De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 4 (1874)

De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 4

(1874)– [tijdschrift] Vlaamsche Kunstbode, De– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 14]
Poëzie. I. Het Geitewachtertje Eene arme weduw' was Katrien. - Een geitjen en een kat Was héel het erfdeel dat heur man Haar nagelaten had. Eén knaapje bleef haar van de zes, Heur Jantjen, acht jaar oud; Hij wachtte 't geitje, langs den kant Der straat en soms in 't woud. Zij waren makkers elken dag; En kwamen zij te huis Hij maakte 't geitjes stroobed zacht, En kookte in 't drinken gruis.Ga naar voetnoot(1) ‘Goên avond, beestje,’ zegde 't kind, En gaf het nog een zoen, ‘Weêr morgen keeren wij naar 't veld, ‘Daar kunt ge u lekker voên.’ Hij stak 't gespleten deurtje toe. - Het hing bijna van-één; - Hij loerde door het spleetje nog, Kon schier van 't beest niet scheên. Maar, Moedertje, zij kwam in nood. Een Buurvrouw bood haar geld... Dan, wanneer Jantjen slapen was, De koopsom werd geteld, En eer hij uit zijn bedje kroop Was 't makkertje verbeurd; En eer het klokje zeven sloeg De knaap half dood getreurd. ‘Ach! moeder, haal mijn geitje weêr!...’ - ‘Ik kan niet, liefste kind, Ik had geen huishuurgeld, geen brood... ‘Kom, eet nu, kom gezwind!’
[pagina 15]
Hij at noch dronk; hij schreide luid. Zij zocht heur biezen stoel, En viel aan 't weenen even zeer, Vol moederlijk gevoel. Maar 't stalleken bleef ledig staan... - ‘Mijn geitje!...’ kreet hij lang. Zijn gitzwart oog werd flets en hol, En doodsbleek werd zijn wang. Daar stapt zijn geitje aan buurvrouws hand Hij loopt, raakt schier geen baan, Vat 't beestjen in zijn armen vast. En - laat het niet meer gaan... De Burchtvrouw kijkt door 't vensterraam, Dat zicht ontroert haar zeer... Heur goud brengt hulp, en - 't geitje lief Wordt Jantjes makker weêr. Zij keert naar heur kasteel terug, Vertelt het aan heur kroost, De kindren danken moeder blij, Die Jantje heeft getroost. V^we Van Ackere geb. Doolaghe. Diksminde, 1873.
II. Avondlied. (Naar Gottfried Kinkel). 't Werd stil in dal en dreven, Ter ruste nijgt de dag; Ons oor omruischt in 't zweven Der Englen vleugelslag. Zacht doet de nacht vertragen Het bruisen van den vloed, - Werp af, wat u doet klagen En wat u vreezen doet. En hield u Schuld gebogen Zie niet terug met schrik... Ootmoedig naar den Hoogen Hef zich uw beê, uw blik! Ook de verdoolde lamren Des Herders liefde hoedt, - Werp af, wat u doet jamren En wat u vreezen doet.
[pagina 16]
Ziedâàr Gods trouw verkonden Door glansrijk sterren schrift, Des Hemels eeuwge ronden Onwischbaar ingegrift! Zóò vast, zóò trouw, zóó veilig Geleidt Hij ook Uw voet, - Werp af, wat u ontheilig' En wat u vreezen doet! D^r J.P. Heye. Amsterdam.
III. Twee fragmenten Toen wij soms samen zaten te keuvelen, Zij met mij, en ik met haar, Streelde de zon de bloemen der heuvelen. Welde it bronlijn frisch en klaar; Zong de vogel in de boomen; En wij weefden gulden droomen, Tintelend van liefde, Van hemelsche liefde! Toen ik dan soms een zoentje woû nippen, Lachte zij met hart en oog; 't Harteken lag haar - ha, ha! - op de lippen, Maar heur vinger dreigde: ‘Poog!’ En wij bloosden, lachten beiden; En het bloemtapijt der weiden Tintelde van liefde. Van Hemelsche liefde! Toen wij dan samen naar huis toe gingen, Waagden wij geen woordje meer; Maar dat stilzwijgen was zoenen en zingen, Lachen, jublen, blij en teêr; Bloemen geurden, zonnevonken Spatten milde levenslonken, Tintelend van liefde, Van hemelsche liefde!...
[pagina 17]
Jong te zijn en te beminnen, Hoe zalig en zoet! O! het leven te beginnen Met rozengeur en zonnegloed In 't frisch ontkiemd gemoed: Jong te zijn en te beminnen, Hoe zalig en zoet! Weten dat op uwe schreden Een engel u wacht, Bloemen strooiend en gebeden: Gevoelen, hooren, dag en nacht Heur maagdenreine zieleklacht; Weten dat op uwe schreden Een engel u wacht! Jong te zijn en te beminnen, Hoe zalig en zoet! En met open hart en zinnen De wereld zenden groet op groet, Vol hoop, geloof, vol glans en gloed: Jong te zijn en te beminnen Hoe zalig en zoet! Theophiel Coopman. Brussel, 1874.
IV. Uit ‘de waarheid in het leven.Ga naar voetnoot(1) XXXIII. Vroolik getjank stijgt op langs het geluwe, geurende graanveld, Zwaaiender zeizens geklank en geruisch der vallende halmen, Die, pas ter neder gepikt, up den grond nog ritselend siddren, Bukkender maaiers gerucht, gewauwel van oogstende meisjes Menglen zich samen en zweven door 't ruimals veelstemmig concerto, Op 't veld glinstert de zon en bemaalt het met glansende schoonheid. _* * _* Zie de blozende vrouw, hoe ze handig de halmen tot schoven bindt, Loert naar den kant, waar elzenloover oelemmerend voorhangt; Zie, daar in 't weemlende gras, hoe een knaapje spartelt en plots schreit, Handekens wringt en ze klampt aan de zwellende borsten der moeder, Paarlende melk verzwelgt het, zijn gesmak trilt in 't heerlik concerto. Op 't veld glinstert de zon en bemaalt het met glansende schoonheid.
[pagina 18]
En daar komt op het land een wagen bespannen met paarden, Neven de paarden een man, die blijde ziet naar den zuigling, Krachtvol blikt naar de vrouw en dan roept: ‘he, mannen, geladen!’ Boordevol, overbevracht, en daarboven de moeder met 't knaapje, Keert de wagen geleid door den man, gevolgd door 't heerlik concerto. Op 't veld glinstert de zon en bemaalt het met glansende schoonheid. XXXIV. Donkert treurig de nacht, hel toch schemert de vlottende mane. In het landlike huis slaapt lachend de minnende moeder, Vast ook de kinderen allen. - De vader, hij woelt zoo onrustig! Vlijtig heeft hij schatten bij schatten verzameld in stallen en schuren, Hoor, in hun bed, hoe zoet de moeder en kinderen sluimren: Vruchten des werks zijt gij eêl! wat zijt ge vruchten der liefde Voor den vader toch hemelsch, o kindren. - Hij woelt zoo onrustig. Donkert treurig de nacht, hel toch schemert de vlottende mane. Stom voor den woelenden geest, voor het angstige herte des vaders Staat daar, och! in het aklige duister een huiverend schrikspook Doodsbleek te dreigen... En somber en ijskoud zucht het: ‘de toekomst ‘Uwer geliefden ben ik! - uw huis wordt heden verdorven! ‘Ramoen en hoon snelschietend uit 't raadslige waagstuk des levens ‘Vallen op u als hongrende wolven, op 't bloedige slagveld... ‘Ha! ge wildet beminnen en kweeken! - Hij woelt zoo onrustig. * Donkert treurig de nacht, hel schemert de vlottende mane, Moedig en stout wil hij tegen 't dreigende spook zich verzetten: Schaterend grijnst het en ploft als een berg op zijn hijgenden boezem, Dieper en dieper verzinkt hij onmachtig ten gapenden afgrond... Luider en luider verneemt hij de klaagstem lievender wezens, Smeekender handjesgebaar bemerkt hij dat spoedig verzwindelt... Plots de borst ingestampt, het oog doorstoken en lichtloos Zinkt hij dieper en weerroept nog: ‘Kinderen! ik kan u niet helpen!...’ Emanuel Hiel. Brussel.

