De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 13

[p. 193]

Van een poedelhondje.
- eene kleine schets -
door Leonard Buyst.

Er was eens een poedelhondje, met schoone, glanzende oogen en een prachtigen pluimstaart.

Markies, zoo heette aanvankelijk de poedel, Markies zag er zeer verstandig uit; wanneer hij, kwispelstaartend en met opgeheven kopje, u strak aanstaarde, dan haddet gij kunnen gelooven een klein, heel klein leeuwken te zien.

Hij was te huis bij eene oude jufvrouw, die alleen met eene even bejaarde dienstmeid woonde; de jonge poedel werd goed verzorgd, en dikwijls mocht hij de oude jufvrouw op de wandeling vergezellen.

Wellicht had hij daar een gelukkig leven kunnen slijten, maar zijne meesteresse scheen hem al te knorrig; hij mocht niet een beetje vooruitloopen noch achterblijven, of de piepende stem der jufvrouw klonk hem in het oor:

‘Markies, Markies, kom hier!’

En zie, dit beviel onzen poedel niet.

Iets waarin hij ook weinig genoegen vond, was het belleken, dat, met een schoon blauw lint, aan zijnen hals was vastgemaakt: hij kon niet eens opspringen, niet de minste beweging maken, of daar klonk het immer:

‘Tingeling, tingelingeling.’

Het blauwe lint, ja, dat kon hij nog begrijpen, want dit was lief; maar dit verwenscht belleken, zie, dit vond hij onverdraaglijk.

Op zekeren namiddag, terwijl de jufvrouw een uiltje zat te vangen, gelukte hij er in zich van dit belleken te ontmaken. Kort daarop opende de meid de voordeur, om eens even de straat op te kijken. Markies nam deze gelegenheid te

[p. 194]

baat: terwijl de meid met eene buurvrouw wat te praten stond, sloop hij voorzichtig weg. Markies was jong en ook wel wat lichtzinnig: hij wilde eens in volle vrijheid rondslenteren, iets meer zien van de wereld dan het weinige, dat hij, op de wandelingen met de jufvrouw, er van leerde kennen.

Weldra, zonder dat de meid het bemerkt had, was Markies in eene zijstraat verdwenen. Hij was zoo blij te moede; hij wandelde en liep straat op, straat af uren achtereen. Vele honden ontmoette hij langs zijnen weg, en meermalen kwam hij ermede in gesprek (natuurlijk in de hondentaal); en allen waren uiterst vriendelijk jegens hem; geen wonder: onze poedel was jong, bevallig en speelziek van aard.

De namiddag ging voorbij, en de avond naderde: Markies dacht er ernstig aan, om naar huis te loopen. Maar hoe? Langs waar? Zie dit was een ander been om af te knagen.

Eene wijl stond hij in gepeinzen verslonden; dan stak hij den neus op, rook aan de straatsteenen en snuffelde langs alle zijden in 't ronde; daarna begon hij links en rechts, op goed val het uit, te loopen; doch, hoezeer hij liep, hij kwam niet op den goeden weg, maar verdwaalde al meer en meer.

Eindelijk was hij in eene achterbuurt, waar men enkel smalle straatjes, met van weerszijden lage en ongezonde huisjes zag; en menschen dat er waren! en kinderen dat er speelden?... Waarlijk, onze poedel was in 't geheel niet gerust; hij had bijna kunnen huilen van benauwdheid.

Terwijl hij daar eene poos stond te mijmeren, werden, tot overmaat van ongeluk, eenige straatbengels hem gewaar; vriendelijk riepen zij hem toe:

‘Kom, kom, beestje, kom.’

De onervaren Markies wist niet, wat onbarmhartige hondenbeulen soms die kleine menschen zijn; hij wist niet hoe verraderlijk zij den verdwaalden hond aanlokken en streelen, om het arme dier daarna op barbaarsche wijze te martelen. Markies ging bij de knapen, en hoopte daar medelijden, verzachting voor zijne smart te vinden.

Hoe jammerlijk vond hij zich bedrogen 1

Een der knapen nam hem in den arm; een andere kwam met eene versletene, blikken koffiekan geloopen en riep

[p. 195]

luid om een eindje koord; en allen schaterlachten zoo zonderling, dat onze poedel van angst begon te beven.

Ja, beven, dat mocht hij wel: de booze knapen knoopten hem de koffiekan aan den prachtigen pluimstaart, joegen hem dan voort, en zaten, schreeuwend en huilend, hem nog eene tamelijk lange wijl achterna.

