De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 13

[p. 199]

Poëzie.

I
Aan mevrouw Courtmans.

Ik moet, als andere Distelaren⁽¹⁾
uit Brabants verst beroemde stad,
iets schrijven op dit albumblad,
dat U mijn hulde moog verklaren.

Hoe zal ik thans de luit besnaren
voor U, Mevrouw, die 't glibbrig pad
des dichterroems zoo flink betrad,
van over meer dan veertig jaren?

De volksverlichting was uw doel,
en, rijk begaafd met kunstgevoel,
deedt ge allerwegen licht verrijzen -

ook zal, in 't Vlaamsche vaderland,
steeds luider 't werk van uwe hand
zijn hooggevierde maakster prijzen.

Hij, die, als gij, zijn geestesgaven,
met immer onverzwakten moed,
tot heil zijns volks gedijen doet,
is een der braafsten van de braven.

(1) Distelaren - leden van het Brusselsch letterkundig genootschap ‘De Distel’ Deze gedichten werden geschreven in het album, van wege dit genootschap der gevierde schrijfster aangeboden.

[p. 200]

 

Het volk vereedlen, 't volk beschaven,

 

die taak, Mevrouw, begreept gij goed:

 

uw werk, vol dichterlijken gloed,

 

zal dit door alle tijden staven.

 

 

 

De strijd was hard, de levensstrijd;

 

het doel was grootsch, maar 't lag zoo wijd,

 

van meengen hinderpaal omgeven;

 

 

 

doch 't heeft u niet aan kracht gefaald:

 

Gij hebt de zegekroon behaald,

 

waarnaar Gij dorst manmoedig streven.

 

 

 

Leonard Buyst

Brussel, 1883.

II.
Al ben ik maar een rijmer.

Al ben ik maar een rijmer,

Ik min de poëzij;

Haar hart en ziele wijden,

Dat stemt het zaligst mij.

Het nederig viooltje

Spreekt fluisterend mij aan;

Zijn taal is poëzië:

Die kan mijn ziel verstaan.

Wen 't vogeltje in het loover

Zijn lieve deuntjes kweelt,

Dan stem 'k in rein genieten,

Een lied, uit 't hart geteeld.

'k Min ruischen van 't zephierken,

Den zilvren maneschijn,

't Geheimvol wilgensuiz'len,

Het murmlend bronnekijn.

[p. 201]

 

Wanneer op aarde 't Onrecht

 

Lijk kanker sluipt en woedt,

 

En voor zijn' wreede wetten

 

De waarheid bukken doet; -

 

 

 

Wen 'k list en lagen tarte,

 

Die 's levens strijd me biedt,

 

En wen een' sombre toekomst

 

Me dreigt in 't bang verschiet; -

 

 

 

Dan is 't de poëzije

 

Die mij het hart verlicht;

 

Zij is 't dan die mijn ziele

 

Naar hooger sferen richt.

 

 

 

En ben ik maar een rijmer,

 

Al zijn mijn' verzen schraal, -

 

Ik schrijf en ik blijf minnen

 

Mijn dierbre Moedertaal!

 

 

 

Theodule Van Hauwermeiren.

Gent, 1883.

III.
Een pijpken en een kanneken bier.

Als sneeuw en ijs de wegen dekt,
En de aarde treurt en dood ons schijnt;
Als droef van ons de zon vertrekt,
De mane blikt als licht dat kwijnt,
Wij weten ras waar dan te gaan,
Waar vreugd te vinden is en sier:
In d'herberg blinkt geen lijdenstraan,
Bij 't pijpken en het kanneken bier!

_**_*

Als 't zomer is.. eh! eh!... 't gezucht
Is uit, de hemel klaar en blauw...
Naar buiten!... in de vrije lucht.
De straten zijn te klein, te nauw...

[p. 202]

 

Naar buiten!... opsa, in het groen,

 

't Priëeltje lacht en biedt plezier:

 

Wat heeft een mensch nog meer van doen,

 

Een pijpken en een kanneken bier!

 

 

 

_**_*

 

 

 

Bij winterkou, bij zomergloed,

 

Gezegend blijft ge, pijp en kan!

 

Uw geur, uw smaak maakt 't harte zoet

 

Van elken braven, blijden man...

 

O, mocht ook de arme werkgezel,

 

Die slaven moet soms als een dier,

 

Des avonds vinden, troostend wel,

 

Een pijpken en een kanneken hier!

 

 

 

EMIEL CALLANT.

Gent, 1883.

IV.
Mijnwerkers begrafenis.

De mijn is diep en stille,

Doch stiller is het graf,

Met wil of tegenwille,

Wij gaan naar 't somber graf.

Is 't mijnhol diep en duister,

Men keert daaruit toch weer:

Ook geeft het loon en luister...

Uit 't graf keert niemand weer.

O, in de mijn te dalen,

Dat doen wij kloekgezind..

Naar 't somber graf te dwalen,

Dan doen wij droefgezind.

[p. 203]

 

Ach, weezen, moeders kermen;

 

Waar vaders, zoons, waarheen?

 

Waar nu ons hert verwarmen,

 

Waar met ons lijden heen?

 

 

 

Vergeefs was al uw rampen,

 

U greep de wreede dood...

 

Gij vielt in nacht en rampen:

 

Waarom spaart ons de dood!

 

 

 

De grafkuil gaapt nog open.

 

De kist zinkt in den grond.

 

Verdwenen is ons hopen,

 

Ons hert zinkt in den grond.

 

 

 

Vaarwel, uit is uw lijden,

 

Gij, die in de aarde rust...

 

Vooruit, wij moeten strijden

 

Tot dat ons herte rust.

 

 

 

Vaarwel, tot wij u vinden

 

Hier in het kille zand;

 

En sluimren zoetgeminden,

 

Naast u in 't kille zand.

 

 

 

Gecomponeerd door Gustaaf Huberti.