De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 13

[p. 261]

Poëzie.

Hulde aan mijne hooggeachte vriendin Mevr. Courtmans, geboren Berchmans,
door vrouwe Van Ackere, geb. Maria Doolaeghe.

Ben ik de tachtig jaar nabij.

Nog min ik kunst en poëzij;

Al ben ik krank,

Toch haal ik klank

Uit mijne lier,

Zoo gul als fier,

Voor u, Vriendin,

Die 'k eer en min.

'k Zwier op dees dag

De hoogtijdsvlag

Met hartgebons

Voor 't Willemsfonds.

Zaagt ge u nog 's Konings gunst niet loonen,
En arbeid en talent bekronen:
Het Willemsfonds streeft Hem vooruit,
Dat de eerekroon om 't hoofd u sluit.
Uw borstbeeld zal het kruis vervangen,
Dat eens toch op uw hart zal hangen.⁽¹⁾
U voegt die gunst, begaafde Vrouw,
Wier vroege weduwschap in rouw
Een achttal kindren groot moest kweeken.
Is onder 't lot uw moed bezweken?
O, neen! die moed bleef ijzersterk!
Hij heeft een voorraad dichterwerk
Het Vlaamsche vaderland geschonken.

(1) Wij vernemen met groot genoegen dat onze voorzegging is verwezentlijkt Mevrouw Courtmans heeft op het feest van 14 Mei de benoeming ontvangen van Ridder der Leopoldsorde.

[p. 262]

 

Romangeest mocht uw lust ontvonken;

 

Waar Conscience lezers vond

 

En licht den volke spreidde, zond

 

Ook Courtmans door het Land gedachten:

 

Zij deed het 't Vlaamsche taalschoon achten;

 

Mild lokte zij de menigte uit,

 

Als bietjes naar gebloemte en kruid;

 

De leeszucht, in haar tuin aan 't plukken,

 

Mocht zich verzaden, zich verrukken.

 

Bij al het schoone dat zij schiep,

 

En vorm en kleur in 't leven riep,

 

Zooals Natuur die weet te wekken,

 

Het hart en oog daarheen kan trekken.

 

Ze ontstak een liefdegloed voor de eer

 

Van 't voorgeslacht: zij liet het weer

 

In al zijn grootheid rijzen, kampen;

 

Verlossend de erfgrond uit de rampen

 

Van vreemde heerschappij, die wreed

 

't Land pijnigde onder 't juk. Zij deed

 

In fiksche trekken Vrijheid leven;

 

Voor burgermoed tyrannen beven,

 

Een moed, die streed met dwang, totdat

 

Het volksrecht vast ten zetel zat.

 

 

 

Zóó is, Vriendin, uw jeugd vervlogen,

 

Steeds onder zwaren last gebogen

 

Van moederplicht, van zorg en vlijt.

 

Rust nu in 's levens wintertijd,

 

Als 't vogeltje dat rond mag zweven,

 

Om blij te zingen, vrij te leven,

 

Terwijl zijn jongskenstroep in 't woud

 

Druk slaaft voor eigen onderhoud.

 

Maar, gij laat moed noch zanglust slapen,

 

Gij voert nog 't eens geduchte wapen,

 

Dat de oudren noemden ‘Goedendag,’⁽²⁾

 

Die Leliaerts velden met één slag.

 

Zóó hebt ge in 't taalkamp meêgestreden,

 

Gelijk een held van 't grootsch verleden,

 

Die goed en bloed geofferd heeft

 

Voor 't vaderland en roemrijk leeft.

(2) Een ding dat met ijzeren pinnen was omringd en waarmede men den vijand doodsloeg in de 13^e eeuw.

[p. 263]

 

Hoezee! reeds is veel veld gewonnen;

 

De zegedag zal ons bezonnen.

 

Vergaan moet 't franskiljonnenkamp

 

Voor 's Vlamings macht, gelijk de damp

 

In 't morgenuur, als zonnestralen

 

Dien drijven doen uit weiden, dalen,

 

Terwijl de leeuwrik 't prachtig lied,

 

Als dankgebed, den Schepper biedt.

 

 

 

Hoor! Vlaanderens zonen jubelzingen

 

En Hollands lied door 't luchtruim dringen!

 

't Zijn hijmnen voor het Courtmansfeest,

 

't Is huldiging eens kloeken geest,

 

Die met deze eeuw vooruit zou streven;

 

Den doodslag aan 't vooroordeel geven,

 

Het volk verlichtend door zijn woord,

 

Dat naar het goede en schoone spoort.

 

Zingt, Zuid en Noord, als broêrs verbonden!

 

Wat schooner dag kunt gij verkonden?

 

Schonkt gij Toussaint een dubble kroon,

 

Plukt bloemen even fijn en schoon

 

Voor Belgies dochter; de begaafde,

 

Die, als het ijverig miertje, slaafde,

 

Dat niet van rusten weet; alléén

 

Bij drukkend werk en zorg te vreên.

 

Eer, Willemsfonds, u! milde voeder,

 

Der vrijgedachten, taalrechthoeder!

 

Uw oproep klonk ons lief; hij wekt

 

Een feest dat over 't Land zich strekt

 

De kunstheldin stapt opgetogen,

 

Verjeugdigd, dank in ziel en oogen,

 

Op rozen, 's levens winter in,

 

Haar mild gestrooid door kunstenmin;

 

Uwe eedle daad, in 't goud geteekend,

 

Blijft immer voor elke eeuw berekend.

Diksmuide, 14 Mei 1883.