De intrige is zooals men ziet zeer eenvoudig en toch belangwekkend, de dialoog is zeer goed en vloeiend geschreven, de karakters zijn meestal duidelijk geteekend en goed volgehouden.
De jonge schrijvers hebben dan ook veel eer van hun werk genoten: in heel Nederland is het vertoond en het heeft overal eene warme en vriendelijke opname gevonden.
Schrijver dezes heeft het recht verworven het stuk voor het Duitsche tooneel te bewerken en het in Duitschland te doen opvoeren. ‘De Schuld’ zal dus het eerste moderne Nederlandsche tooneelstuk zijn, dat in eene vreemde taal overgebracht wordt.
Wij zijn van het ‘Nederlandsch Tooneel’ goede opvoeringen gewend; onnoodig dus te zeggen dat ‘de Schuld’ uitmuntend vertolkt werd. Minder gelukkige keuze deed bovengenoemde vereeniging door de opvoering van Sardou's ‘Odette’. Moge dit stuk in den franschen smaak vallen, hier zijn toestanden zooals er in Odette voorkomen gelukkig onbekend; de vertaling is eveneens niet gelukt, zij is stijf en dikwijls zijn de uitdrukkingen die er in voorkomen plat en weinig gebruikelijk.
‘Divorçons’ heeft hier ook twee voorstellingen beleefd; maar ook dit stuk kon hier niet bevallen, de groote pers heeft het ook eenvoudig doodgezwegen; - van Sardou is men betere stukken gewend dan ‘Odette’ en ‘Divorçons!’
De vertaling van ‘Le monde ou l'on s'ennuie’ door D. de Jong is inmiddels verschenen onder den titel ‘Voorname verveling’ die o.i. veel beter klinkt dan de vroegere ‘De wereld waarin men zich verveelt.’
M. van Sorgen, de welbekende schrijver van het eervol vermelde blijspel de ‘van Dalens van Poelwijck’ heeft een nieuw stuk de wereld ingezonden ‘Een nieuwe Dokter’ welk blijspel voor rederijkers zeer aantebevelen is. Voor het groote tooneel schijnt het ons echter niet belangwekkend genoeg te zijn.
Een groot verlies bedreigt de Rotterdamsche afdeeling van het Nederlandsche Tooneel. Men zegt dat Mev. Beersmans Holland gaat verlaten om zich weer aan het Vlaamsch Tooneel ten uwent te verbinden; is dit zoo, dan ontstaat bij het Nederlandsch Tooneel een leemte, die zeer moeilijk te vervullen is.
In het Grand Théàtre van den heer van Lier treedt sedert eenigen tijd de directeur van het Munchener Hoftheater, de heer Ernst Possart op, wiens spel publiek en pers met bewondering vervult. Wie Possart gezien heeft als Nathan der Weise, Napoleon, Richard III, Mephistopheles en in zoovele andere rollen, verbaast zich over de veelvuldigheid en het talent van den kunstenaar, die stellig eene eerste plaats verdient onder Europa's grootste tooneelspelers.
Jac. P. Grein.
Auteursrechtvrij