De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 2

[p. 354]

Op de Limburgsche hoeve.
Een landelijk tafereeltje.

I.

In het Limburgsche dorpje K... liggen twee hoeven nevens elkander. De eene - het Molenhof - is een ouderwetsch gebouw en verbergt zich tusschen breedgetakte eiken; de andere - het Nieuwhof - is eene heerlijke woning met groene zonneblinden en een ijzeren weêrhaan. Bachten het huis strekt zich de moeshof uit, en hierover ligt de boomgaard, waar de brecde takken der kroonboomen zich, in den herfst, onder den last der roodwangige vluchten buigen.

De boeren, die deze hoeven vòòr eene halve eeuw bewoonden - Wannes Van Wilgen en Jan Pardijs - waren doorbrave lieden, die veel van elkander hielden en voortdurend in de beste eensgezindheid leefden. Beider kinderen, die te zamen gespeeld hadden, waren door den band der innigste vriendschap vereenigd. Dit moest vooral gezeid worden van Govert Pardijs en Marieken Van Wilgen.

Govert van 't Nieuwhof was een struische jongen. Blond was zijn kroezelig haar en blauw zijne oogen; levenslust en zielsgenoegen deden zijn wezen glanzen. Zijn vader, die de zaken goed kon klaren, was ‘binnen,’ naar men zeide; en daar zijn Nelleken bij den Heer was, zoude hij de hoeve te Paschen aan zijnen zoon overlaten.

Marieken van 't Molenhof was een gevoelvol meisken, in de lente baars levens. Wanneer ze met Govert, haren beminde, ging wandelen en hem een luikje veldbloemen aan bood; wanneer ze bij dalender zonne aan zijne zijde kwam zitten in het priëel, dan was zij waarlijk schoon, dan blonk hare gansche ziel in hare van liefde stralende oogen.

II.

Nog staan de pinkelende starrekens aan den helderen hemel;

[p. 355]

nog zweeft de nachtelijke stilte over de velden, en reeds blinkt, met den vroegen wintermorgend, het lamplicht in de boerenwoningen. Het is Nieuwjaar vandaag, en nu staan de kinderen en dienstboden vroeg op om vader en moeder, of den baas en de bazin met den eersten gelukwensch te ‘verrassen,’

Ook de jeugdige Govert heeft het bed verlaten en zit bij de gloeiende kachel, overleggend waar en hoe hij Marieken straks zal te gemoet komen... - ‘Ja, zoo fluistert hij glimlachend, dàt plan is goed: wanneer ze, na de vroegmis, voorbijgaat, dan zal ik haar......’ en luider lachend wrijft hij zich de handen.

't Is acht ure; de jongeling gaat naar het venster en ziet naar den hoek der kerkstraat, langs waar Marieken moet komen; - maar eer hij eraan denkt, stuift de deerne met een: ‘Zalig nieuwjaar! ha, ha, ha!’ binnen. Verrast keert Govert zich om en drukt blozend de hand zijner geliefde, terwijl de vader met zoete druppelkens en wafelkens uit de kamer treedt. - ‘Jongen,’ zoo lacht de oude, ‘dat doet u deugd, he? Maar toekomend jaar, jongen, wanneer uw vrouwken (en hij klopte Marieken op de schouder) wanneer uw vrouwken, zeg ik, u bij 't wakker worden een: ‘zalig nieuwjaar, mijn ventje!’ zal toefluisteren, wel jongen, dan zal uw hart poppelen...’

Govert lachte en Marieken bloosde bij die woorden. Heimelijk nam de jongeling weder de hand der maagd in de zijne; en de vader, die het bemerkte, vulde de glazekens opnieuw, al zeggend: ‘Jandorie! dat is nog een druppelken waard.’

III.

Het was een sneeuwachtige februaridag geweest; het trippelende geklop van den dorschylegel had in de schuren geklonken, maar de avond was helder ingevallen: de starren glinsterden en de maan blikkerde op het blanke tapijt, dat de aarde bedekte Bij Wannes Van Wilgen was het gansche gezin rond het knapperend houtvuur vergaderd. In het midden der keuken hing eene koperen tootlamp. De baas rookte zijn pijpken en sprak van het gure weder en de arme menschen, die - zeide hij - nu geen werk hebben en zeker gebrek en koude lijden. Zijne vrouw, eene gezonde, handige boe-

[p. 356]

rin, en Marieken deden het spinnewiel rusteloos snorren. Drie jonge lieden - de zoon, de stalknecht en de werkknecht - zaten bij eene tafel, waarop een spel kaarten gereed lag.

De woorden van den baas moesten de aanwezigen ter harte gaan, want allen zwegen en knikten bijwijlen; maar toen de spreker, al kuchend, zijne pijp op het schouwbord lei, kwam de zoon:

- ‘Waar mag Govert zoolang blijven?’

- ‘Heeft hij niet beloofd, dat hij om zeven ure zou komen kaarten?’ vroeg de stalknecht.

- ‘G... Go... Goverl zal niet l' huis b... bl... blijven,’ hakkelde de werkknecht, ‘hij z.... za... zal...’

