De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 11

[p. 179]

Tentoonstelling in den ‘Cercle Artistique.’

Slechts elf artisten waren op de laatstgehoudene Tentoonstelling vertegenwoordigd, en toch waren de schilderstukken vrij talrijk; meest allen landschappen. Diegenen welke voorstanders zijn van het classicism der ‘mannen van 't jaar dertig’ - zooals de artisten ze gewoon zijn te noemen, sedert de Nationale Tentoonstelling te Brussel - zullen zeker het hoofd geschud hebben bij het zien van die ontzettende ontwikkeling en vruchtbaarheid der kunst, eene richting waarmede men zich nog niet vereenigen kan want, de jonge schilders brengen nu de schilderijen met dozijnen aan de markt! - ‘Laat ze maar gaan’ zeg ik, Rubens ook maakte schilderijen met dozijnen, want anders had hij er niet zóóveel in zijn leven op het doek gebracht.

‘Ja maar, hoor ik zeggen, die schilderijen van tegenwoordig zijn niet afgewerkt.’ Dit is altijd de aanmerking van personen die voor den ouden stempel zijn, en zelf onder de schilders zijn er nog die zoo spreken; doch dat zijn ‘teekenaars’ en geen ‘schilders.’ - Ik vraag wat is afgewerkt? Dat kan men toepassen op een meubel, maar eene schilderij is eigentlijk nooit afgewerkt.

Een voornaam artist in Holland antwoordde onlangs, op de vraag hoevele kunstschilders er in de stad waren die hij bewoont: ‘Ik ken er hier zeven, maar “teekenaars” zijn er wel tweehonderd.’ - Schilderen is, volgens mij, met de kleur en vorm teruggeven, den indruk dien de natuur bij iemand die kunstgevoel bezit opwekt. Wanneer ik eene schoone uitdrukking op het gelaat van den mensch zie, dan beschouw ik niet de kleine bijzonderheden van het wezen, maar dan is het de uitdrukking die mij boeit. Het spreekt van zelf dat de teekening van den vorm, juist moet wezen, doch door overdrijving van kleine détails, die men meestal bij 't opmerken der natuur niet ziet, wordt het gevoel van den artist gedood. Welnu, de moderne schilderschool heeft zich van alle die bijzonderheden vrijgevochten, en het is daaraan toe te schrijven dat ware

[p. 180]

artisten van onzen tijd met meer vrijheid, meer waarheid en gevoel, vooral in het landschap zooveel verschillende natuur-indrukken op het doek brengen. Nu blijve hun toch de raad gegeven: zich voor overdrijving te hoeden.

Het spijt mij dat ik slechts oppervlakkig de Tentoonstelling in den Cercle gezien heb en ook door plaatsgebrek kort moet wezen.

In de eerste plaats moet ik met lof spreken van den heer Th. Verstraeten, die het grootste getal schilderijen heeft ingezonden. Het Gezicht op Luik is vol waarheid en schoon van kleur. Ook zijn Zomeravond, Herfst, Sneeuwgezicht en het Gezicht te Scheveningen, dit alles zijn verdienstelijke indrukken.

Het Koewachtstertje van den heer E. Claus is schoon van uitdrukking en flink geschilderd; zijn Landschap met water te Namen is juist van toon, de massa's van het mastenbosch zijn waar van kleur; evenzoo is zijn Zeegezicht met waarheid teruggegeven.

De morgen op de Schelde van den heer Hens is een verdienstelijk schilderstuk. De heer Guiette heeft verschillende landschappen tentoongesteld, die goed van opvatting en lijnen zijn. Men kan zien dat Guiette onder de leiding van Verstraeten gewerkt heeft. Ik geloof dat men dezen jongen schilder (M. Guiette) mag aanraden om meer zijne eigene indrukken te volgen.

Verder moeten nog genoemd worden: een Landschap van den heer Janssens dat vele goede qualiteiten heeft, een Avond van den heer Vangeneijen, eene Heide van den heer Verdonck, een binnenhuis van den heer Lambeaux en de maanlichten van de heeren Moerenhout en Simons. Ten slotte moet ik met lof spreken van de aquarellen door den heer Seghers. Gaarne hadden wij ook aquarellen van den heer Claus gezien, die onlangs eervol benoemd is tot lid der ‘Koninklijke Maatschappij van Aquarellisten’ te Brussel, ter vervanging van den talentvollen en diep betreurenden kunstschilder Huberti.

Moderatus.