Markies liep, liep voort als een zinnelooze, en steeds werd hij achtervolgd door het oorverscheurend geluid der koffiekan, die over de straatsteenen heen en weder bonsde. Dit was een ander getingeling dan dat van zijn belleken.

Nadat hij reeds verscheidene straten had doorgestormd, geraakte de koffiekan van het touwtje los; het was tijd: ons arm poedeltje had bijna geen adem meer.

Moedeloos en afgemat liet Markies zich op een eenzaam plekje nederzinken; met bitter naberouw dacht hij aan de lichtzinnigheid, waarmede hij het huis zijner goede jufvrouw had verlaten. Ach, ware hij maar gebleven! Had hij het belleken maar aan zijn hals gelaten! Wat ging hij beginnen? Welk een lot stond hem nu te wachten?...

Terwijl hij daar zoo lag te mijmeren, waren twee jonge metseldieners genaderd. Markies gevoelde zich zoo afgemat, dat hij niet eenmaal aan wegloopen dacht.

Een der metseldieners zag hem, en, zich voorover buigende, sprak hij:

‘O, wat een lief hondje!’

En de andere, insgelijks toeziende, zei:

- ‘Ja, Pol; het arme dier is waarschijnlijk verloren geloopen.’

- ‘Maar, zie,’ hernam Pol, ‘een eindje koord aan zijnen staart: booze jongens hebben hem zeker onder handen gehad. Kom, kom, moeder mag zeggen wat ze wil, ik neem hem mede naar huis.’

Zoo gezegd, zoo gedaan: Pol nam onzen Poedel mede.

Markies was nu in eene arme woning te huis; weldra gewende hij zich aan zijn nieuwen meester, en hij stemde er zonder bezwaar in toe zijn hoogedelen naam tegen dien van ‘Leeuwken’ te verwisselen. Leeuwken, dat klinkt toch op verre na niet leelijk, en bovendien is het zuiver Nederlandsch.

[p. 196]

Zijn meester, Pol, was het eenig kind eener arme weduwe en een door en door brave jongen; des avonds bij schoon weder, ging hij wandelen met zijn hondje en spoedig waren zij de beste vrienden. Leeuwken was ook recht aardig: wanneer voor Pol de dagtaak was afgeloopen, stond Leeuwken te wachten, en vloog dan den metseldiener te gemoet, sprong hem op het lijf, huppelde, kwispelstaartte, en blafte van blijdschap; en dat deed Pol zulk genoegen, dat hij het aanvallig dier met streelingen overlaadde.

Zoo gingen een drietal jaren voorbij: dan, op zekeren dag bracht men Pol, gansch bebloed en levenloos, naar huis; de arme metseldiener was van een hooge stelling gevallen, en op den slag doodgebleven.

Toen zag Leeuwken in het huis der ongelukkige weduwe een tooneel van smart en wanhoop, zooals hij er nog geen had bijgewoond; ofschoon het voorgevallene slechts gedeeltelijk begrijpende, was ook hij diep bedrukt, en met de snikken der troostelooze moeder, paarde hij zijn treurig gejammer.

Een nacht en een dag en dan nog een nacht waakte hij bij den doode, en lekte hem bijwijlen de ijskoude hand, als meende hij hem daardoor nog, als te voren, genoegen te zullen doen.

Toen eindelijk twee in 't zwart gekleede mannen zijn verongelukten meester weghaalden, en hij met geweld in de aanpalende kamer werd opgesloten, o, dan huilde hij erbarmlijk en meende van droefheid te bezwijken.

Doch hij bezweek niet; zijn uur was nog niet gekomen.

Na eenige dagen vatte hij weder moed; weldra at en dronk hij als vroeger, en liep op straat en speelde met de andere honden zoo blijde en zorgeloos alsof er niets gebeurd ware.

De weduwe integendeel scheen allen levenslust met haar zoon te hebben verloren: de eene dag na den andere ging voorbij in droeve mijmering en in stil geween, en als haar blik toevallig eens op Leeuwken viel, dan was die blik zoo treurig, o, zoo treurig...

Zie, dit was voor onzen poedel in het geheel niet vroolijk; dit leventje begon hem erg te vervelen.

Eens, toen hij achteloos in de straten rondslenterde, ont-

[p. 197]

moette hij eene jonge, schoone en rijkgekleede juffer: hij bleef staan en aanzag haar strak en vriendelijk.

