De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 10

1867-1880, op muziekaal gebied.
Remember-Fatum.

Waarde August,

't Schijnt me een plicht, de eerste aflevering van onzen Kunstbode voor 1880 niet te laten voorbijgaan zonder mijn nieuwjaarswoordje aan al de onzen.

Met dit inzicht heb ik in den titel van dit episteltje die twee jaartallen geschreven, en daaronder Remember en Fatum.

Remember: Herinneren wij ons 1867, het jaar der stichting onzer Vlaamsche Muziekschool, - het eenvoudig, naïef, en tevens overtuigd en begeesterd ontstaan onzer Vlaamsche muziekale beweging! Waarheid en eenvoud, moedertaal en eigen kunstontboezeming waren, zooals nu, onze leuze... Maar wat al tegenkantingen kwamen de pas geborene beweging in den weg!.. En toch, ondanks dat alles, streefden wij moedig in den Vlaamschen kamp vooruit. - Van Gheluwe, Waelput, wijlen onze betreurde Willem De Mol, Huberti, Van den Eeden, Van Hoey, Edward Blaes, Jan Blockx, Fernau, Tinel, Vanderstucken, Mestdagh, enz., enz. allen voerden den strijd meê en weken niet voor de gedurige aanvallen van de vijanden onzer Vlaamsche muziekkunst. Integendeel! koen en vastberaden wisten zij hem gestadig het hoofd te bieden.

Wat wij bij al dit worstelen wonnen en verkregen staat in onzen thans 9jarigen Kunstbode geboekt, en voorzeker zal ons tijdschrift met vrucht geraadpleegd worden, eens dat het er zal op aankomen dien veelzijdigen strijd tot eene historische verheffing te brengen.... Nu, nu hebben wij nagenoeg

[p. 36]

alles gedaan wat door kunstenaars kon worden verricht om onze gedachten in de wereld te strooien en het zaad tot wasdom te doen gedijen. Wat zal nu de toekomst wezen? Op die vraag schrijf ik, met het oog op 1880: Fatum!... en denk daarbij dat wij de hoop mogen en moeten koesteren eenmaal toch ons hooger doel te bereiken: de stichting van een Vlaamsch Conservatorium. Tot hiertoe heb ik mij onthouden, waar ergens ook, mijne meening te uiten over hetgeen er onlangs in onze Kamer van Volksvertegenwoordigers, tusschen den heer Minister van Binnenlandsche zaken en den heer Burgemeester der stad Antwerpen, betrekkelijk deze zoo belangrijke zaak is verhandeld geworden:

Op eene ondervraging van den heer Burgemeester van Antwerpen, antwoordde de heer Minister Rolin-Jacquemyns dat de zaak al te gewichtig was om nog dit jaar eene oplossing te bekomen. Men moet ze eerst rijpelijk overwegen. De Minister verklaarde zich niettemin gunstig gestemd ten opzichte der ‘prachtige muzikale beweging, die zich in Antwerpen voordoet.’ De kwestie van het door de Vlamingen verlangde conservatorium zou alzoo door 't Gouvernement gunstig worden onderzocht en...ten slotte toch eene voor Antwerpen bevredigende oplossing bekomen.

Sommige Vlamingen heeft deze parlementaire woordenwisseling meer of min ontmoedigd: als ‘uitstel’ maar geen ‘àfstel’ wordt! zeggen zij; anderen beschouwen de gezegden des heeren Ministers als eene Sphinx-rede; maar toch als eene rede die zich ten onzen voordeele zal oplossen.

Deze laatste zienswijze deel ik ten volle. Wat zijn moet, zàl wezen. - Fatum! - Ook vind ik, wat mij betreft, in geheel de discussie geen woord dat ons zou kunnen voor de toekomst doen wanhopen, integendeel. Natuurlijk, zulk een problema durft noch kan men niet zoo in éénmaal tot oplossing brengen en in gansche volledigheid daarstellen.

Onze moedige heer Burgemeester en de andere vrienden onzer Muziekale Beweging zullen dikwijls de gelegenheid hebben met den heer Minister te spreken, en door die onderhandelingen zullen, hopen wij, de nog duister gebleven punten

[p. 37]

opgehelderd, en eindelijk tot aller voldoening opgelost worden. Moed dus aan allen! Moed en hoop! Vertrouwen wij in hen, die thans de zegepraal dezer gewichtige zaak in handen hebben.

Vale!

Uw Vriend

Peter Benoit.