De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 13

(1883)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De– rechtenstatus



[pagina 26]
Poëzie. I. Mevrouw Courtmans. Gij hebt de schoonste taak voldongen, Die aan de vrouw beschoren werd: Gij hebt voor 't Vlaamsche Volk gezongen Met milden geest en moedig hert. En wat uw leven mocht bekommeren, De felste smert verborgt ge stil...... Gij liet uw doel niet overlommeren, Maar streedt met kracht en kloeken wil. Mevrouw Courtmans, Gij, gij mint Vlaandrens glans! Daar waar de mans vertwijflend droomden, En schroomden, Daar klonk uw stem tot heil des vaderlands! Geen huisje lachelt tusschen weiden Of 't luistert naar uw rein verhaal! Waar scholen lievend licht verspreiden, Daar hoort het kind uw vrije taal. De Vlaamsche dochters, Vlaamsche zonen, Door uwe lessen zoet bekoord, Het hert met hoop vervuld, beloonen Door hunne liefde uw edel woord. Mevrouw Courtmans, Gij, gij mint Vlaandrens glans! Daar, waar de mans vertwijflend droomden, En schroomden, Daar klonk uw stem tot heil des vaderlands! Hebt gij, helaas, te jong verloren Uw man! een strijder! welke ramp Voor 't land! Was 't wreed voor u.... verloren Gaaft gij toch niet den heldenkamp. Welk fonds van liefde, zelfbetrouwen Bezat uw dichterlijk gemoed.... Gegroet, gij toonbeeld Vlaamscher vrouwen, Gegroet, door 't Vlaamsche Volk, gegroet!
[pagina 27]
Mevrouw Courtmans, Gij, gij mint Vlaandrens glans! Daar, waar de mans vertwijflend droomden, En schroomden, Daar klonk uw stem tot heil des vaderlands! Heil, brave moeder, goede moeder, Uw volk hebt ge als uw kindren lief! Gij waart voor hem een baak, een hoeder, Voor hem verdroegt ge nood en grief. Gelijk uw kindren u beminnen Als 't hoogere goed dat God hun gaf, Zoo blijft uw naam in hert en zinnen Van 't Vlaamsche Volk tot in zijn graf. Mevrouw Courtmans, Gij, gij mint Vlaandrens glans! Daar, waar de mans vertwijflend droomden, En schroomden, Daar klonk uw stem tot heil des vaderlands. Emanuel Hiel. Gecomponeerd door Flor. Van Duyse.
II. Distels en bloemen. Wanneer ik haastig trede Of drentel langs de baan, Zie ik niet zelden distels, In gras en bloemen staan. De distels tieren welig En heffen hunnen kop, In 't milde licht der zonne, Vol trots ten hemel op. Zij strooien hunne zaden Zoo kwistig in het rond, En schieten hunne wortels Steeds dieper in den grond.
[pagina 28]
Ik kan mij niet onthouden Dat onkruid neêr te slaan; Doch merk ik lieve bloemen, Die zou ik nimmer schaân. Zoo doe ik alle dagen, Op mijne levensbaan: 'k Vertrap de ruige distels, Maar lach de bloemen aan. Jacob Stinissen. Kortrijk, 1878.
III. Allerzielen ‘'t Scheemren van den najaarsavond dwaalt om beukentop en lind; laat mij van de sponde neder, leid mij tot den leunstoel weder, ik gevoel mij beter, kind.’ Op den arm der dochter leunend, treedt, tot gaan schier onbekwaam, de oude, en sleept haar stramme leden, traag, met wankelende schreden tot den leunstoel, bij het raam. Schaarsche lokken, blank als zilver, steken boven 't voorhoofd uit, onder 't mutsken, netgestreken, dat de slapen en de bleeke en rimpelige wang omsluit. Langzaam schuift zij 't blank gordijntje met de maagre hand op zij, ziet de bladerlooze boomen eenzaam langs de bane droomen, als een naakte spokenrij.
[pagina 29]
Kaal staan notelaar en vlierstruik bij den ouden waterput; en in 't droevig opwaarts staren, ziet zij, hoe de wind de blâren van den dorren wingerd schudt. En zij ziet den avond grauwen.... Op de heide, wijd en breed, vale najaarsdampen trekken, en het stille veld zich dekken met het grijze nevelkleed. Hoor! daar luiden ginds de klokken.... droeve galmen, roerend zacht. Van elks lippen ruisch' de bede: ‘rust, o dooden, rust in vrede, in der graven donkren nacht. Allerzielen! Allerzielen! dag, aan traan en bêe gewijd; Ga op dierbre graven knielen, mensch, vergeet hen niet, die vielen in den harden levensstrijd.’ De oude, met een kruis zich zegenend, vouwt de handen op haar schoot. 't Is of elke toon der klokken beelden opwekt, die haar lokken, fluistrend uit het rijk der dood. En zij hoort die galmen trekken, langs de velden, droef en naar, weemoedvol als orgelklanken, somber als de rouwgezangen ruischend om een doodenbaar. 't Lampken brandt in 't arme hutje waar 't gezin vereenigd zit, en met saamgevouwen handen, voor te vroeg gestorven panden liefdrijk 't ‘Onze Vader’ bidt. Maar de moeder zit daar roerloos; op haar lip verstierf de bêe; doodskou heeft de wang betrokken. En nog luiden ginds de klokken... Rust, o dooden, rust in vrêe! Arnold Sauwen. Antwerpen.

