De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 12

[p. 489]

Poëzie.

I.
De wraak der vriendschap.⁽¹⁾

Hij had baldadig haar verschopt
In 't hart... De jonker was voldaan.
En heure leste liefdetraan
Was op haar bleeke wang gedropt;
Maar wraak!... dit was het leste woord
Al stervend op heur mond gesmoord.

Maar wraak... wie zal ze wreken, och!
Is hij niet rijk, en jong en schoon?
Lacht niet de wereld met dien hoon,
Met zulk een martlend minbedrog?
Maar wraak!... dit, Anna's leste woord,
Doorbruist het hart van Lina voort.

Met Anna had ze, als kind, gespeeld,
En Anna's jeugd was ze een vriendin,
En 't heimelijkst geheim der min
Werd dag aan dag haar meegedeeld.
Zij rouwde om Anna's bang verdriet,
En op haar graf vergat ze 't niet.

Maar wraak!... hoe spant een simple maagd
De vierschaar over de euveldaad?
't Was mommenbal, het feestuur slaat;
Daarhenen snelt de simple maagd,
En komt, waar eenmaal Anna blonk,
Omsluierd, maar met Anna's pronk.

(1) Uit de Nagelatene Gedichten van Prudens Van Duyse, Derde deel: Dichtverhalen (Legenden, Sagen, Balladen, Romancen), dat eerstdaags verschijnt, bij De Seyn-Verhougstraete te Roeselare.

[p. 490]

 

En Karel, hij, de doemeling

 

Blikt, en ontroert, en gluurt haar aan.

 

En voelt zijn borst onstuimig slaan.

 

‘Voor mij een prooi in dezen kring.

 

Dit feest brengt ze in mijn armen ras.

 

Geen schooner, die ooit mijner was.

 

 

 

‘Die sluier bergt gewis een dos,

 

Die waard is dier aanvalligheên!

 

Wat zijn haar voetjes lief en kleen!

 

Mijn hart breekt me uit den boezem los.

 

Och, dat ik haar bezitten mocht,

 

Al moest mijn ziel der hel verkocht!’

 

 

 

Hij tuurt en gluurt en volgt haar op;

 

Ze ontwijkt der zaal; hij vliegt ze na,

 

Al zwijgend, hijgend, waar ze ga,

 

Den pols versneld met koortsgeklop:

 

Want, zie, zij zelve heeft gewenkt,

 

Wat bruiloft nog die nacht hem schenkt!

 

 

 

‘Geliefde!... God!... waar doolt ge heen?

 

Hoe! moet een kerkhof onzen eed

 

Bezegelen?... Mijn voet vertreedt

 

Een doodshoofd... hoor... we zijn alleen...’

 

Geen antwoord, maar, bij 't versche graf,

 

Staat ze, en werpt haren sluier af.

De bleeke mane schoot een straal
Op heur gelaat.... Als de engel Gods,
Op 't vlammend zwaard der wrake trotsch,
Rijst Lina daar in zegepraal,
En steekt den vinger plechtig uit
Naar 't versche graf van Karels bruid.

Het woord stak in zijn keel verkropt.
Ziet Karel niet zijn Anna weer?
Met draaiende oogen stort hij neer,
En geene traan die hem ontdropt.
Hij staat alreeds voor God den Heer,
En daar vindt bij zijne Anna weer.

Prudens Van Duyse.

[p. 491]

II.
Op reize!

'k Had pas ons huis verlaten,
Als 't wild in 't woud verblijd,
Wat schenen mij de straten
Als markten schoon en wijd.
Maar 'k had ze pas doorloopen,
'k Werd ernstig, stil en streng,
Door weetlust fel bekropen,
Vond ik de straten te eng.

Ik ging van stee tot steden
Bewondrend, nooit voldaan...
Ik zocht, maar ontevreden
Wilde ik steeds verder gaan.
Waar vind ik zalig leven,
Waar 's menschen schoonheidsdroom?
En koortsig aangedreven
Doorwaadde ik vloed en stroom.

Kloek klom ik over bergen
En trok door storm en zee...
Slechts stilstaan kon mij tergen;
't Begrensde bracht mij wee.
Zoo liep ik heen en weder,
De gansche wereld door;
Maar viel ten laatste neder
Op 't eerst verlaten spoor.

O heilig wedervinden,
O huis, en haard en hert!
Waar, tusschen zoetgeminden,
Mijn wieg geschommeld werd.
O droom, o zalig leven,
Het paradijs van 't kind,
Wordt mij teruggegeven,
Waar 'k eerstlijk heb bemind.

Emanuel Hiel.

[p. 492]

III.
Bede mijner ziel.

Wanneer het hart mag klagen
Wat het zoo innig voelt,
Waar gansche nachten, dagen
De geest van droomt en woelt;
Als, zoenende in vervoering,
Zich ziel met ziel versmelt...
Och, wie beschrijft de ontroering,
Die dan 't gemoed ontstelt!

