De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 14 (1884)

De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 14

(1884)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 122]
Poëzie. I. Kalverliefde.Ga naar voetnoot+ I. Overschaduwd door den olmboom Staat hier 't huis nog, wit gekalkt, Met zijn dik en mossig stroodak En zijn schoorsteen, zwart bezwalkt. Deels verborgen zijn de gevels Nog in golvend wingerdgroen, Dat de zoele zuidenwindjes Zoo geheimvol ruischen doen. Daar aan 't boschje snijboonloover, Wenden, naar den zonneglans Nog de hooge zonnebloemen Trotsch den gelen blaadrenkrans. En de palmstruik, en het beekje, En de bonte bloemenhang... Alles is hier nog hetzelfde, Alles, en 't is reeds zoo lang! Reeds zoo lang dat ik hier omzwierf Zoo bij maan- als zonneschijn; Reeds zoo lang dat ik gevoelde De aandrift eerster minnepijn... II. Avond was het en de mane Goot haar zilvren schemerlicht Over 't sluimerende landschap Met zijn heerlijk vergezicht. 'k Zie mij nog den wegel volgen, Die naar heure woning leidt, En daar wachten aan den haagkant, Tot den stond, zoo bang verbeid,
[pagina 123]
Tot den stond, dat zij zou komen, Zij, 't onzeglijk lieve kind, Met haar gloed- en zielvolle oogen En haar frissche wangentint. Met het hart vol angst en loerend Of ik niet werd afgespied, Stond ik daar met mijne liefde Schier te beven als een riet! 'k Hoorde dat zij met haar zuster In den stal aan 't voedren was; 'k Hoorde 't rundvee gretig loeien 'Bij het plonsen in den bras; 'k Hoorde 't rammelen van de ketens En het spuiten en den klank Van den melkstraal op den bodem Van den eemer, rein en blank. Dan, ik kreeg als een beroerte!.. Zij zelf zong met eigen mond! Elders gaf ik niets om 't liedje, En nu trilde ik waar ik stond! 't Was een vloed van hemeltonen Me uit de staldeur toegestroomd, Waar de plompe wilgentrunken Nachten hebben van gedroomd! Al die klanken, die geruchten Prentte ik diep in mijn gemoed, En ik had niet éen gegeven Voor 'nen nieuwen vilten hoed!... III. Dan, na ruim éen ure schildrens Kwam zij - 'k hoorde 't hart mij slaan! - Kwam zij, buiten zusters wete, Aan den hoek der schure staan! Lanzaam en met groote schreden Sloop ik, zacht gelijk een spie, Naar de zoete hartsvriendinne Vragend: ‘Zijdet gij, Marie?... En zij was 't! En nader tredend Vatte ik hare kloeke hand En ik drukte ze in de mijne Als een duurbaar, heilig pand!
[pagina 124]
En zij sloeg de blikken neder, En zij zuchtte, bloosde en... zweeg... Och, wat was het kind aanbiddelijk Toen zij zoo het hoofdje neeg!... Zelf ter prooi aan diepe ontroering, Drukte ik hare vingeren teêr, En daar zij dien druk herhaalde Kreeg ik moed en sprake weer... En wij spraken... Over liefde?... O, daar wilde er niets van uit! Schoon er 't hart van overstroomde, Telkens werd die stroom gestuit! t Woord liep over paarden, koeien, Over velden, stal en schuur... Maar intusschen spraken de oogen Van het reinste liefdevuur! Eindlijk, al mijn moed verzaamlend, Ademhaalde ik diep en 't klonk: ‘Zeg.. Marie... ziet gij me gaarne?... - En ik dacht dat ik verzonk! Hoorden wij, tot onze ontzetting, - Ik werd rood als een kalkoen! - Niet haar zuster bitsig vragen: ‘Mie, wat staat ge daar te doen?...’ Die verrassing en mijn schaamte Sneden me als den adem af... Ik en kon geen woord meer spreken En... ik zette 't op een draf! Ja, ik ijlde als een misdaadge, 't Lievend hart verplet, van daar... 'k Hoorde nog haar zuster schimpen: ‘... En dat 's nog geen zestien jaar!...’ _* * _* Zestien jaar!... In de eerste liefde!.. 't Leven enkel zielsgeneugt!... Schitterstar in ons verleden!... Gulden tijdstip onzer jeugd!... J T. Slachmuylders. Brussel, 1884.

[pagina 125]
II. Koude nacht. Koude nacht en storm daar buiten! Witte vlokken dwarlen neêr Uit de zwarte hemelsfeer; t Vriest in krullen langs de ruiten, 't Is een bitsig winterweêr! Binnen, in verwarmde zalen, Met fluweel en kant versierd, Wordt gejuicht en feestgevierd; Hoor, bij 't klinken der bokalen, Hoe men er vol vreugde tiert! Binnen, 't blikkren van den luchter Door de spiegels, rein en klaar; Binnen, alles wellust!... maar Buiten, vóór de poort, wie zucht er In de duisternis zoo naar? 't Is een zestigjaarge weduw, Die om hulp riep in haar nood. Ach! daar stort ze, stijf en dood Met de harde sneeuw voor peluw, 't Oog verglaasd, de wang als lood! Koude nacht en storm daar buiten! Witte vlokken dwarlen neêr Uit de zwarte hemelsfeer; 't Vriest in krullen langs de ruiten, 't Is een bitsig winterweêr! Gustaaf Rens. Antwerpen, 1884.
III. De vlinder. I. Ze zat, de bleeke maged, Bij bloem en groen. Ze zag Rond haar de morgen glimmen Vol zoeten lentelach;
[pagina 126]
Ze zag de gulden zonne Weerspiegeld in 't robijn, Dat dauwde nog in 't kelkje Van 't donzig bloemekijn; Ze hoorde uit zilvren gorgel Het vogelengekweel; Ze hoorde 't bieken gonzen Op 't zachte bloemfluweel, En 't zilvren beekjen murm'len In heimelijken vliet, De weggestorven klokstem Van 't kerkjen in 't verschiet. 't Was alles jeugd en schoonheid En vreugd en liefdezang, Maar treurig was heur ziele, Haar boezem golfde bang. Haar schoonheid was verzwonden, En 't snood gebroken hart Vond nimmermeer een balsem Voor wrange liefdesmart. II. Een blanke vlinder wiegelt Op 't lachend roosje zoet, En koozend streelt hij 't bloempje Dat trilt van minnegloed. Als wars van zoete wellust Hij 't bloemken niet meer beurt, Om vreemde min te smaken, Het roosje kwijnend treurt. De kranke maged ziet het, Haar oog ontwelt een traan, Ze plukt 't verlaten roosjen En kust de bleeke blaân. Ze murmelt diep bewogen: ‘Ik leed een' zelfde smart’ En drukt 't verlaten roosjen Aan 't angstig kloppend hart... Theodule Van Hauwermeiren. Gent, 1884.	voetnoot+ Van schrijver dezes ligt een bundel gedichten onder de pers.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs