De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 10 (1880)

De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 10

(1880)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 539]
Poëzie. I. Extempore Op den eersten trein tusschen Maastricht en Hasselt 29 October 1877. Nieuwe toekomst stoom ik tegen! Bloemen zie ik allerwegen, Doch ook menig distel staan. Toch! wat nood? heel mijn verleden Is het mij steeds wèl gegaan. Zieleweemoed, lichaamszwakten, Die mijn lust en ijver knakten, Waren menigmaal mijn deel. Maar aan 't kwade ontlook het goede, Alsof mij een vriend behoedde Voor de martling van ‘te veel.’ Wat mij dus de toekomst bare, Wat het duister niet verklare, Juichen doe ik niettemin. ‘Voorwaarts! Voorwaarts!’ blijft mijn leuze 't Zij dan met of zonder keuze Toch met immer blijden zin. 't Bloempje zal in vroolijk plukken, Dist'len trachten uit te rukken, Met vertrouwen op de Macht, Die zoo bloem als distel plantte En Die ik tot heden dankte Zelfs voor bangen onspoedsnacht. Ook de distel draagt nog bloemen Overwaardig ze te roemen Om haar fijn van vorm en tint. Ook een onspoed werpt zijn vruchten. Waarom zou ik iets dan duchten En niet stil zijn als het kind? 't Kind dat vader vrij laat zorgen En niet denkend aan een morgen Van het het heden slechts geniet,
[pagina 540]
Spelend in der zonne stralen, Die zijn ziel nog niet verhalen, Hoeveel zij jammer zij vaak ziet. Nieuwe toekomst stoom ik tegen! Bloemen zie ik allerwegen, Doch ook menig distel aan. Maar wat nood! heel mijn verleden Van mijn wieg tot aan mijn heden Is mij steeds wèl gegaan! Walram van Limburg. (Mej. Betsy Perk.)
II. Licht en donker. Als het zonlicht lieflijk bloost, En 't ontluikend bloempje koost; Als 't gevederd koor ontwaakt En zijn ochtendhymne slaakt, Is het licht Waar 't oog zich richt; En de ziel juicht, blij te moê, Dankbaar dan 't zijn welkom toe. Als de Nacht op 't aardrijk zinkt, En er maan noch starlicht blinkt; Als de broeder van den Dood Alles nu tot zwijgen noodt, Is het zwart Voor 't arme hart, Dat in droeve mijmring zucht, Nu het leven schijnt ontvlucht. Licht en donker - donker, licht, Wàar de blik op aard' zich richt'; Licht bij 's levens morgenschijn, Donker bij zijn grafgordijn; Maar 't gemoed De hope voedt: Wat er wissele of verkeer': 't Licht rijst uit het donker weêr. J.C. Altorffer. Middelburg.

[pagina 541]
III. Immer zingen. Hoe dikwerf stem ik nog een lied Om 't lijden te vergeten; Hoe menigmaal nog schrijf ik niet Aan 't ziekbed neêrgezeten! En toch was ieder lied geen klacht; Ik zong van liefde en leven, En 'tgeen overwoog bij nacht Werd dan bij dag geschreven. Want week een oogenblik de pijn, De Muze kwam... we zongen... En mocht mijn toekomst duister zijn 'k Werd weer van moed doordrongen. ................. Och! als ik weer genezen mag, Dan is al 't leed vergeten, Dan zing ik van den schoonsten dag, Dien ik ooit heb gesleten. Dan stem ik, ja, een krachtig lied Vol liefde en lust en leven, Ik zing - van 't droef verleden niet; Maar 't hoopvol verder streven!... Frans De Meyere.Ga naar voetnoot(1)
IV. Moederdroom. Aan mijne Vrouw Celestina. Daar zit eene jonge vrouw te droomen, En in haar droom zoo streelend zacht, Ziet zij een engel tot zich komen, Een kindje, dat haar tegenlacht...
[pagina 542]
Haar eerste kind! Oh, wie kan weten, Wat dan haar moederhart geniet, Als zij, in zalig zelfvergeten, In droom heur eersten lievling ziet! In die beschouwing als verslonden, Houdt zij het reeds aan 't hart geprangd; Thans heeft zij 't hemelheil gevonden Dat zij zoo vurig heeft verlangd.. ô Wonderzoete moederdroomen, Eerlang zult gij bewaarheid zijn, En zal die duurbare engel komen In volle wezen, niet in schijn... _*_ Na stonden blijder geestvervoering Vervliegt de droom. En met een traan Van heil in 't oog, van zoete ontroering Ziet zij verrukt haar echtvriend aan. En hij, al even diep bewogen, Hij kust zijn gade, liefdrijk teer, En als ééne enkle ziel ontvlogen, Stijgt beider dankbeê tot den Heer. P.P. Denys. Komen, 1880.
V. Zeegezicht. De labberwindjes waren blij fladderend door het ruim, en doen het sneeuwwit schuim langs d'oever lillend varen, terwijl met gloend gelaat, dat nevelen aan de kim doet dagen, de Zonne, daar ze zeewaarts gaat, naar 't slapensure schijnt te vragen. Haar dichte stralenmaan, die neergolft uit het hooge, doet duizend regenbogen in ieder golfje ontstaan,
[pagina 543]
die tuimelen, zich verdringen,... versmelten met het lucht-azuur... en weer herleven... zwellen... springen in tintelende sprankels vuur. Ginds rekken zich de duinen vervelend langs het strand, en prachtig gulden kant bezoomt haar doornenkruinen. En daar, waar de Oceaan, de hemel, en het strand verdwijnen in heeten westergloed, vergaan als verre damp, haar breede lijnen. En de ongeruste baar laat angstig stenen hooren, in schommelende voren ter kust gedragen, waar het met des menschdoms klachten, die 's aardrijks winden als gejank, als droef gejank, ter zeeë brachten, Verwart in éénen enklen klank! Een klank die in dit kalme en majestatisch oord dra ongemerkt versmoort, een van die stille galmen, die, als een zwakke kreet, geen langer echo na kan laten dan 't ruischen van een zijden kleed langs 't grijs arduin van onze straten. Jos. Hamers. Evere 1880.	voetnoot(1) Uit de nagelaten papieren des betreurden dichters.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

datums

29 oktober 1877