De juffer en hare twee meer bejaarde gezellinnen bemerkten insgelijks onzen poedel, en alle drie bewonderden zij hem en roemden zijn bevalligheid: Leeuwken hoorde slechts de lofspraak der schoone juffer en hij had niemand dan haar voor oogen.

De juffer riep hem tot haar, en streelde hem eene wijl; en hij kwispelstaartte en was zoo blijde alsof hij zijn verongelukten meester had terug gevonden.

Maar neen, hij was een ikzuchtige, een ondankbare; zijn meester, zijn weldoener had hij vergeten, evenmin dacht hij aan de arme weduwe, die ook altijd zoo goed voor hem was geweest. Toen de juffer heenging, lachte zij zoo minzaam en riep lokkend:

‘Kom, lief beestje, kom mede met mij.’

En Leeuwken liet het zich geen tweemaal zeggen: hij volgde de schoonde juffer en bleef bij haar wonen.

Onze poedel had zijn eersten naam lang vergeten, en hij kon niet zeggen dat hij Leeuwken was; had hij dat gekunnen, misschien ware hij in ‘Petit Lion’ herdoopt geweest, maar nu noemde zijne nieuwe meesteresse hem eenvoudig weg ‘Bébé.’

Voorzeker klonk dit niet zoo edel als Markies, en ook niet zoo natuurlijk. niet zoo fraai als Leeuwken, maar, door de schoone juffer uitgesproken, scheen hem Bébé toch ook een behoorlijke naam.

Nu was voor onzen poedel een tijdstip van voorspoed en geluk begonnen; doch, alles is vergankelijk op aarde: jaren snelden voorbij, en Bébé verloor zijn prachtigen pluimstaart; zijne oogen verzwakten; hij werd allengskens oud en gebrekkelijk.

Met de schoonheid had hij ook de gunst zijner meesteresse verloren: van dag tot dag werd zij min vriendelijk jegens hem, en nooit mocht hij haar meer op de wandeling vergezellen.

Nu werd hij treurig en meermaals, zich vervlogene tijden herinnerende, dacht hij:

‘Neen, zóó zouden Pol en zijne moeder mij op mijn ouden

[p. 198]

dag niet verstooten hebben. Die rijke lieden zijn wel wreed jegens hunne afgesloofde dienaren.’

En de eens zoo lieve poedel verviel met den dag, en bijwijlen overwoog hij met spijt, hoe weinig erkentelijk hij zich jegens de arme weduwe getoond had.

Op een treurigen winterschen dag, toen het bijna onophoudelijk sneeuwde, was de schoone juffer buitengewoon ruw jegens haar lievelingshondje van vroeger; Bébé zuchtte treurig en poogde zich, zoo goed mogelijk, uit de voeten te maken.

Ach! het baatte niet; daar riep de slecht geluimde meesteresse den knecht en gebood hem, Bébé te gaan verdrinken of anderszins van kant te helpen; er wasemde, volgens haar, een onverdraaglijken geur van dien hond uit; zij wilde hem niet langer onder oogen hebben.

Arme poedel! men wilde hem dan zelfs niet in vrede laten sterven... O, had hij kunnen spreken, hoe zou hij de juffer hare hardvochtigheid verweten hebben; spreken kon hij niet, en daarom vergenoegde hij zich, haar met een langen, verwijtenden blik aan te staren.

De knecht riep Bébé, en vertrok om het bevel zijner gebiedster ten uitvoer te brengen. Achteloos stapte hij naar buiten de stad, en meende zeker te zijn dat Bébé hem zou volgen; hij wist niet dat het dier iets van de woorden der meesteresse had begrepen.

Onze arme poedel volgde inderdaad, doch weldra vond hij gelegenheid om het hazenpad te kiezen, en weg was hij zonder dat de knecht het bemerkte.

Geruimen tijd dwaalde Bébé door de stad, en nu zocht hij naar de arme weduwe. Vergeefs, hij vond haar niet: zij had sedert lang dit tranendal verlaten; zij was den weg opgegaan langs waar zij hoopte haren zoon terug te vinden.

Eindelijk werd het donker avond: doodelijk ziek en afgemat, bibberend van koorts en van koude, strekte onze poedel zich uit op de kille sneeuw... sliep in, en... ontwaakte niet meer.

Brussel, 1882.

Leonard Buyst.