De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 5

Zes blaadjes postpapier.
Een schetsje uit het Parijzer leven⁽¹⁾.

I.

Zijn naam was Arthur. - Dat is immers de naam, die meestendeels, zoowel in het werkelijk leven, als in romans, of dramas en vaudevilles hedendaags voorkomt.

Hij was jong; maar dat behoefde ik niet te zeggen: men zou het wel geraden hebben door het lezen van het volgende verhaal.

Hart en ziel, geest, en verstand waren vol zoete begoochelingen, verleidelijke droomgezichten, welke men altijd van kleine landsteden medebrengt. - Hij had te G..., in België, zijne geboorteplaats, goede en brave ouders verlaten, welke nu al een zekeren ouderdom bereikt, en door hun lang zwoegen en werken een voortreffelijk kapitaaltje vergaêrd hadden, om hunnen eenigen zoon onafhankelijkheid en geluk voor geheel zijn leven te bezorgen!

Hij was naar Parijs gegaan. Nauwelijks in de wereldstad aangekomen, had hij een boekje postpapier aangekocht, met het doel: aan zijne familie nieuws uit Parijs over te brieven.

Het eerste blad had Arthur waarlijk wèl gebruikt: hij had geschreven:

‘Goede en welbeminde Moeder,
Ik ben er eindelijk aangekomen!... in die groote, beschaafde, doch schrikwekkende stad, waarvan, ik moet het

(1) Vrij gevolgd.

[p. 244]

bekennen, ik nooit zonder angst en vrees heb hooren spreken!.. Nu ben ik daarover heel en gansch gerust gesteld!
Ik weet niet wat er in mij omgaat! Het is als een koortsig verlangen, welk mij zegt dat ik hier iets kàn en zàl worden! - Ik stel mij dadelijk aan het werk!...
Hier is geen tijd te verliezen, Beste Moeder!
Betrouwt u op mijne toekomst!... Welhaast zult gij andere tijdingen van mij ontvangen!
Ik sluit vooralsnu mijnen briefen omhels u teederlijk.
Arthur.

II.

't Was eene maand later.

Op zijnen weg ontmoette Arthur een jong meisje, wier zijden en fluweelen kleederen het zand van den voetweg voortsleepten!...

Had hij hier kunnen overwegen hoe snel stof en zand tot slijk en modder overgaan!... Maar is het mogelijk dergelijke waarheden te overdenken, als men een-en-twintig jaar oud is en nog door duizenden betooverende schijnbeelden wordt verblind?

Schoone kleederen en een lief gezichtje zijn zoo aanlokkend, zoo verleidelijk! Fransche schrijvers zouden gezegd hebben: ‘La voir et l'aimer fut pour lui l'affaire d'un instant.’

In zijne kamer gekomen, nam hij het tweede blaadje postpapier en schreef:

‘Gij zijt lief en schoon! zonder twijfel zijt gij ook goed en minzaam! het geluk heeft mij op uwe stappen geleid en het wil mij leeren dat ik u beminnen moot!...

Gij zult mij aanhooren...; gij zult niet weigeren... gij zult medelijden gevoelen...’ enz., enz.

Ik wil dezen brief verkorten: hij was werkelijk onbeduidend, zooals alle brieven zijn van rechtzinnige, maar naïeve minnaars!...

Arme jongen! Hadde hij geweten!... Ja, hadde hij geweten, hij zou zijn tweede blad papier gespaard hebben!...

Maar...!

[p. 245]

III.

Acht dagen later moest het derde blad er aan: Het begin van den brief was:

‘Lieve en welbeminde Cora,
De drager dezes zal u het koralen halssnoer overhandigen, dat gij gisteren in mijne tegenwoordigheid den wensch hebt uitgedrukt te bezitten!...
Ik heb ook de diamanten niet vergeten...’
Zou men niet gezegd hebben dat het eene rekening was van den juwelier?... Neen! die rekening zal later wel ingezonden worden!
Later?... het duurde niet lang!

IV.

Zes maanden daarna nam hij het vierde blad. Voor wien was die brief?....

Op den omslag stond:

Den heere François De la Verrière,
bankier,
Keizerstraat, 122.

In den brieflas men:

‘Mijnheer,
Niettegenstaande de pogingen, welke ik dezer dagen heb aangewend, zal het mij onmogelijk wezen de briefjes te betalen, die ik u geteekend heb.
‘Ik verzoek u derhalve mij nog een uitstel te verleenen: gij kunt mij nog eene reddende hand toereiken. - Op voorhand stem ik in al uwe voorwaarden toe! - Wil de goedheid hebben mij onverwijld uw antwoord te doen toekomen; ik verwacht het met angst...’
En zóo ging de brief voort!... Nederig, ootmoedig schrijven!

[p. 246]

V.

's Anderdaags moest het vijfde blad verbruikt worden:

‘Cora, - zoo schreef Arthur, - schandelijk hebt gij mij bedrogen; de bewijzen daarvan heb ik in mijne handen... en nogtans, ik ben lafhertig genoeg u nóg lief tehebben... Ik zou althans u dat niet moeten zeggen!... maar mijn besluit is genomen!... Eerlang zult gij weten wat ik voor u heb gedaan!

Arthur.

VI.

Nog één blad postpapier bleef over... nog één!

Arthur wandelde in zijne kamer: hij was gansch ontroerd! Eensklaps bleef hij staan, opende eene kas en trok er een zakpistool uit! - Hij legde het wapen op tafel, nam eene pen en boven op het laatste vel postpapier, schreef hij met een wanhopig besluit: Dit is mijn testament.

De poortier kwam op het gerucht van het schot opendoen! - Arthur was een lijk!...

Arthur's goede en brave ouders verwachten nog altijd het vervolg op zijn eersten brief. Het is vruchteloos!... Er is geen blaadje postpapier meer overgebleven!...

Gent, 1875.

M^r Edm. De Bock.