- Klop, klop, klop! ging het daar op de voordeur, en: ‘Daar is hij!’ fluisterde Marieken, terwijl zij den grendel terugschoof.

- ‘Goên avond! - daar is Govert! - Govert is daar,!’ zoo hiet het, toen de jongeling binnen kwam en met een; ‘Brrr! wat is 't koud!’ zijne rede begon.

Ondertusschen had Marieken eenen stoel genomen en plaatste dien nevens den jongen Pardijs met een vriendelijk; ‘Zet u, Govert.’

Daar zag hij zijn meisje in de oogen, lachte haar minzaam toe en ging daarna bij de speeltafel zitten.

- ‘H.. h... hartenvrouw is troef,’ sprak de stotterende knecht; en Marieken schoot onwillens in eenen luiden lach.

- ‘Ik speel hartenheer uit om ze te vangen,’ lachte de stalknecht.’

- ‘En gij zuil ze toch niet krijgen,’ bevestigde de zoon, op de tafel kloppend, ‘hartenaas is beter!’

- ‘Ik koop dien slag met den nel,’ zeide Govert, terwijl bij naar Marieken opzag.

- ‘En toch is de v... vr... vrouw niet v... voor u,’ sprak de spottende knecht; en, schalks-lachend, wierp hij hartenzeven op de tafel.

- ‘Ge zijt weêr aan 't kortswijlen, he?’ vermaande de doorbrave huismoeder, terwijl ze het spinrok nam en er een nieuwe vlasdod omwond.

Midderwijl zat Marieken in zoele gedachten verdiept; de heilbe-

[p. 357]

lovende toekomst schitterde voor hare oogen; zij droomde zich in den hemel der liefde en telde de zalige genoegens, welke men daarin smaken kan; haar boezem zwol, beur hartje poppelde en.... meermalen brak het haarfijne draadje. Govert, die nu en dan de blikken op haar sloeg, verstond haren glimlach en ried, dat de zoetste hoop haar de ziel streelde.

Daar sloeg het tien ure; de jongeling stond op en kwam, terwijl hij de duffelsche jas toeknopte: ‘Tot morgen, slaapt gerust!’

De lieve leerne volgde hem op tot buiten de voordeur; en toen ze blozend binnenkwam, fluisterde haar de stotterende knecht heimelijk in 't oor: ‘Niet w... waar? Marieken, dat b... bevalt u; zeg, k... kl... klopt uw h... harteken niet?’

IV.

Warm scheen de maartsche zonne; de weiden begonnen te groenen en wollige katjes hingen aan de wilgestruiken.

Zie, daar staat de huiskar van Jan Pardijs, Govert en zijn Marieken - de verloofden - stappen erin, de zweep klikklakt, en schokkend rolt het rijtuig over den keiweg, die naar de stad leidt.

- ‘Ik geloof,’ bemerkte een buurman, ‘dat Govert het meent.’

- ‘'k Heb ik mij laten gezeggen,’ antwoordde zijn gezel, ‘dat hunne geboden te Paschen zullen uitkomen.’

- ‘Maar ik versta niet, waarom Pardijs op zoo een figuurken verliefd is?’ vervolgde de buurman.

- ‘Hoe?’

- ‘Mij dunkt, dat het rijkste meisje van 't dorp de bruid zoude willen worden bij Govert, die er zoo warmpjes inzit, en daarbij zòò verstandig is.’

- Weet ge niet, dat Marieken een goedhartige, huishoudelijke dochter is, die vast en zeker eene goedhartige, huishoudelijke vrouw zal worden. En dan, waarom moet de geldbeurs altijd te berde gebracht worden? Of meent ge, dat het geluk in de geldkas zit? Zie, ik ben ook getrouwd; jaar in, jaar uit moet ik zwoegen en zweeten om het bestaan te winnen voor mij zelven, voor mijne vrouw en voor ons Janneken; maar ik verzeker u, dat we onder het nederige strooidak gelukkige dagen slijten. Wanneer wij te

[p. 358]

zamen bij den haard zitten, dan ben ik oprecht gelukkig, omdat Katrien en Janneken gelukkig zijn, en wij bedanken den Heer voor zijne milde zegeningen. En des anderendaags begin ik met nieuwen moed te arbeiden.

- ‘Buurman,’ zoo zei de andere met een glimlach, ‘gij kunt het schoon zeggen; ge zoudt waarachtig alle jonge lieden trouwziek maken.’

V.

De zoele lentezonne heeft de aarde wakker gekitteld; de bloemen doorgeuren de lucht, de vogelen zingen in het woud.

Prettig ziet het er uit in de woning van Jan Pardijs...Hoor, daar klinken de lonen van het lied:

Mijn goede vrienden, 'k ben getrouwd,

En 't zal mij niet berouwen;

Ik heb een vrouwken fijn als goud

En mag op haar betrouwen;

Een vrouwken Vlaamsen van hert en zin

En zonder Fransche treken in.

En ginder, in den bloeienden tuin, kuieren Govert en Marieken, glanzend van geluk: zij, die dezen morgen tezamen voor het heilig altaar knielden, wandelen te midden de verjongde natuur-waar alles tot hunne jonge harten spreekt van levenslust en liefde.

Dudzeele, 1872

Theodoor Sevens