[pagina 30]
IV. Nieuwjaarsgroet. Aan de Leden van het Letter- en Tooneelkundig Gezelschap ‘Taal en Vrijheid’ te Aalst. Heeren leden van 't Genootschap, 'k Breng vandaag de liefste boodschap, Die 'k ooit deed voor ‘Taal en Vrijheid’ 't Zijn mijn vrome nieuwjaarswenschen, Oud gebruik dat bij de menschen Hier nog heerscht in Vlaamsche blijheid. Oud gebruik, hetwelk doet denken Aan wat 't ander jaar mocht schenken, Ons ten voordeel en 't Gezelschap; Oud gebruik, en dat doet vragen Wat men in het nieuw gaat wagen, Reeds aan gang op Vlaamschen snelstap. Toen, om ons thans vóor te zitten, Vriend LefebverGa naar voetnoot(1) in ons midden Plaats nam, deed hij dees belijdenis: ‘Heeft de kring, pas uit de kindsheid Veel gedaan reeds, Vlaamschgezindheid Was zijn leus, dat louter strijden is; ‘Want ons Vlaandren schudt zich wakker Uit den looden slaap en strakker Gespt het 't staal weer om de lenden, Om den vijand te bevechten, Die de onloochenbare rechten Durft betwisten, hoonen, schenden.
[pagina 31]
‘Franschlarij broeit hier nog immer: Stamverraders, slim om slimmer, Brouwen steeds hun lage plannen; Maar hoe listig zij ook pogen, Nooit zal Vlaanderen gedoogen Zijn volkseigenheid te bannen. ‘Laat ons, als weleer die gilden Die ‘steeds wonnen wat zij wilden’ Trachten naar het heil der volksklas; Was het niet dier gilden tale, Die tot in der vorsten zale Onbeschroomd de vrije tolk was! ‘Brandt men elders en wel hier ook Voor het vreemde en valsche wierook, Weinig kan 't gewalm ons krenken; Hooger is ons doel in 't werken. Om door kunst den geest te sterken In zijn streven, zoeken, denken. ‘Blijft in steden en in dorpen Slaafs de geest nog onderworpen Aan de dweepzucht, aan de domheid, Hier klinkt 't woord der vrijheid krachtig Voor de waarheid, die almachtig Hare vaan de wereld om leidt!’ Zoo blijft vriend Lefebver 's sprake Ons een spoorslag tot de zake, Die met hart en ziel wij voorstaan; Mochten wij nog lange jaren Onder ons dien man bewaren, Die ons leiden kan en voorgaan; Want, men ziet het reeds bij voorbaat, Drie en tachtig als zijn voorzaat, Laat veel plichten aan 't Genootschap; Plichten, die 'k met eerbied heden U herinner, Heeren leden, Bij dees jongste nieuwjaarsboodschap. Kapitein Victorien van de Weghe. Charleroi, 1 Januari 1883