En steeds zijn mijn gedachten
Bij u, o liefste-mijn!
't Is me een aanhoudend trachten
Om aan uw zij te zijn!
Een leven... louter liefde...
Slechts huislijk heil en vreê
Brengt u, mijn teergeliefde.
Brengt ons de toekomst meê!

Het is u thans gebleken
Dat u mijn hart behoort,
Dat ge enkel hoeft te spreken
Het heilig liefdewoord,
Het woord, waardoor we ons beiden
Vereenigen voor goed,
Om nimmermeer te scheiden
In voor- of tegenspoed.

J.T. Slachmuylders.

Brussel, Februari 1882.

[p. 493]

IV.
Wederkomst.

Zij dwaalde langs den boord der vliet,
Te midden van de nacht,
En zong met bittere klacht,
Een droef eentonig lied. -
De maan blonk aan den trans,

Met bleeken glans,

Te midden van een reinen hemel,
Omringd van fonklend stargewemel;

Soms gluurde zij ze zwijgend aan,
Terwijl van heure wang een traan
Viel bigglend op het mulle zand,
Of vloeide lang haar fijne hand;
Die uitgestrekt naar verre streken,
Scheen aan te duiden dat sinds weken,
Zij wachtte dààr een minnend hart,
Dat maar alleen haar diepe smart
Kon laven. -

Zie! wat golfgewiegel

Beweegt op eens den waterspiegel.
Zij ijlt tot bij de breede rots;
Daar hoort ze beter 't zoet geklots
Der zilveren baren.
Een scheepje met het vlag ten top,

Danst luchtig op,

Komt langzaam toegevaren;
‘'t Is hij’, zoo schreeuwt ze, vroom en blij.
En langs het strand wêerklinkt: 't is hij!

[p. 494]

 

Met murmlend geklater,

 

Bruischt 't kabblende water.

 

Een boot landt aan.

 

Thans lacht de maan;

 

Zij blikt op twee geliefden neder,

 

Wier oogen lonken lief en teeder.

 

Heur hand beeft lichtjes in de zijn,

 

Want in den zoelen maneschijn,

 

Heeft hij haar rozenmond gekust,

 

Die weder trilt van liefde en lust.

 

 

 

Constant Wolfs.

Antwerpen, 25 October 1882.

V.
Het kwakje.

Hoe noemt men dat zoo kostbaar nat,
Geborgen in een monstervat,
In flesschen of ook wel in kruiken,
Waarin zoo menige arme bloed,
In blijdschap of in tegenspoed.
Zijn laatste centen gaat verbruiken?
Hoe heet die drank, zoo prikklend, fijn?
Zou 't niet 't gelieskoosd kwakje zijn?

Het perelt aan den boord van 't glas;
't Loopt in alsof het nectar was,
En doet het hart in 't lichaam gloeien.
Het maakt ons immer blij van zin,
En rijk zelfs met het klein gewin;
't Doet rozen in ons leven bloeien;
't Sterkt tegen onheil of gevaar.
Is 't kwakje dan een toovenaar?

Ziet gij daar in die breede straat,
Dien sukkel die al wagglend gaat?
Wat heeft die man toch flauwe beenen!

[p. 495]

 

Hij heeft de gansche straat in huur,

 

En loopt nog tegen poort of muur,

 

Of rolt al stromplend op de steenen.

 

Mij dunkt, hij is wel zwaar gelaan.

 

Heeft 't kwakje dat misschien gedaan?

 

 

 

Daar staat zijn stulp op gindschen koer;

 

Een strooizak op den killen vloer,

 

Een tafel en versleten stoelen

 

Zijn 't huisraad. Zijne bleeke vrouw

 

Heeft vuur noch brood en beeft van kou.

 

Dat 's ware ellende. En hij kan woelen

 

In spel en drank, voor de armoê blind!....

 

Is 't kwakje dan zoo 'n slechte vrind?

 

 

 

Gij die eens braaf te wezen placht;

 

Wat heeft u in 't gevang gebracht,

 

Waar ge om uw misdaad zit te weenen?

 

En gij, wiens geest in nevels dwaalt,

 

Door 't godlijk licht niet meer bestraald,

 

Wat zond u naar het zothuis henen?

 

Gij beiden diepgevallen, spreekt,

 

Zegt of daar niets van 't kwakje in steekt!

 

 

 

Ziedaar op 't ziekbed uitgestrekt,

 

Dien jongen man, die droefnis wekt;

 

Aanschouw zijn ingevallen wangen,

 

Zijne oogen, reeds van glans beroofd,

 

Zijn lijf, door 't lijden afgesloofd

 

En reeds met 't waas des doods omhangen.

 

Hij minde 't kwakje klaar en blank.

 

Is 't kwakje dan geen levensdrank?

 

 

 

R. Pieters.

Antwerpen.