De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 7

[p. 55]

Twee zon-en maanvertellingen.

I.
De drie krachtige stemmen der natuur.

De nacht was helder toen ik boven het Atlas-gebergte stond - zoo sprak de Maan. - Ik was omringd van duizenden flikkerende starren. Ik zag in een woest dal, dat met steile rotsen omgeven was, rotsen die in monsterachtige vormen waren opeengestapeld en begroeid met reusachtige Aloesplanten, weelderige dwergpalmen en heidestruiken. Tegen de bergtoppen verhief zich statig een donker woud, beplant met ontzagwekkende kurkeiken, waarvan de kronkelende wortels zich als reuzenarmen in de rotsblokken hadden vastgeklemd; balsemgeurige mastikboomen hadden in ontelbare kronkelingen den bodem van het bosch bedekt en zich tot eene schier ondoordringbare wildernis dooreengeslingerd.

In het dal stroomde een beekje. Ik kon mij in het heldere water spiegelen. De rijke flora der lipbloemige planten verspreidde hare aangename geuren, terwijl sierlijke leliën, Cistusplanten en Maluwen met prachtige bloemen, wier schitterende kleuren voor mij onzichtbaar waren, het gras versierden. Indrukwekkend was de stilte in dit eenzaam oord der Afrikaansche natuur.

Inde diepte van het woud, waar nooit een hemellichaam met zijne stralen had doorgedrongen, zag ik twee lichtpunten schitteren, aan vuurroode vonken gelijk. Ik hoorde geritsel, en de takken der mastikboomen kraakten onder de zware stappen van den Koning der Dieren, die zijne rustplaats had verlaten. Weldra vertoonde zich de forsche Leeuw in volle majesteit tusschen twee trotsche eiken, de koningen van het woud, die hem met hunne zware kruinen overwuifden. Als tusschen twee kolommen van de poorten der paleizen, stond daar de geduchte Dierenvorst te midden der krachtige eikenstammen. Mijn volle licht straalde over zijne golvende bruine manen, en mijne stralen glinsterden in zijne vurige oogen.

[p. 56]

Met statigen tred daalde de Leeuw af over de rotsen naar het dal. De scherpe nagels zijner klauwen krasten over de harde steenbrokken van het pad, dat hij volgde; en op eens sprong het forsche dier brieschend van een rotsbonk tusschen de struiken der vallei. Zijn gebrul klonk dof en afgebroken en weêrgalmde tusschen de bergen.

Terwijl de Leeuw zijnen dorst leschte in het stroomend water van de beek, werd de lucht met wolken overdekt. Weldra lag het dal in de duisternis en mijn licht straalde nog alleen op de bergkruinen en bescheen hier en daar slechts eenige vooruitstekende kanten der rotsen. In de verte bromde reeds de Donder en kondigde het onweêr aan. De toppen der eiken werden door den wind geslingerd en de storm verhief zich meer en meer.

Nu waren het de drie stemmen der natuur die hunne krachten wilden meten. Stormwind, Donder en Leeuwengebrul dreunden verschrikkelijk door het luchtruim. De storm loeide en huilde en ontwortelde met reuzenkracht de twee aloude eiken aan den ingang van het bosch, die krakende, met geweldige rotsbonken in den afgrond tuimelden. De grond daverde van den schok, en als woeste pijlen snorden de splinters door de lucht. Afgrijselijk was het gedruisch in de op een gedrongen zwarte wolken. Het gebrom der donderslagen rolde rommelend voort tusschen de bergtoppen en doorklonk het woud; de rotsen werden geschokt en dreunden op hunnen grondslag. De woedende Leeuw met de manen door den stormwind opgewaaid, bulderde in het duister dal. De bodem dreunde door het bonzen van zijne klauwen. Zijn vreeselijk gebrul weêrgalmde door berg en dal, terwijl zijne brandende oogen en muil moord en verslinding ademden.

Nu dreven de wolken statig uitéén; de stormwind was bedaard, de Leeuw had het dal verlaten, de forsche stemmen zwegen.

De nevel van den nacht scheurde zich weldra open, en de morgenzon had het hoofd nog niet opgebeurd, toen de Leeuw met bebloeden muil door het dal terugging. Hij klom bedaard

[p. 57]

de steilte op, sprong brullend over de stronken der neêrgevelde eiken en verdween in de diepte van het woud.

De bergtoppen werden neg oven verlicht door den vuurgloed die uit de oasis opsteeg, en men hoorde nog in de verte gekerm en geschreeuw over de verwoestingen door den wreeden boschbewoner aangericht.

II.
Onnoozele Kinderendag.

Op den feestdag van de Onnoozele kinderen - zoo verhaalde mij de Zon - zag ik door het venster eener boerenwoning. Daar woonde een gelukkig paar in den bloei des levens. Een jongentje van vier jaren oud, was de vreugde van het huisgezin. Zijn naam was Janneke en al de huisgenoten, vader, moeder en de dienstboden, waren om het kleine ventje geschaard; Janneke stond op een' stoel en men was ijverig bezig met hem vaders kleêren aan te doen. De blaauwe slaapmuts met langen kwast was al over zijn snoeperig bollotje getrokken; een lang vest dat bijna over den grond sleepte werd hem aangeschoten, en zóó werd Janneke met de kleine voetjes in een paar groote schoenen op den vloer gezet. Hij geleek een mannetje zonder beenen. Vader lachte dat hij schokte; Moeder gilde het uit van plezier; de dienstmeisjes gierden en giggelden zóodanig dat de tranen hun over de oogen liepen; de knechts en de koewachter schaterden allen om het meest, de hond begon te blaffen, de koeien werden vergeten, en bulkten in den stal, enfin, het was een vreeselijk getier en geraas; - en bij dat alles stond Janneke bedaard te kijken. Hij begreep de ernstige rol die hij spelen moest, want Janneke was baas vandaag: 't was Allerkinderendag. Hij mocht dus het eten bestellen, en al vroeg in den morgen had hij boterhammen, met suiker op, en veel rijstpap gevraagd. Moeder hing hem nu een koordeken, waaraan twee sleutels hingen, om den hals. Hij kreeg vader's grooten wandelstok in de hand, en zóó mocht Janneke naar Jôke van den arbeider

[p. 58]

gaan, die aan de overzijde van den landweg in een klein hutje woonde. Jôke was zijn kameraadje, en toen hij in de groote schoenen de deur uit schuifelde kwam het kleine meisje hem al te gemoet, met de trekmuts op, en Moeders jak aan. Het geheele huisgezin stond nu weér aan de deur te lachen; al de buurvrouwkens kwamen er bij geloopen, en het algemeen geschater begon weer met nieuwe kracht. - Nooit had Janneke een gelukkigeren dag beleefd.

Ruim veertien dagen was de lucht overdekt geweest, en toen ik later weder door het venster van de boerenwoning turen kon... oh! wat zag het er toen treurig uit in dit vertrek! De moeder weende bitter, de vader stond voor het vuur, stak zijn pijpje aan en ging naar 't veld zonder te spreken. Het kleine Jôke zat alleen voor de deur van het hutje, - en Janneke was în den Hemel bij de Onnoozele kinderen.

Antwerpen.

A.M. Oomen.