[pagina 32]
V. Doe stil voort! Aan den Uitgever De Seyn-Verhougstraete. (Naar aanleiding van zijn drukkersmerk). De zonne zendt heur gulden stralen Uit 't gloeiend Oosten door 't heelal; De lente komt en brengt herleving, Door woud en veld, langs berg en dal. De landman staat reeds in zijn akker; Hij zaait het graan met volle hand: Zijn aanzicht glanst van blijde droomen, Want vruchtbaar wordt zijn akkerland. En kalm, hij gaat zoo voort met zaaien In 's aardrijks voorbereiden schoot: Hij weet het, na zijn moedig zwoegen, Wordt eens het graan gezegend brood! En met dat brood voedt men eens mannen. In arbeid sterk, in onspoed groot, Op wie het vaderland mag steunen, In d'onheilsdag van ramp en nood. En zeg nu vriend, 't is wel dit denkbeeld, Dat gij in schild als leus u stelt!... Doe stille voort dan en zaai moedig Op Vlaandrens vruchtbaar letterveld! P.P. De Nys. Komen.
VI. Drinkliedje. Hoe komt het, goddelijke wijn, Dat gij het hart doet vroolijk zijn En ons van liedjes spreekt? Dat gij de meisjes blozen doet, En bij den man, in 't jong gemoed De liefdevlam ontsteekt?
[pagina 33]
Niet waar, ge zijt een tooverkracht, Door minnestralen voortgebracht? Toen u de wijngaard schiep, Gestreeld, geliefkoosd door de zon, Was 't niet een warme liefdebron, Die u in 't leven riep? Niet waar, ge zijt een goede geest? Ge zijt de ziel van zang en feest? Wanneer de groene boord Des Rijns van visschersliedren klonk, De herderstroep zijn deuntjes zong, - Welluidend vreugdakkoord! - Toen stond de Wingerd luistrend daár Te trillen als een harpesnaar, Die al die tonen ving, Hij liet die tonen nimmer los, Maar dreef ze in elken druiventros, Die in de ranken hing. En als tot bij den wingerdstam, De herder met zijn liefje kwam, Toen zag hij 't jonge paar, Bespiedde 't liefdetafereel, En nam elk kusje, elk mingestreel, Elk gloeiend woord te gaâr, En perste er iedre druif meê vol, Die onder 't loover blozend zwol; - En 't is die zonneschijn, Dit vreugdelied, dit liefdelied, Die ge in de bekers overgiet, Betooverende wijn! Zoo komt het, goddelijke drank, Dat gij de harten stemt tot zang, En ons van vreugde spreekt, Dat gij de meisjes blozen doet En bij den man in 't jong gemoed De liefdevlam ontsteekt! Victor Van de Walle, Duffel.	voetnoot(1) De heer Ferdinand Lefebver trad als voorzitter op van Taal en Vrijheid sedert het overlijden van Edward Michels. Deze laat een aantal letterkundige gewrochten na, welke door toedoen van Taal en Vrijheid eerlang zullen het licht zien. (Gedichten, tooneel- en zangstukken, redevoeringen, enz.)

Vorige Volgende

De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 13

Poëzie.

I.
Mevrouw Courtmans.

II.
Distels en bloemen.

III.
Allerzielen

IV.
Nieuwjaarsgroet.

V.
Doe stil voort!

VI.
Drinkliedje.

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

datums

Poëzie.

I. Mevrouw Courtmans.

II. Distels en bloemen.

III. Allerzielen

IV. Nieuwjaarsgroet.

V. Doe stil voort!

VI. Drinkliedje.

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

datums

I.
Mevrouw Courtmans.

II.
Distels en bloemen.

III.
Allerzielen

IV.
Nieuwjaarsgroet.

V.
Doe stil voort!

VI.
Drinkliedje.