|
| |
| |
| |
Poëzie.
I.
Het gegeven woord
- Of 9 februarij 1836. -
La vie portée à deux
C'est la vie heureuse.
V. Hugo.
Daar rijst ge weêr, volschoone dag,
Wiens wondre ontwaking me eens verrukte.
Gij groetet met zoo blijden lach,
Toen 't licht u 't nevelfioers ontrukte,
Het Oost uw kruin met rozen smukte,
En de aard, bedwelmd, uw luister zag.
Was 't een voorspelling, lief en zacht,
Die ons Gods zegen overbracht?
Ja! dag van heil, dat was 't voorzeker.
Dan bood de Liefde een vollen beker
Met ambrozijn. Zij sprak: ‘Voor U
En hem mijn volsten heildronk nu!
Blijv' langer niet den wensen verdoken:
Vandaag moet 't jawoord uitgesproken!’
Dàt deden wij met vasten eed,
Dien nooit ons minnend hart vergeet.
En mocht ge nu reeds veertig jaren
ô Blijde dag, in 't Oosten klaren,
Nog zien wij met ontgloeid gemoed
Uw scheemring en uw morgengroet.
Steeds jong en frisch blijft ons 't herdenken
Aan 't heil, dat 's huwlijks band mocht schenken,
Waaraan gij d'eersten schakel sloot.
Nog al de bloempjes wit en rood,
Oranje en purper, lieve kleuren,
Door Liefde op onze baan gestrooid,
Die blijven frisch ons tegengeuren.
Nog wordt de mond tot lach verplooid
Als wij van uw verjaring spreken.
Een handdruk en een kus beduidt
| |
| |
Dat hart aan hart weêr vaster sluit.
Vlug is dan 't heden ons ontweken,
Wij zijn getooverd in 't voorheen,
Wij smaken de oude zaligheên;
Weer staat de levenslent' voor de oogen,
Schoon als de kleur der regenbogen;
Ons harte bidt: ‘Bewaar, o God,
Nog lang zoo zoet ons echtlijk lot!’
Vrouwe Van Ackere,
geb. Maria Doolaeghe.
| |
II.
Zes kerelen.
Zes Kerelen gingen langs 't Noordzeestrand,
De dreigende knots in de forschige hand,
Doedele, doedele, rom dom-dom!
Fier vlamden hun oogen, fler klonk hun lied:
‘Gij, Isegrims! temt er de Kerels niet!’
Zij tierden, de Ridders, bij 't forsche gezang:
‘Die Kerels moeten in ons bedwang!’
Doedele, doedele, rom-dom-dom!
Hun zwaarden flikkerden uit de scheê,
Hun strijdroep galmde langs duin en zee.
Maar luider schalde der Kerels lied:
‘Gij, Isegrims, temt er die Kerels niet!’
Doedele, doedele, rom-dom-dom!
Eu woester gloeide hun vurig oog
En vreeslijk zwaaide nun knots omhoog.
‘Gij, slaven, kruipt voor ons in 't zand,
Of braakt uwe ziel onder onze hand!..’
Doedele, doedele, rom-dom-dom!
- ‘Gij, bastaards, zijt het die kruipen moet;
Aan ons uw hatelijk slangenbloed!’
| |
| |
Het bloedschuim lilde op der Riddren mond
De Kerels zwierden de knotsen rond.
Doedele, doedele, rom-dom-dom!
Tien waren de Ridders! trotsch klonk hun taal!
Maar géen die ontsnapte aan der Kerelen staal!
| |
III.
Kind, voorzichtig...
Kind, voorzichtig!... want het roosje
Bergt een doren scherp en wreed,
Die reeds menig schuldloos lammeken
Bloedig 't hartjen openreet.
Kind, voorzichtig! want op d'appel
Spoog een adder heur veniju:
Weer de vrucht van uwe lipjes,
Want het sap kan doodlijk zijn!
Kind, voorzichtig!... want verscholen
Onder 't weeldrig groene gras
Kruipt een slang rond, van wier giftsteek
Nooit of nooit de wond genas.
Kind, voorzichtig! want de bloemekens
Stoppen d'afgrond voor uw oog,
Uit welks diepte 't grijnzend monster
Smachtend opstaan nog omhoog.
Oh! geef acht toch; want in 't leven
Is, helaas, zoo meenge vreugd,
Die het onkruid zaait in 't harte,
Die met slijk werpt op de deugd!
En bemorst gij eens uw ziele
Nooit komt de eerste reinheid weêr;
En verliest gij eens uwe onschuld,
Nooit herkrijgt ge ze als weleer!
Mechelen, Driekoningendag, 1877.
| |
| |
| |
IV.
Kapoentje!
Een vinkjen in den gaarde sprong,
Ik naderde mijn vrouwtje, en lei
Den arm heur om de leên en zei:
‘Dat vinkje, wat een aardig dier,
Hoe 't hupt en wipt met lichten zwier...’
En 'k roofde haar een zoentje! -
Toen keek ze mij in de oogen vlak,
Gaf mij mijn zoentje weêr en sprak:
Dan, 't maantje door de wolken gleed
Met zijn zilveren kleed. -
Ik naderde mijn vrouwtje, en lei
Den arm heur om de leên en zei:
‘Hoe heimlijk droomig blikt de maan!...
Kom... laat ons... samen... slapen gaan!
En 'k roofde haar een zoentje!
Weêr keek ze mij in de oogen vlak,
Gaf mij mijn zoentje weêr en sprak:
|
|
Auteursrechtvrij