 't geheel geen kwaad figuur maken. Jammer is het daarentegen, dat zoovelen hunne schetsen voor schilderijen willen doen doorgaan, en meenen, den aanschouwer door het aantal te moeten verbluffen. Het Antwerpsch publiek weet best, dat de jongere kunstenaars mannen zijn, die werken, en daarom is het nu oneindig beter voor hen, slechts te laten zien, wat zij hunnen, ware dat ook slechts een enkel stukje, maar een deugdelijk.

Behalve de drie beelden van Van Beurden, hadden negentien schilders niet minder dan negen en vijftig schilderijen bijeengebracht! Moet het dan nog gezegd, dat het allemaal in 't geheel geene meesterstukken waren?

M. Adriaenssens, die twee landschappen gaf, moet nog flink werken alvorens te kunnen uitblinken door stukken van waarde; daarentegen mag de Schaarslijper van M. Albrecht reeds eene goede schilderij heeten. De paarden van den heer Bos maken op afstand eenen gunstigen indruk, doch waar hij poëet wil zijn en ons bij de wieg brengt van een arm kind, slaat hij den bal deerlijk mis; men bemerkt, dat het geen onderwerp is voor zijn talent. M. Delgoffe heeft eene fraaie vaas met wilde bloemen tentoongesteld, en van de vijf stukken van den heer Brunin bezit het dominospel zeer ernstige verdiensten van kleur en licht. De honden van M. Boland zijn flink geschilderd, vooral die goedige waakhond, welke zijne huisgenoote de kat gewillig een gedeelte afstaat van hetgeen hem aan beentjes, graten en ander lekkers was toebedeeld. Ook de portretten - twee officieren - van den heer Bosmans hebben ons zeer bevallen. De heer De Wit is een onvermoeibare werker; hij had niet minder dan zeven stukken, waaronder echter slechts lof te spreken is van zijne Timmerwerf te Baesrode, hetwelk gunstig afsteekt bij al de andere, die zeker onbeduidend mochten heeten.

Plantijn 's huis in de 18^e eeuw, van den heer Delehaye, is eene schoone schilderij onder elk opzicht; onberispelijk geteekend, fraai en krachtig van kleur, zou zij de beste verzameling geene oneer aandoen. M. Hanno gaf ditmaal, behalve twee goede vruchtstukken, een tafe-

[p. 286]

reeltje gelijk er de gekende kunstenaar Quitton gewoonlijk maalt: een paar doode vogeltjes tegen eene plank opgehangen; welnu, hij kan misschien zijnen voorganger nog eens evenaren. De heer Luyten is in het strijdperk getreden met een paar doeken van eenen buitengewonen omvang, net als wou hij den palm behalen door het gewicht in stede van door het gehalte; toch zijn het die stukken niet waaraan het publiek zijne voorkeur schonk; zijne kleine, van meer bescheiden aard, bevielen oneindig beter. Een jonge kunstenaar van groote verdiensten is kuiten kijf de heer Rul. Niet dat al zijne werken meesterstukken waren, maar hij had er toch twee, een Moeras en de Beek, die nevens de voortbrengselen onzer befaamde landschapschilders eene vergelijking eervol zouden doorstaan; vooral het eerste was uitmuntend. M. Rosier stelde twee fraaaie portretten ten toon, benevens een tafereel, De Weduwe des kunstenaars geheeten, hetwelk zich door hoedanigheden van teekening, licht en kleur zeer aanbevool. Eindelijk, last not least, hebben we de gewrochten van den heer Van Snick, want zoo mag ik ze wel noemen. Immers, verdienden zijne stukken alle vier geen plaatsken in de eene of andere verzameling? En zouden een Verhaert, een De Braeckeleer ze niet met hunnen naam hebben durven teekenen?... Daar hadt ge b.v. De Vlaamsche Blokmaker. Was er aan dien man met zijn roodbaaien slaaplijf en zijne bruine pet iets te verbeteren? Vormden teekening, kleur en licht, van hem en zijn werkhuis, geen geheel, dat volmaakt mocht heeten? Ook Na 't eten is flink geborsteld, zoowel als de Vlaamsche Blokmakers; beide stukken waren puikwerk, zoowel als het aardige Op uwe gezondheid, dat wij lang met genoegen beschouwden. Gaarne drinken wij op het heil des jongen schilders. Lang moge hij leven, om onze kunst met werken te verrijken als die, welke de kroon spanden in ‘Als ik kan’.

De heer Alfons Van Beurden had er twee schoone beeldjes in gebakken aarde. Zijn fluitspelende herder beviel ons bijzonder, en alwie mét het beminnelijk talent van M. Van Beurden bekend is - en wie is dat niet? - kan zich wel voorstellen, hoe voortreffelijk zijn werk uitgevoerd was.

Antwerpen, 16 Mei 1885.

J.F. Van Cuyck.