[pagina 19]
V. Lied Liefde, bier, tabak en liedren! Weelde van het jong gemoed, Die, in 't zware strijden, iedren Dag dien God verleent verzoet: Liedren, liefde, wellustbloemen Pijpje, bierkan, lieve schat; Zou men 't leven: leven noemen, Zoo men U op aard niet had? Ieder bij zijn lief gezeten, 's Avonds na de zware taak, Willen wij het leed vergeten, Spotten wij met smart en vaak. Pijpen dampen, oogjes lonken, 't Vroolijk lied schalt overluid; t Ledig glas wordt volgeschonken Weêr geleêgd - gevold - weêr uit! Bekerklanken, liefdekussen, Wie kent guller lustakkoord? Als het wolkje rook waartugschen 't Eerlijk lied van 't liefje boort; Oogjes lonken, pijpen dampen Vrijheid, blijheid overluid: ‘Weg 't verleden met zijn rampen, Naar de toekomst blij vooruit!’ Wie kan zingen is te vreden, Dàt doet altijd niet een vorst; Wie kan drinken sterkt de leden, Wie kan rooken heeft een' borst; Wie de toekomst wil verlangen, Rozekleurig, wélgezind, Minne pijp en vrouw en zangen, 't Bier vooral - of blijve een kind. L^t V. Vande Weghe. Luik, 1873.	voetnoot(1) Gruis, voor Zemelen. voetnoot(1) Deze cyclus gezangen zal dees jaar bij den uitgever Sijthoff te Leiden van de pers komen, en mag als een vervolg aanzien worden up het liederenboek: De Liefde in het Leven.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

vertalers

J.P. Heye

datums